Með góðum óskum Ragnhildur Vigfúsdóttir skrifar 28. ágúst 2007 06:00 Í langri bílferð um daginn sagði yngri dóttirin að ef hún fengi tíu óskir uppfylltar myndi hún ekki eyða þeim í sjálfselsku óskir. Síðan hófst upptalningin: Ég vildi óska þess að allir í heiminum væru góðir og það væru því engin stríð. Ég vildi óska að allir væru heilbrigðir. Ég vildi óska að allir ættu peninga. Þegar hér var komið sögu vildi eldri systirin fá nánari skýringar því það að eiga peninga væri allt of víðtækt. Niðurstaðan var sú að óskin snerist um það að allir hefðu að minnsta kosti í sig og á. Kannski af því að hún var trufluð í upptalningunni gekk henni illa með hinar sjö óskirnar. Hvað sem hún nefndi töldu samferðamenn iðulega vera anga af ósk sem þegar væri komin. Blessað barnið var líka ruglað í ríminu með spurningu um hvað læknar og hjúkrunarfræðingar ættu að gera þegar allir væru orðnir heilbrigðir. Hún taldi að þau hefðu nóg að gera við að lækna skrámur því fólk myndi enn meiða sig, en alls ekki lífshættulega. Svo fengjum við kvef og smá flensu, en alls ekkert alvarlegra. Þegar hún óskaði þess að engir skógareldar væru til (nýbúin að hlusta á fréttir af þeim grísku) tók hún fram að hún vissi að slökkviliðsmenn myndu þá missa vinnuna en þeir yrðu bara að finna sér eitthvað annað að gera. Hvað sem hún reyndi gat hún ekki borið fram tíu óskir. Göngum samanLíklegast er raunin sú að þrjár óskir nægja eins og í ævintýrunum forðum. Sem dyggur hlustandi ævintýra veit hún að hún getur hvenær sem er hitt á óskastund og er mjög meðvituð um að sóa ekki því einstaka tækifæri sem hún fær þá til að bæta heiminn. „Ef ég fengi eina ósk uppfyllta myndi ég óska þess að krabbamein væri ekki til," segir hún oft þegar óskir ber á góma. Ég óska þess að ósk hennar rætist, en meðan ég bíð eftir því vil ég leggja mitt af mörkum til þess að þær 170 konur sem greinast árlega með brjóstakrabbamein á Íslandi og allar hinar úti um allan heim, eigi von um bata eða a.m.k. von um langt og gott líf með krabbameini. Ég er ein af 22 konum í hópnum Göngum saman sem ætlar að taka þátt í 63 km göngu í New York í október næstkomandi á vegum Avon Foundation til að safna peningum til rannsókna á brjóstakrabbameini. Við höfum notað sumarið til að þjálfa okkur og safna peningum en hver og ein þarf að borga 1800 dollara fyrir þátttökuna. Við látum ekki staðar numið þar því við ætlum að skilja eftir sambærilega upphæð hér heima til að styrkja íslenska vísindamenn til rannsókna á brjóstakrabbameini. Samkeppni í líkn Það sem kom mér til dæmis á óvart að þjálfunin er mun meira mál fyrir mig en að safna peningum. Það versta sem getur gerst þegar beðið er um styrk er að fá nei. Það krefst hins vegar aga og mikillar vinnu að komast í gott form. Þegar ég skráði mig til leiks kveið ég meira fyrir þessu með peningana, gangan fannst mér ekkert mál. Ég rifjaði það upp að ég hefði ekki haft mikið fyrir Keflavíkurgöngunum hér í denn, en var þá bent á að sú síðasta sem ég fór í var líklega fyrir þrjátíu árum og lengstu gönguferðir mínar síðan verið í verslunarferðum í útlöndum. Eftir að hafa gengið 21 km í Glitnismaraþoni komst ég að því að gangan sjálf var ekkert mál. En daginn eftir gat ég varla stigið fram úr rúminu! Ergo, ég er ekki í nógu góðu formi. Ég fór á sigurhátíð Glitnis þegar líknarfélögunum voru afhent áheit úr maraþoninu. Við í Göngum saman vorum afar ánægðar með okkar hlut. Það kom mér þó á óvart hvað kynninum á samkomunni varð tíðrætt um samkeppni líknarfélaganna. Mér fannst það satt að segja ógeðfellt. Ég leit ekki svo á að við værum í innbyrðis samkeppni, en eins og kona sem var líka á samkomunni benti mér á, þá er ég svo ný í þessum líknarfélagabransa. Samkeppnin þar er líklega jafn hörð og úti á hinum almenna markaði. Eins og samkeppni Glitnis og Kaupþings kemur lítið við mig þá á ég erfitt með að hugsa mér krabbamein í samkeppni við hjartasjúkdóma, Sjónarhól í samkeppni við Barnaspítala Hringsins. Auðvitað reyndi ég að fá sem flesta til liðs við okkur og ekki var verra ef þeir voru starfsmenn Glitnis og fengu vegleg áheit frá bankanum. En ég reyndi ekki að hrinda vinkonum mínum sem hlupu fyrir Stígamót og Blátt áfram og koma þannig í veg fyrir að þau samtök sem einnig standa hjarta mínu nær fengju áheitin þeirra. Ég samgladdist öllum líknarfélögunum sem báru eitthvað úr býtum, en óskaði þess auðvitað að við fengjum sem mest. Ég vona að það sé það sem átt er við með heilbrigðri samkeppni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnhildur Vigfúsdóttir Mest lesið Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Bannað að lækna sykursýki II Lukka Pálsdóttir Skoðun Jæja, ræðum þá þetta dásamlega Evrópusamband Haraldur Ólafsson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Hægri menn vega að heilbrigðiskerfinu Stefán Ólafsson Skoðun Kvikmyndagerð á Íslandi: Næstu skref Lilja Dögg Alfreðsdóttir Skoðun Hvað kostar vímuefnavandinn? Lilja Sif Þorsteinsdóttir Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Lyftistöng fyrir samfélagið Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Stöndum með ungu fólki og fjölskyldum Ragna Sigurðardóttir,Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Þrælakistur samtímans? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Bannað að lækna sykursýki II Lukka Pálsdóttir skrifar Skoðun Hvað kostar vímuefnavandinn? Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Hægri menn vega að heilbrigðiskerfinu Stefán Ólafsson skrifar Skoðun Jæja, ræðum þá þetta dásamlega Evrópusamband Haraldur Ólafsson skrifar Skoðun Kvikmyndagerð á Íslandi: Næstu skref Lilja Dögg Alfreðsdóttir skrifar Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson skrifar Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Gekk ég yfir sjó og land og ríkisstofnanir líka Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir skrifar Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen skrifar Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Hefur sálfræðileg meðferð áhrif á líkamlegt heilbrigði? Rúnar Helgi Andrason skrifar Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks skrifar Skoðun Rödd friðar þarf að hljóma skærar Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Af skynsemi Vegagerðarinnar Magnús Rannver Rafnsson skrifar Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar Skoðun Nýtt fangelsi – fyrir öruggara samfélag Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar Skoðun Ærin verkefni næstu ár Ásbjörg Kristinsdóttir skrifar Skoðun Kominn tími á öðruvísi stjórnmál Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason skrifar Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson skrifar Skoðun Skapandi skattur og skapandi fólk Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir skrifar Sjá meira
Í langri bílferð um daginn sagði yngri dóttirin að ef hún fengi tíu óskir uppfylltar myndi hún ekki eyða þeim í sjálfselsku óskir. Síðan hófst upptalningin: Ég vildi óska þess að allir í heiminum væru góðir og það væru því engin stríð. Ég vildi óska að allir væru heilbrigðir. Ég vildi óska að allir ættu peninga. Þegar hér var komið sögu vildi eldri systirin fá nánari skýringar því það að eiga peninga væri allt of víðtækt. Niðurstaðan var sú að óskin snerist um það að allir hefðu að minnsta kosti í sig og á. Kannski af því að hún var trufluð í upptalningunni gekk henni illa með hinar sjö óskirnar. Hvað sem hún nefndi töldu samferðamenn iðulega vera anga af ósk sem þegar væri komin. Blessað barnið var líka ruglað í ríminu með spurningu um hvað læknar og hjúkrunarfræðingar ættu að gera þegar allir væru orðnir heilbrigðir. Hún taldi að þau hefðu nóg að gera við að lækna skrámur því fólk myndi enn meiða sig, en alls ekki lífshættulega. Svo fengjum við kvef og smá flensu, en alls ekkert alvarlegra. Þegar hún óskaði þess að engir skógareldar væru til (nýbúin að hlusta á fréttir af þeim grísku) tók hún fram að hún vissi að slökkviliðsmenn myndu þá missa vinnuna en þeir yrðu bara að finna sér eitthvað annað að gera. Hvað sem hún reyndi gat hún ekki borið fram tíu óskir. Göngum samanLíklegast er raunin sú að þrjár óskir nægja eins og í ævintýrunum forðum. Sem dyggur hlustandi ævintýra veit hún að hún getur hvenær sem er hitt á óskastund og er mjög meðvituð um að sóa ekki því einstaka tækifæri sem hún fær þá til að bæta heiminn. „Ef ég fengi eina ósk uppfyllta myndi ég óska þess að krabbamein væri ekki til," segir hún oft þegar óskir ber á góma. Ég óska þess að ósk hennar rætist, en meðan ég bíð eftir því vil ég leggja mitt af mörkum til þess að þær 170 konur sem greinast árlega með brjóstakrabbamein á Íslandi og allar hinar úti um allan heim, eigi von um bata eða a.m.k. von um langt og gott líf með krabbameini. Ég er ein af 22 konum í hópnum Göngum saman sem ætlar að taka þátt í 63 km göngu í New York í október næstkomandi á vegum Avon Foundation til að safna peningum til rannsókna á brjóstakrabbameini. Við höfum notað sumarið til að þjálfa okkur og safna peningum en hver og ein þarf að borga 1800 dollara fyrir þátttökuna. Við látum ekki staðar numið þar því við ætlum að skilja eftir sambærilega upphæð hér heima til að styrkja íslenska vísindamenn til rannsókna á brjóstakrabbameini. Samkeppni í líkn Það sem kom mér til dæmis á óvart að þjálfunin er mun meira mál fyrir mig en að safna peningum. Það versta sem getur gerst þegar beðið er um styrk er að fá nei. Það krefst hins vegar aga og mikillar vinnu að komast í gott form. Þegar ég skráði mig til leiks kveið ég meira fyrir þessu með peningana, gangan fannst mér ekkert mál. Ég rifjaði það upp að ég hefði ekki haft mikið fyrir Keflavíkurgöngunum hér í denn, en var þá bent á að sú síðasta sem ég fór í var líklega fyrir þrjátíu árum og lengstu gönguferðir mínar síðan verið í verslunarferðum í útlöndum. Eftir að hafa gengið 21 km í Glitnismaraþoni komst ég að því að gangan sjálf var ekkert mál. En daginn eftir gat ég varla stigið fram úr rúminu! Ergo, ég er ekki í nógu góðu formi. Ég fór á sigurhátíð Glitnis þegar líknarfélögunum voru afhent áheit úr maraþoninu. Við í Göngum saman vorum afar ánægðar með okkar hlut. Það kom mér þó á óvart hvað kynninum á samkomunni varð tíðrætt um samkeppni líknarfélaganna. Mér fannst það satt að segja ógeðfellt. Ég leit ekki svo á að við værum í innbyrðis samkeppni, en eins og kona sem var líka á samkomunni benti mér á, þá er ég svo ný í þessum líknarfélagabransa. Samkeppnin þar er líklega jafn hörð og úti á hinum almenna markaði. Eins og samkeppni Glitnis og Kaupþings kemur lítið við mig þá á ég erfitt með að hugsa mér krabbamein í samkeppni við hjartasjúkdóma, Sjónarhól í samkeppni við Barnaspítala Hringsins. Auðvitað reyndi ég að fá sem flesta til liðs við okkur og ekki var verra ef þeir voru starfsmenn Glitnis og fengu vegleg áheit frá bankanum. En ég reyndi ekki að hrinda vinkonum mínum sem hlupu fyrir Stígamót og Blátt áfram og koma þannig í veg fyrir að þau samtök sem einnig standa hjarta mínu nær fengju áheitin þeirra. Ég samgladdist öllum líknarfélögunum sem báru eitthvað úr býtum, en óskaði þess auðvitað að við fengjum sem mest. Ég vona að það sé það sem átt er við með heilbrigðri samkeppni.
Skoðun Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir skrifar
Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar
Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar