Óendurgoldin ást Móheiður Hlíf Geirlaugsdóttir skrifar 24. nóvember 2023 12:31 Ég er 47 ára kona, sjálftitlaður heimspekingur, skáld og þýðandi og ég er í ástarsorg. Fyrsta ástin mín voru stjórnmálin eða réttara sagt baráttan fyrir betri heimi með pólitíkinni. Ein af fyrstu minningunum mínum snýst um gleðina er Francois Mitterand var kosinn forseti Frakklands 1981, ég þá fimm ára og búsett í Frakklandi. Mótmælagöngur og virk pólitísk umræða var eitthvað sem ég fékk jú með móðurmjólkinni. „Þú verður að sjá hvernig heimurinn raunverulega er,“ sagði mamma á meðan við horfðum á myndir sem fjölluðu um Víetnamstríðið. Í plötusafni foreldra minna var plata með söngvum Victor Jara og sagan af örlögum hans er greipt í huga minn. Þegar ég var tíu ára horfði ég á Klaus Barbie réttarhöldin í franska sjónvarpinu og óaði við hryllilegum stríðsglæpum sem ég gat ekki ímyndað mér að yrðu nokkru sinni endurteknir. Það var stöðugt talað um pólitík og hugsjónir á mínu heimili. Fólk var mælt eftir því hvort það læsi Þjóðviljann eða Moggann. Fylkingin, Trotskýistafélagið, MÍR og Keflavíkurgangan voru hluti af orðaforða mínum frá unga aldri. Um unglingsaldurinn var pabbi minn búinn að gefast upp á pólitíkinni. Við körpuðum æ oftar um það hvort það að kjósa skipti máli og þær umræður enduðu yfirleitt á því að ég grátbað hann um að kjósa þó það væri nú ekki nema fyrir mína hönd. Og auðvitað átti hann erfitt með að neita einkabarninu um nokkuð. Ég hafði bjargfasta trú á því að það að nýta kosningaréttinn skipti sköpum fyrir frið í heiminum. Rétt eins og Alþjóðalög og Sameinuðu þjóðirnar. Og þá erum við komin að ástarsorginni minni því rétt eins og sjálftitlaði fjöllistamaðurinn Atli Bollason hef ég orðið fyrir ósegjanlegum vonbrigðum með pólitíkina og Alþingi þessarar sjálftitluðu friðelskandi þjóðar. Því nú erum við að horfa upp á þjóðarmorð. Tölurnar um mannfallið á Gaza eru svo hryllilegar. Meira en 11.000 manneskjur þar af 5800 börn. Antonio Guterres framkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðina sagði 6. nóvember að Gaza væri að breytast í barnagrafreit. Tölurnar hækka svo hratt að það er engan veginn hægt að fylgjast með. Ég finn til fullkomins magnleysis gagnvart þessari ömurlegu grimmd. Ég í minni naívísku trú hélt að það væri einmitt með pólitíkinni sem fólk hefði áhrif. Pólitíkin brást mér og hún er í dag að bregðast heillri þjóð. Þessi sama pólitík hefur brugðist þessari þjóð ítrekað síðan 1948. Í dag er verið að fremja svo alvarlega stríðsglæpi að það er er varla hægt að orða þá. Skyndilega er mannkynið komið aftur í sömu spor og í Seinni heimstyrjöldinni. Í dag sá ég líflausa barnsfætur liggja undir steypurústum á Instagram. Á meðan ég drakk morgunkaffið sá ég föður bera líflaust barnið sitt innan um húsarústir. Ég sé dáin börn, myndir af fjöldagröfum. Milljónir manns á flótta, fólk hefur ekki aðgang að vatni, mat eða öðrum nauðsynjum. Ég heyri starfandi lækna á Gaza grátbiðja einhver stjórnvöld að stoppa þennan hrylling. Mosab Abu-Toha, skáld og bókavörður líkt og ég er handsamaður af her Ísraelsmanna þegar hann er að reyna flýtja suður með fjölskyldu sinni í Gaza, ekkert heyrist frá honum í nokkra daga. Hann hefur verið að skrifa um þennan óhugnað í New Yorker, ég hef fylgt hverri einustu færslu frá honum og um hann í fjölmiðlum, ég er óttaslegin um örlög hans. Frétt berst um að hann hafi verið látinn laus, barinn af Ísraelsher. Hver var glæpurinn? Að hann sagði frá hryllingnum í fjölmiðlum, að hann fæddist á röngum stað? Það er búið að afmennska heila