Skoðun

Það getur verið gott að búa til steind

Ari Trausti Guðmundsson skrifar

Holufyllingar eru ákaflega algengar í íslensku bergi. Þær eru úr steintegundum (steindum) sem safnast fyrir í sprungum, glufum og blöðrum bergsins. Svona útfellingar efnis verða ekki í þurru bergi heldur fyrir áhrif vatns sem streymir neðanjarðar. Það er svonefnt grunnvatn (fyrrum úrkoma) eða jarðhitavökvi eða sjór á mismunandi dýpi. Vatnið inniheldur virk efnasambönd, gjarnan gös, sem hafa áhrif á frumsteindinar er mynduðu grjótið í berggrunninum, t.d. ótal hraunlög. Víðast hvar er hann úr basalti á Íslandi; bergtegund með 3-4 megin frumsteindum. Við vel þekkt efnahvörf ganga gösin í samband við frumsteindirnar og úr verða algeng efnasambönd, ýmist kristallað efni eða myndlaust, líkt og gler. Það eru einmitt fyrrnefndar holufyllingar, öðru heiti steindir. Þannig safnast fyrir nýtt fast efni í opin rýmin og berggrunnurinn þéttist smám saman.

Margar tegundir holufyllinga eru þekktar á Íslandi. Þær hafa safnast á milljónum ára í berggrunninn, niður á nokkurra kílómetra dýpi. Volgur eða heitur berggrunnur og volgt eða heitt vatn flýta gjarnan myndun holufyllinganna. Ferlið er núna að verki víða undir fótum okkar miklum mæli og þar ganga gös eins og koldíoxíð og brennisteinsgös í samband við efni úr grjótinu og mynda milljónir tonna af holufyllingum. Við verðum ekki vör við neitt. Gas streymir ekki úr jörðu við efnahvörfin svo neinu nemi.

Í eldri hluta berggrunnsins, t.d. á Vestfjörðum Norðurlandi vestra og Austurlandi, hafa roföfl og veðrun afhjúpað forna hluta jarðskorpunar með miklu af holufylltu bergi. Holufyllingarnar sjást í klettum og steinum sem aflöng, ávöl, hvít eða lituð form, allt frá pínulitlum örðum upp í stóra massa. Mjög víða er hægt að tína hvíta eða marglita steina sem hafa losnað úr berginu. Það er áhugasvið margra: Að safna steinum, skrautsteinum, eins og það kallast. Í eldvirka hluta landsins og nágrenni þess sést lítið til holufyllinga af því þær myndast undir yfirborðinu en afhjúpast eftir mjög langa tíma. Myndun þeirra á Reykjanesskaga er í fullum gangi í ungum berggrunninum og enginn verður var við ferlið sem slíkt. Á Hellisheiði bætir maðurinn viljandi í útfellingar án mikilli átaka eða hávaða.

Algengar holufyllingar heita zeólítar eða geislasteinar. Þeir eru aðallega úr sambandi kísils og súrefnis (í ætt við rúðugler). Sama má segja um tegundir eins og rauðan jaspís, glæran bergkristal, myndlausan kalsedón og glerkenndan ópal. Svo er það steindin kalsít (lika nefnd kalkspat), hvítt, smákristallað efnasamband kalsíums, kolefnis og súrefnis. Það er t.d. nokkuð skylt matarsóda (natríum í stað kalsíums) og meinlaust. Glær moli (kristall) kallast silfurberg eða Iceland spar á ensku. Flestar steindir eru ekki lausar við snefilefni og þess vegna er til grænn jaspís, fjólublár bergkristall, gulur ópall og brúnt kalsít. Ekkert slíkt finnst á yfirborði lands á Reykjanesskaga en nægir að heimsækja Esju eða Hvalfjörð í steinaleit.

Það er lítið gagn að því að gera Carbfix-aðferðina við að steingera gróðurhúsagasið koldíoxíð tortrygglega eða jafnvel hættulega. Auðvitað kannast margir ekki við útfellingar steinda í berggrunni eða steindina kalsít. Þá er vænlegt að sem flest er þekkja til slíks segi frá staðreyndum, fólk hlusti með opnum huga og umræður snúist um gild rök og raunveruleikann. Okkur liggur mikið á að fjarlægja úr loftinu milljarða tonna af koldíoxíði með bindingu gassins um leið og losunin er minnkuð. Bindingin er mikil með gróðri til sjós og lands og hægt að hraða henni en samstímis knýr tíminn á um að hirða líka gasið úr útblæstri orku- eða iðjuvera og beint úr lofti eins og gert er á Heillisheiði. Ísland er framarlega í tækni og frumkvöðlastarfi á þessu sviði. Þessi stutta grein fjallar ekki um margar hliðar Coda-verkefnisins, bara einföld grunnatriði og steinefni.

Höfundur er rithöfundur og jarðvísindamaður.




Skoðun

Sjá meira


×