Skóla­fé­lagarnir kölluðu hann „Kidda kóng“

Í einni af minningargreinunum sem skrifaðar voru um Kristin Aron á sínum tíma kom fram að í minni samfélögum, bæði skóla og sveitarfélögum, sé nándin svo miklu meiri en á þéttbýlissvæðum. Þannig verður þetta áfall í raun missir og harmur alls samfélagsins.

Guðrún Lilja Curtis móðir Kristins Arons ræddi við blaðamann Vísis um andlát Kristins Arons og ferlið  undanfarin tvö ár.

Fékk verðlaun fyrir mannkosti

Kristinn Aron ólst upp á Kópaskeri hjá foreldrum sínum þeim Arnbirni Jóhanni Kristinssyni og Guðrúnu Lilju Curtis og var elstur þriggja systkina, en yngri eru þau Lilja Dröfn, fædd 2007, og Jóhann Darri, fæddur 2012.

„Hann var ofboðslegur virkur sem barn; var alltaf ofan á öllu og uppi á öllu og fannst afskaplega gaman að fikta við allt. Ég var oft frekar smeyk um hann. Hann var rosalega forvitinn. Hann var alltaf svo glaður; hann var algjör gleðigjafi fyrst og fremst. Hann var alltaf mikill brasari, og var rosalega mikill bílakall,“ segir Guðrún.

Kristinn Aron hóf skólagöngu sína í grunnskólanum á Kópaskeri veturinn 2008-2009, en það var síðasti veturinn sem starfræktur var grunnskóli á Kópaskeri. Síðan lá leiðin í Öxarfjarðarskóla í Lundi, þar sem hann lauk grunnskólaprófi vorið 2018.Hann stundaði síðan nám við VMA á haustönn 2018, en starfaði í fiskvinnslunni Silfurstjörnunni í Öxarfirði allt árið 2019, fram til hausts 2020, ásamt því að gegna ýmsum öðrum tilfallandi störfum.

Það var síðan um haustið 2020 að Kristinn Aron byrjaði í Framhaldsskólanum á Laugum, 100 manna heimavistarskóla.

Hann var kallaður „Kiddi kóngur“ af samnemendum sínum.

„Krakkarnir á Laugum kölluðu hann það af því að hann var vinur allra; hann var í öllum hópum. Hann fór á milli allra vista og talaði við alla. Hann var alltaf boðinn og búinn að hjálpa öllum. Var alltaf að spyrja hina og þessa hvort þeir þyrftu aðstoð. Hann hafði einfaldlega svo gaman af því að hjálpa öðrum. Sigurbjörn Árni skólameistari minntist sérstaklega á það við mig einu sinni, honum fannst það minnistætt, enda ekki margir sem voru svona opnir eins og hann. Hann tók öllum eins og þeir voru.“

Vorið 2021 hlaut hann Kristinn Aron verðlaunin Skólaþegn Laugaskóla, en þau verðlaun eru veitt árlega nemanda sem talinn er búa yfir ríkum mannkostum.

„Það segir held ég mikið um hvernig persóna hann var,“ segir Guðrún jafnframt.

Í minningargrein sem Sigurbjörn Árni skólameistari Framhaldsskólans á Laugum skrifaði á sínum tíma stóð meðal annars:

„Kiddi kom í Laugaskóla haustið 2020. Hann velti því reyndar fyrir hvort hann ætti að þiggja skólavistina því hann hafði lofað bændum að fara í samtals 11 göngur fyrir þá þetta haust. Það var eftirtektarvert að hann hafði góð áhrif í skólastofunni frá fyrstu stundu. Hann var mikill málamiðlari, einstaklega glaðlegur og kurteis og gaf mikið af sér. Í raun náði hann tengingu við alla hópa skólans, hvort sem um var að ræða íþróttakrakka, listaspírur, björgunarsveitafólk, bílamenn eða starfsfólk. Hann setti sig aldrei í fyrsta sæti né krafðist neins af öðrum. „Haf þú ekki áhyggjur af því,“ var viðkvæðið hjá honum ef aðrir voru að velta fyrir sér hvað hann væri að bardúsa eða hvernig gengi.

Það var mikið happ fyrir Laugaskóla að fá nemanda eins og Kidda með sitt smitandi bros og hlátur og góða skap. Á hverju ári veitir skólinn verðlaunin Skólaþegn Laugaskóla. Þetta eru verðlaun sem eru veitt 1-2 nemendum á ári. Þeir sem fá þessi verðlaun hafa lagt mikið til Laugasamfélagsins og eru ungmenni gædd þeim mannkostum sem við erum að reyna að ná fram hér á Laugum. Við tölum stundum um mannkostamenntun. Kiddi fékk þessi verðlaun eftir aðeins einn vetur sem er afar sjaldgæft og var það samdóma álit kennara að hann ætti þau mest skilið vorið 2021.“

Fyrstu viðbrögðin voru að frjósa

Þann 2.febrúar 2022 birtist eftirfarandi frétt á Vísi:

„Kl. 14:03 í dag barst lögreglunni á Norðurlandi eystra tilkynning um að slys hefði orðið við Framhaldsskólann á Laugum. Þar hefði 19 ára karlmaður orðið fyrir bíl. Þegar viðbragðsaðilar komu á vettvang var maðurinn meðvitundarlaus og báru endurlífgunartilraunir ekki árangur. Nokkrir nemendur úr skólanum urðu vitni að slysinu og hefur áfallahjálparteymi Rauða krossins verið virkjað til að hlúa að þeim.“

Í skýrslu rannsóknarnefndar samgönguslysa sem birt var í nóvember síðastliðnum er tildrögum slyssins lýst nánar. Fram kemur að nemendur hafi verið renna sér á rassaþotum niður brekku vestan við aðalbyggingu skólans, eins og tíðkast hafi í marga áratugi.

„Að sögn vitna hafði nemandinn, sem lést í slysinu, nýlokið við að renna sér niður brekkuna á stærri snjóþotunni þegar hann tók ákvörðun um að fara óvænt strax aðra ferð. Um leið og hann fór af stað sögðust nemendur, sem stóðu efst í brekkunni, hafa tekið eftir bifreið sem kom akandi eftir Austurhlíðarvegi til suðurs. Þau kváðust hafa reynt að kalla til nemandans og láta hann vita af bifreiðinni.“

Fram kemur að tveir voru í bílnum, ökumaður og farþegi.

„Snjór var á veginum, nokkur hálka og sól var lágt á lofti. Að sögn ökumanns varð hann var við að snjór þyrlaðist upp rétt áður en ungi maðurinn rann upp á veginn og varð fyrir bifreiðinni. Þegar hann sá nemandann hafi hann hemlað en vegurinn verið háll og hemlun því ekki mikil.“

Guðrún rifjar upp atburðarásina þennan örlagaríka dag. Hún var stödd í vinnunni þegar síminn hennar hringdi. Á hinum enda línunnar var Sigurbjörn Árni skólameistari. Kristinn Arion hafði orðið fyrir slysi og var meðvitundarlaus. Endurlífgunartilraunir stóðu yfir.

„Mín fyrstu viðbrögð voru þau að ég fraus algjörlega. Sigurbjörn spurði hvort ég væri ein. Ég man að ég hljóp inn til yfirmanns míns og henti símanum í hana. Á meðan hún talaði við Sigurbjörn var ég alveg frosin; ég reyndi að kreista fram tár en þau komu bara ekki. Svo var hringt í manninn minn og börnin okkar voru sótt í skólann.

Atburðarásin sem tók við í kjölfarið var hröð. Áður en fjölskyldan var komin heim barst tilkynning frá lögreglunni: Kristinn Aron var látinn.

„Presturinn okkar kom heim til okkar og var hjá okkur næstu klukkustundirnar. Síðan kom lögreglan til okkar."

Þetta var allt svo óraunverulegt. Ég var ennþá í svo miklu sjokki að ég var ekki að ná að meðtaka þetta allt saman. Ég gat ekki borðað í þrjá daga á eftir og þurfti að fá kvíðastillandi lyf til að geta sofið. Það var ekki fyrr en daginn eftir, þegar mamma mín kom til okkar, að ég brotnaði algjörlega saman. Ég þurfti greinilega að fá hana til mín.

Fjölskyldan tók þá ákvörðun að þau vildu ekki sjá Kristinn Aron.

„Það var búið að segja við okkur að hann væri mjög illa farinn, sérstaklega í andliti. Við vissum að það yrði óhugnanlegt að sjá hann eins og hann var.“

Lítið en þétt samfélag

Í annarri rétt Vísis á sínum tíma kom fram að allt skólastarf var fellt niður Framhaldsskólanum á Laugum daginn eftir slysið. Um kvöldið var haldin bænastund.

„Starfsfólki og nemendum er mjög brugðið vegna slyssins og verður boðið upp á áfallahjálp á morgun,“ kom jafnframt fram í fréttinni.

Fram kom að samfélagið á Laugum væri lítið, en þétt og að hugur allra væri hjá aðstandendum Kristins Arons.

„Við erum náttúrulega ákaflega sorgmæt en stöndum þétt saman og reynum að komast í gegnum daginn og dagana hérna framundan en hugur okkar og nemenda er hjá þeirra góða vini og félaga og aðstandendum hans,“ sagði Sigurbjörn Árni skólameistari Framhaldsskólans á Laugum í samtali við Vísi á sínum tíma og bætti við á öðrum stað:

„Við bara höldum mjög þétt utan um hvert annað og styðjum hvert annað. Syrgjum saman og aðstoðum eins og best verður á kosið.“

Þá kom einnig fram að mikill stuðningur hefði borist frá nærliggjandi framhaldsskólum sem sent höfðu starfsfólk sitt á Laugar til stuðnings.

Guðrún segist sjálf hafa fundið sterkt fyrir þeirri samheldni og nánd sem myndaðist í samfélaginu á þessum tíma.

„Það var afskaplega gott að finna fyrir því. Þetta er bara ein og heil fjölskylda. Allir taka utan um hvorn annan.“

Hver og einn hefur sína leið

Kristinn Aron var brenndur fyrir sunnan. Seinna var haldin fjölmenn minningarathöfn í Snartastaðakirkju á Kópaskeri og streymt frá í beinni.

Við minningarathöfnina var spilað lagið Faðir vor með Ljótu hálfvitunum.

„Við vildum hafa athöfnina í hans anda. Faðir vor var uppáhaldslagið hans. Ég veit að höfundinum, Sævari Sigurgeirssyni þótti mjög vænt um að lagið hefði verið spilað, það hafði víst aldrei verið spilað í útför áður. Við vildum alls ekki hafa sorgarlög. Við spiluðum líka Traustur vinur með á Móti Sól. Okkur fannst það eiga vel við.“

Það er mismunandi hvernig einstaklingar gangi í gegnum sorgarferli. Hver hefur sína leið.

„Við grétum öll saman fyrsti dagana á eftir. Ég var sjálf hjá sálfræðingi í langan tíma á eftir. Mér fannst gott að fara til hennar og spjalla og ég fann að það hjálpaði mér,“ segir Guðrún og bætir við að hinir fjölskyldumeðlimirnir hafi engu að síður tekist á við sorgina með öðrum leiðum.

„Maðurinn minn tók þetta meira „á kassann“ og dóttir okkar sömuleiðis. Yngri strákurinn okkar er meiri tilfinningavera. Við höfum tekist á við þetta hvert á sinn hátt eiginlega. Við eigum hin börnin okkar tvö og þó að við séum að glíma við þessa sorg þá þurfum við að sinna þeim líka. Ég held að það hafi gengið ágætlega miðað við allt. Um páskana 2022 fórum við öll saman til Noregs, þar sem bróðir minn býr. Við þurftum einfaldlega að fara burt. Það var rosalega gott að skipta um umhverfi. Við komum endurnærð til baka.“

Guðrún nefnir annað bjargráð sem hefur nýst henni vel.

„Útivera og hreyfing. Ég fer út á hverjum degi og það gerir mér afskaplega gott. Ég er mikið fyrir að hjóla og þegar afmælisdagurinn hans Kristins rann upp, tveimur mánuðum eftir að hann dó þá tók ég hjólið mitt og hjólaði 20 kílómetra til Akureyrar. Ég fann að ég þurfti að vera ein og gera eitthvað fyrir sjálfa mig.“

Eftir tæpan mánuð verða liðin tvö ár frá því að Kristinn Aron lést. Ef hann hefði lifað þá hefði hann fagnað 22 ára afmæli sínu á þessu ári. Á afmælisdaginn hans á seinasta ári var bökuð kaka á heimilinu. Það verður aftur gert nú í ár.

Guðrún leiðir stundum hugann að því hvað sonur hennar væri að gera í dag ef hann væri á lífi.

„Hann væri að vinna og brasa, eitthvað í bílum. Mér finnst líklegt að hann hefði orðið bifvélavirki.“

Harmurinn sem fylgir því að missa barn er slíkur að líklega getur enginn sett sig í þau spor nema að hafa upplifað það sjálfur. Og óhætt er að fullyrða að sorgin hverfur aldrei.

„Ég held að það skipti miklu máli að hlusta á tilfinningar sínar," segir Guðrún. „Leyfa sér að finna fyrir þeim og finna sína leið til takast á við sorgina og fá útrás.“