þjóð, rúmlega tvær milljónir manneskja. Ég horfi á þetta í beinni útsendingu daglega, ég deili fréttum á samfélagsmiðlum, ég skelf, græt og reyni að mæta á mótmæli og muna hvaða vörur ég á ekki að kaupa sem koma frá Ísrael. Ég á erfitt með að sofna á kvöldin og ég vakna leið. En ólíkt íbúum Gaza heldur líf mitt áfram eins og það rennur vatn í krananum því ég er fædd á réttum stað. Það er umhugsunarvert þegar pólítikinni er fyrst og fremst ætlað að halda í horfinu frekar en að hnekkja á hrópandi óréttlæti eins og því sem við erum að verða vitni að. Því að ekki er þetta flókið. Grímulaust ofstæki og kúgun af hendi Ísraelsstjórnar í garð Palestínumanna fer nú fram í allra augsýn, hvar öll alþjóðalög eru mölbrotin, sjúkrahús sprengd og sjúklingar reknir út á götu. Ísrael hefur verið margfordæmt fyrir aðgerðir sínar, af SÞ, Rauða krossinum og Amnesty International en landið fer samt ítrekað á svig við allar alþjóðasamþykktir. Hörmulegast er svo að horfa upp á viðbrögð alþjóðasamfélagsins sem lyftir ekki litla fingri til að skakka leikinn. Höfundur er skáld, þýðandi og bókavörður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Átök í Ísrael og Palestínu Palestína Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Skoðun Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Eyðimerkurganga kosningabaráttunnar? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Kjóstu meiri árangur Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða hlekkur ert þú í keðjunni? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Laxeldið verður ekki stöðvað Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Þroskamerki þjóðar Tómas Torfason skrifar Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Var stytting náms til stúdentsprófs í þágu ungmenna? Sigurður E. Sigurjónsson skrifar Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson skrifar Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Sjálfstæðar konur? Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Fullveldinu er fórnað með aðild að Evrópusambandinu Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Endurhugsum dæmið, endurnýtum textíl Guðbjörg Rut Pálmadóttir skrifar Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Um kosningar, gulrætur og verðbólgu Jean-Rémi Chareyre skrifar Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson skrifar Sjá meira
Ég er 47 ára kona, sjálftitlaður heimspekingur, skáld og þýðandi og ég er í ástarsorg. Fyrsta ástin mín voru stjórnmálin eða réttara sagt baráttan fyrir betri heimi með pólitíkinni. Ein af fyrstu minningunum mínum snýst um gleðina er Francois Mitterand var kosinn forseti Frakklands 1981, ég þá fimm ára og búsett í Frakklandi. Mótmælagöngur og virk pólitísk umræða var eitthvað sem ég fékk jú með móðurmjólkinni. „Þú verður að sjá hvernig heimurinn raunverulega er,“ sagði mamma á meðan við horfðum á myndir sem fjölluðu um Víetnamstríðið. Í plötusafni foreldra minna var plata með söngvum Victor Jara og sagan af örlögum hans er greipt í huga minn. Þegar ég var tíu ára horfði ég á Klaus Barbie réttarhöldin í franska sjónvarpinu og óaði við hryllilegum stríðsglæpum sem ég gat ekki ímyndað mér að yrðu nokkru sinni endurteknir. Það var stöðugt talað um pólitík og hugsjónir á mínu heimili. Fólk var mælt eftir því hvort það læsi Þjóðviljann eða Moggann. Fylkingin, Trotskýistafélagið, MÍR og Keflavíkurgangan voru hluti af orðaforða mínum frá unga aldri. Um unglingsaldurinn var pabbi minn búinn að gefast upp á pólitíkinni. Við körpuðum æ oftar um það hvort það að kjósa skipti máli og þær umræður enduðu yfirleitt á því að ég grátbað hann um að kjósa þó það væri nú ekki nema fyrir mína hönd. Og auðvitað átti hann erfitt með að neita einkabarninu um nokkuð. Ég hafði bjargfasta trú á því að það að nýta kosningaréttinn skipti sköpum fyrir frið í heiminum. Rétt eins og Alþjóðalög og Sameinuðu þjóðirnar. Og þá erum við komin að ástarsorginni minni því rétt eins og sjálftitlaði fjöllistamaðurinn Atli Bollason hef ég orðið fyrir ósegjanlegum vonbrigðum með pólitíkina og Alþingi þessarar sjálftitluðu friðelskandi þjóðar. Því nú erum við að horfa upp á þjóðarmorð. Tölurnar um mannfallið á Gaza eru svo hryllilegar. Meira en 11.000 manneskjur þar af 5800 börn. Antonio Guterres framkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðina sagði 6. nóvember að Gaza væri að breytast í barnagrafreit. Tölurnar hækka svo hratt að það er engan veginn hægt að fylgjast með. Ég finn til fullkomins magnleysis gagnvart þessari ömurlegu grimmd. Ég í minni naívísku trú hélt að það væri einmitt með pólitíkinni sem fólk hefði áhrif. Pólitíkin brást mér og hún er í dag að bregðast heillri þjóð. Þessi sama pólitík hefur brugðist þessari þjóð ítrekað síðan 1948. Í dag er verið að fremja svo alvarlega stríðsglæpi að það er er varla hægt að orða þá. Skyndilega er mannkynið komið aftur í sömu spor og í Seinni heimstyrjöldinni. Í dag sá ég líflausa barnsfætur liggja undir steypurústum á Instagram. Á meðan ég drakk morgunkaffið sá ég föður bera líflaust barnið sitt innan um húsarústir. Ég sé dáin börn, myndir af fjöldagröfum. Milljónir manns á flótta, fólk hefur ekki aðgang að vatni, mat eða öðrum nauðsynjum. Ég heyri starfandi lækna á Gaza grátbiðja einhver stjórnvöld að stoppa þennan hrylling. Mosab Abu-Toha, skáld og bókavörður líkt og ég er handsamaður af her Ísraelsmanna þegar hann er að reyna flýtja suður með fjölskyldu sinni í Gaza, ekkert heyrist frá honum í nokkra daga. Hann hefur verið að skrifa um þennan óhugnað í New Yorker, ég hef fylgt hverri einustu færslu frá honum og um hann í fjölmiðlum, ég er óttaslegin um örlög hans. Frétt berst um að hann hafi verið látinn laus, barinn af Ísraelsher. Hver var glæpurinn? Að hann sagði frá hryllingnum í fjölmiðlum, að hann fæddist á röngum stað? Það er búið að afmennska heila þjóð, rúmlega tvær milljónir manneskja. Ég horfi á þetta í beinni útsendingu daglega, ég deili fréttum á samfélagsmiðlum, ég skelf, græt og reyni að mæta á mótmæli og muna hvaða vörur ég á ekki að kaupa sem koma frá Ísrael. Ég á erfitt með að sofna á kvöldin og ég vakna leið. En ólíkt íbúum Gaza heldur líf mitt áfram eins og það rennur vatn í krananum því ég er fædd á réttum stað. Það er umhugsunarvert þegar pólítikinni er fyrst og fremst ætlað að halda í horfinu frekar en að hnekkja á hrópandi óréttlæti eins og því sem við erum að verða vitni að. Því að ekki er þetta flókið. Grímulaust ofstæki og kúgun af hendi Ísraelsstjórnar í garð Palestínumanna fer nú fram í allra augsýn, hvar öll alþjóðalög eru mölbrotin, sjúkrahús sprengd og sjúklingar reknir út á götu. Ísrael hefur verið margfordæmt fyrir aðgerðir sínar, af SÞ, Rauða krossinum og Amnesty International en landið fer samt ítrekað á svig við allar alþjóðasamþykktir. Hörmulegast er svo að horfa upp á viðbrögð alþjóðasamfélagsins sem lyftir ekki litla fingri til að skakka leikinn. Höfundur er skáld, þýðandi og bókavörður.
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar
Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar
Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar