Dansinn við sálina Birna Guðný Björnsdóttir skrifar 11. ágúst 2023 15:01 Prakkarabrosið brosti sínu blíðasta hjá mér í næstliðinni viku þegar umræðan fór á flug um egótripp á samfélagsmiðlum. Umræða sem náði ákveðnum hápunkti þegar holdarfar Egils Helgasonar var dregið í dagsljósið sem rök fyrir ágæti þess að leyfa sér egóflipp svona endrum og sinnum. Jahá, sagði ég bara upphátt. Hvar skal byrja? Fyrir það fyrsta þá langar mig til að taka upp hanskann fyrir prýðismanninum hinum mæta, honum Agli Helgasyni sem og öðrum karlmönnum sem eru kannski í smá holdum. Því mér finnst Egill Helgason kynþokkafullur. Þarna hafið þið það, skrifað niður. Það er nefnilega eitthvað við karlmenn í smá holdum sem fyllir mig öryggistilfinningu og ómótstæðilegri löngun til knúsa. Annað sem kom mér í huga, mér finnst egó geta verið stórglæsileg. Egó hafa smá ljótt orðspor á sér, er það ekki? En það eru margir sem leggja svo hart að sér að gera allt fullkomið, feta þennan stíg við að uppfylla óskir, væntingar og hugmyndir þeirra sjálfra, sem og annarra, um allt það sem gott þykir. Þegar vel tekst til þá mega þeir vera virkilega stoltir af. Það er lífstíma vinna að mynda sér flotta sjálfsmynd. Það er ekkert að því að vera smá stoltur af þegar vel heppnast til. Og það er líka allt í lagi að dást að. Fólk sem leggur svona hart að sér við að ná tilteknum viðmiðum mega alveg standa smá í sviðsljósinu og njóta smá aðdáunar. Mótvægið vantar þó svolítið er það ekki? Við vitum að hamingja liggur ekki alltaf á bak við glæsimyndinni. Og því er okkur umhugað um að glæsimyndinni sé ekki haldið upp á lofti sem viðmið fyrir börnin okkar. En í stað þess að draga úr því sem vel er gert og efa að hamingju sé að finna í glæsimyndinni, eru þá ekki tækifæri fyrir okkur að kalla fram aðrar myndir. Vantar ekki aðeins að kalla fram lífsmyndir sem vekja okkur til umhugsunar og áhuga á lífsgleði, lukkunnar hamingju og lífsfyllingu? Ég get ekki gert það án þess að tala um sálina. Við höfum öll sál. Þið vitið það, er það ekki? Ég er ekki viss. Kannski að það séu fullt af fólki sem hefur enga trú á tilvist sála. Mér finnst það skrítið, en það er auðvitað ekkert sem sannar tilvist þeirra. Og ekkert sem afsannar það heldur. Þú verður bara að hafa trú til að hafa vissu um tilvist þeirra. Þið getið auðvitað prófað ykkur áfram ef þið eruð ekki viss um hvort þið hafið sál. Það er hægt að fara í fyrri lífs dáleiðslu, leita til miðla eða stunda hugleiðslu undir leiðsögn hljómfríðra radda á youtube. „Connect to your higher self“ kallast þær hugleiðslur. Og ef þið eruð forvitin að sjá hvort þið hafið upplifað fyrri líf þá er hægt að finna fullt af fínum hugleiðslum undir leitarstrengnum „Akashic records meditation“. Ég hef fengið að sjá fullt af svipmyndum í gegnum slíkar hugleiðslur sem eru bæði ævintýralegar, átakanlegar og bara hin mesta skemmtun. Miklu skemmtilegra en Netflix. Og ef þið njótið ekki þess heiðurs að fá að sjá, þá getið þið bara spurt ykkur, trúi ég, treysti ég þeim myndum sem poppa upp í hausinn eða hristi ég þeim frá mér, bölvandi þeirri vitleysu að þið sé yfir höfuð að prófa eitthvað nýtt! Annars verð ég að segja að svona hugleiðslur eru hið besta svefnmeðal, í flestum tilfellum fæ ég ekki að sjá neitt, heldur sofna ég bara um leið og dyrnar að bókasafninu ljúka upp fyrir þeim leyndardómum sem þar má finna. Svo ef þið liggið þarna upp í rúmi, andvaka á kvöldin, af hverju ekki að reyna þetta í stað þess að grípa í símann? Í versta falli þá bara sofnið þið, en kannski, bara kannski, hafið þið eitthvað skemmtilegt til að tala um á kaffistofunni næsta dag. Ekki það að maður vilji endilega deila öllu sem poppar upp í hausinn, en ein sagan er bara of góð til að halda fyrir sjálfa mig. Ég var nefnilega svo ævintýragjörn að fara í fyrri lífs dáleiðslu undir leiðsögn fagmanns. Það er algjörlega magnað að fara til hennar Oddfreyju H Oddfreysdóttur, það bara opnuðust fyrir mér einhverjar gáttir tilfinninga sem ég vissi ekki að ég byggi yfir. Ég valdi að liggja þarna á bekknum hjá henni í 90 mínútur og á þeim tíma fékk ég að sjá inn í 3 líf. Í einu þessara lífa var ég ambátt á ferð með hópi fólks sem var að flytja framandi dýr á milli staða. Eigandi minn var ótraustverðugur drykkjurútur sem var algjörlega fínn með það að skipa mér fyrir, við hvert tækifæri. Og það var í hans hlutskipti að huga að einhverjum kattardýrum, sem ég var alls ekki svo hrifin að þurfa að umgangast. Svo þarna eitt kvöldið sat kallinn á einhverju helvítis sumbli, kærulaus yfir því hlutverki sínu að huga að dýrunum. Kallar hann þá ekki í mig til að skipa mér að ganga inn í sín verk. Ég geng svo til verka, skíthrædd og bölvandi kallinum í sand og ösku. Og hvað haldið þið að gerist, já jú auðvitað, bévítans kattardýrið stekkur upp að mér og tekur sér þennan glennilega stóran bita af læri mínu. Svo sat ég þarna bara, sitjandi á jörðinni, blæðandi út, étin lifandi og ég man bara þessa reiði, þessa gríðarlegu reiði sem blossaði upp í mér, liggjandi þarna á bekknum hjá blessaðri Oddfreyju. Heyrði ég að því stöddu svo mjúka rödd segja, getur þú fyrirgefið? Og tárin byrjuðu bara að renna því í hlutverki fjandans þrjótsins sá ég fyrir mér bróður minn í þessu lífi. Bróðir minn sem hefur reynst mér stoð og stytta, yndislega bróður minn sem ég elska út af lífinu. Tárvot og snöktandi hrökklaðist bara út úr mér, „já auðvitað, auðvitað get ég fyrirgefið“. Og reiðin hvarf. Hún bara hrundi af. Reiði sem ég hef sjaldan ef ekki bara aldrei náð að upplifa, á öðrum stað, í þessu lífi. Og hvað tók ég svo út úr þessum dáleiðslum? Heilun. Upphafið á heilun á þeim vanmætti sem ég hef þurft að upplifa í svo mörgum formum, í öðrum lífum, sem og þessu, og reiðinni sem kraumaði þarna undir. Smá skrítið, furðulegt og fyndið upphaf, en upphaf þó. Það er nefnilega það skemmtilega við sálarvinnu. Þú veist ekki hvað virkar og hverju er betur sleppt þegar þú byrjar á þeirri vinnu að ætla að láta þér líða betur. Sálarvinna felur í sér þá list að fá egóið til að hlýða á visku sálarinnar. Egóið er húsbóndinn sem stýrir för og það er ástæða fyrir því. Egóið verndar okkur og sér okkur fyrir fararborða. Það er nauðsynlegt að hafa góðan skammt af egói til að halda okkur starfshæfum í þjóðfélaginu. En það er sálin sem veitir okkur leiðsögn. Þegar egóið nær að dansa í takt við sálina, þá er maður óhræddur við að kafa ofan í allt sem veldur manni óþægindum og vanlíðan. Maður getur ákveðið að umbreyta tilfinningum eða aðstæðum, sett upp mörk eða ef illmögulegt er að halda þeim uppi, sýnt þá hugrekki og fjarlægt orsök. Suma vanlíðan er mjög auðvelt að sjá. T.a.m. þá er það að horfa í spegil og vera vonsvikin með kílóin, hrukkurnar og slitförin eitthvað sem flestar konur upplifa. Galdurinn þar er að fara í smá Pollýönnuleik. Þora að horfa í spegilinn og segja við sjálfan sig hey, vá, þessi slitför gáfu mér tvö ljúf og kærleiksrík börn. Bara vá hvað ég er þakklát fyrir þá gjöf. Maður finnur fyrir þakklætinu streyma um sig. Og hugurinn til slitfaranna breytist. Í stað brostinna drauma um staðalímynd fegurðar þá sérðu fyrir þér táknmynd á því fallegasta sem þú hefur alið af þér. En egóið nennir ekki alltaf að hlusta á viskuperlur sálarinnar. Það vill oft halda þéttingstökum utan um sína sýn þrátt fyrir að slíkt valdi tómri eymd og vanlíðan. Og þá er eins og maður lendi ítrekað í aðstæðum sem kalla fram téða vanlíðan. Aðstæðum sem verða bara verri og verri, svona þar til að við lærum loksins þá lexíu að hlusta á sálina. Ég er farin að halda að sálin kalli fram þessar aðstæður því hún vill að við lærum. Hún vill að við náum þeim þroska að sitja í fullkomnu jafnvægi. Þið sem hafið hug á að gera líf ykkar betra, ég hvet ykkur til að láta slag standa og hefja smá sálarvinnu. Á tiktok og youtube er urmull af alls konar leiðbeinendum, mörgum góðum, mörgum slæmum. Það er ákveðinn galdur að læra að hlusta á það sem höfðar til manns, en munið að sálin teymir mann áfram að réttri þekkingu. Svo er líka alltaf hægt að fá ráð frá fagmönnum. Einhverja sem skilja tilvist sálar og geta lóðsað mann í gegnum dansinn á milli sálar og egós. Og enga þekki ég betri þar en yndismeyjarnar hjá Starcodes Academy, Ölmu og Hrabbý. Ég ætla að kveðja með laginu sem John Lennon kallaði sitt fegursta ljóð. Lag sem mér þótti lengi vel vera aðeins of hippalegt fyrir mig. En lag sem ég obbobbobb allt í einu skil nú, vera leitandi sjálf að hinu fullkomna andartaki jafnvægis. Takk fyrir lesturinn Höfundur greinar er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birna Guðný Björnsdóttir Mest lesið Carbfix: Stærsta framlag Íslands í loftslagsmálum heimsins Sævar Freyr Þráinsson Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason Skoðun Halldór 05.07.2024 Halldór Að óttast blokkir Ásta Logadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Carbfix: Stærsta framlag Íslands í loftslagsmálum heimsins Sævar Freyr Þráinsson skrifar Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason skrifar Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Að eiga tertuna og borða hana líka – svar til formanns Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Hik er sama og tap Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason skrifar Skoðun Hluta þjóðarinnar hent út í kuldann – hinn baðar sig í sólinni Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Engin gúrka hjá Blaðamannafélaginu Sigríður Dögg Auðunsdóttir,Freyja Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Stórnotendur eru kjölfestan í íslenska raforkukerfinu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kaupin á eyrinni Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir skrifar Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hljóð úr horni Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun ESB fyrir almenning Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Strámaðurinn mikli Kristján Hreinsson skrifar Skoðun Árið er 2024 Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Samkeppni í nýju ljósi Páll Hermannsson skrifar Skoðun Það er verið að grafa dýpri fátæktargjá Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun „Hæ ástin, þarf að millifæra, getur þú samþykkt beiðnina?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Algeng þvæla um Evrópusambandið Jón Frímann Jónsson skrifar Sjá meira
Prakkarabrosið brosti sínu blíðasta hjá mér í næstliðinni viku þegar umræðan fór á flug um egótripp á samfélagsmiðlum. Umræða sem náði ákveðnum hápunkti þegar holdarfar Egils Helgasonar var dregið í dagsljósið sem rök fyrir ágæti þess að leyfa sér egóflipp svona endrum og sinnum. Jahá, sagði ég bara upphátt. Hvar skal byrja? Fyrir það fyrsta þá langar mig til að taka upp hanskann fyrir prýðismanninum hinum mæta, honum Agli Helgasyni sem og öðrum karlmönnum sem eru kannski í smá holdum. Því mér finnst Egill Helgason kynþokkafullur. Þarna hafið þið það, skrifað niður. Það er nefnilega eitthvað við karlmenn í smá holdum sem fyllir mig öryggistilfinningu og ómótstæðilegri löngun til knúsa. Annað sem kom mér í huga, mér finnst egó geta verið stórglæsileg. Egó hafa smá ljótt orðspor á sér, er það ekki? En það eru margir sem leggja svo hart að sér að gera allt fullkomið, feta þennan stíg við að uppfylla óskir, væntingar og hugmyndir þeirra sjálfra, sem og annarra, um allt það sem gott þykir. Þegar vel tekst til þá mega þeir vera virkilega stoltir af. Það er lífstíma vinna að mynda sér flotta sjálfsmynd. Það er ekkert að því að vera smá stoltur af þegar vel heppnast til. Og það er líka allt í lagi að dást að. Fólk sem leggur svona hart að sér við að ná tilteknum viðmiðum mega alveg standa smá í sviðsljósinu og njóta smá aðdáunar. Mótvægið vantar þó svolítið er það ekki? Við vitum að hamingja liggur ekki alltaf á bak við glæsimyndinni. Og því er okkur umhugað um að glæsimyndinni sé ekki haldið upp á lofti sem viðmið fyrir börnin okkar. En í stað þess að draga úr því sem vel er gert og efa að hamingju sé að finna í glæsimyndinni, eru þá ekki tækifæri fyrir okkur að kalla fram aðrar myndir. Vantar ekki aðeins að kalla fram lífsmyndir sem vekja okkur til umhugsunar og áhuga á lífsgleði, lukkunnar hamingju og lífsfyllingu? Ég get ekki gert það án þess að tala um sálina. Við höfum öll sál. Þið vitið það, er það ekki? Ég er ekki viss. Kannski að það séu fullt af fólki sem hefur enga trú á tilvist sála. Mér finnst það skrítið, en það er auðvitað ekkert sem sannar tilvist þeirra. Og ekkert sem afsannar það heldur. Þú verður bara að hafa trú til að hafa vissu um tilvist þeirra. Þið getið auðvitað prófað ykkur áfram ef þið eruð ekki viss um hvort þið hafið sál. Það er hægt að fara í fyrri lífs dáleiðslu, leita til miðla eða stunda hugleiðslu undir leiðsögn hljómfríðra radda á youtube. „Connect to your higher self“ kallast þær hugleiðslur. Og ef þið eruð forvitin að sjá hvort þið hafið upplifað fyrri líf þá er hægt að finna fullt af fínum hugleiðslum undir leitarstrengnum „Akashic records meditation“. Ég hef fengið að sjá fullt af svipmyndum í gegnum slíkar hugleiðslur sem eru bæði ævintýralegar, átakanlegar og bara hin mesta skemmtun. Miklu skemmtilegra en Netflix. Og ef þið njótið ekki þess heiðurs að fá að sjá, þá getið þið bara spurt ykkur, trúi ég, treysti ég þeim myndum sem poppa upp í hausinn eða hristi ég þeim frá mér, bölvandi þeirri vitleysu að þið sé yfir höfuð að prófa eitthvað nýtt! Annars verð ég að segja að svona hugleiðslur eru hið besta svefnmeðal, í flestum tilfellum fæ ég ekki að sjá neitt, heldur sofna ég bara um leið og dyrnar að bókasafninu ljúka upp fyrir þeim leyndardómum sem þar má finna. Svo ef þið liggið þarna upp í rúmi, andvaka á kvöldin, af hverju ekki að reyna þetta í stað þess að grípa í símann? Í versta falli þá bara sofnið þið, en kannski, bara kannski, hafið þið eitthvað skemmtilegt til að tala um á kaffistofunni næsta dag. Ekki það að maður vilji endilega deila öllu sem poppar upp í hausinn, en ein sagan er bara of góð til að halda fyrir sjálfa mig. Ég var nefnilega svo ævintýragjörn að fara í fyrri lífs dáleiðslu undir leiðsögn fagmanns. Það er algjörlega magnað að fara til hennar Oddfreyju H Oddfreysdóttur, það bara opnuðust fyrir mér einhverjar gáttir tilfinninga sem ég vissi ekki að ég byggi yfir. Ég valdi að liggja þarna á bekknum hjá henni í 90 mínútur og á þeim tíma fékk ég að sjá inn í 3 líf. Í einu þessara lífa var ég ambátt á ferð með hópi fólks sem var að flytja framandi dýr á milli staða. Eigandi minn var ótraustverðugur drykkjurútur sem var algjörlega fínn með það að skipa mér fyrir, við hvert tækifæri. Og það var í hans hlutskipti að huga að einhverjum kattardýrum, sem ég var alls ekki svo hrifin að þurfa að umgangast. Svo þarna eitt kvöldið sat kallinn á einhverju helvítis sumbli, kærulaus yfir því hlutverki sínu að huga að dýrunum. Kallar hann þá ekki í mig til að skipa mér að ganga inn í sín verk. Ég geng svo til verka, skíthrædd og bölvandi kallinum í sand og ösku. Og hvað haldið þið að gerist, já jú auðvitað, bévítans kattardýrið stekkur upp að mér og tekur sér þennan glennilega stóran bita af læri mínu. Svo sat ég þarna bara, sitjandi á jörðinni, blæðandi út, étin lifandi og ég man bara þessa reiði, þessa gríðarlegu reiði sem blossaði upp í mér, liggjandi þarna á bekknum hjá blessaðri Oddfreyju. Heyrði ég að því stöddu svo mjúka rödd segja, getur þú fyrirgefið? Og tárin byrjuðu bara að renna því í hlutverki fjandans þrjótsins sá ég fyrir mér bróður minn í þessu lífi. Bróðir minn sem hefur reynst mér stoð og stytta, yndislega bróður minn sem ég elska út af lífinu. Tárvot og snöktandi hrökklaðist bara út úr mér, „já auðvitað, auðvitað get ég fyrirgefið“. Og reiðin hvarf. Hún bara hrundi af. Reiði sem ég hef sjaldan ef ekki bara aldrei náð að upplifa, á öðrum stað, í þessu lífi. Og hvað tók ég svo út úr þessum dáleiðslum? Heilun. Upphafið á heilun á þeim vanmætti sem ég hef þurft að upplifa í svo mörgum formum, í öðrum lífum, sem og þessu, og reiðinni sem kraumaði þarna undir. Smá skrítið, furðulegt og fyndið upphaf, en upphaf þó. Það er nefnilega það skemmtilega við sálarvinnu. Þú veist ekki hvað virkar og hverju er betur sleppt þegar þú byrjar á þeirri vinnu að ætla að láta þér líða betur. Sálarvinna felur í sér þá list að fá egóið til að hlýða á visku sálarinnar. Egóið er húsbóndinn sem stýrir för og það er ástæða fyrir því. Egóið verndar okkur og sér okkur fyrir fararborða. Það er nauðsynlegt að hafa góðan skammt af egói til að halda okkur starfshæfum í þjóðfélaginu. En það er sálin sem veitir okkur leiðsögn. Þegar egóið nær að dansa í takt við sálina, þá er maður óhræddur við að kafa ofan í allt sem veldur manni óþægindum og vanlíðan. Maður getur ákveðið að umbreyta tilfinningum eða aðstæðum, sett upp mörk eða ef illmögulegt er að halda þeim uppi, sýnt þá hugrekki og fjarlægt orsök. Suma vanlíðan er mjög auðvelt að sjá. T.a.m. þá er það að horfa í spegil og vera vonsvikin með kílóin, hrukkurnar og slitförin eitthvað sem flestar konur upplifa. Galdurinn þar er að fara í smá Pollýönnuleik. Þora að horfa í spegilinn og segja við sjálfan sig hey, vá, þessi slitför gáfu mér tvö ljúf og kærleiksrík börn. Bara vá hvað ég er þakklát fyrir þá gjöf. Maður finnur fyrir þakklætinu streyma um sig. Og hugurinn til slitfaranna breytist. Í stað brostinna drauma um staðalímynd fegurðar þá sérðu fyrir þér táknmynd á því fallegasta sem þú hefur alið af þér. En egóið nennir ekki alltaf að hlusta á viskuperlur sálarinnar. Það vill oft halda þéttingstökum utan um sína sýn þrátt fyrir að slíkt valdi tómri eymd og vanlíðan. Og þá er eins og maður lendi ítrekað í aðstæðum sem kalla fram téða vanlíðan. Aðstæðum sem verða bara verri og verri, svona þar til að við lærum loksins þá lexíu að hlusta á sálina. Ég er farin að halda að sálin kalli fram þessar aðstæður því hún vill að við lærum. Hún vill að við náum þeim þroska að sitja í fullkomnu jafnvægi. Þið sem hafið hug á að gera líf ykkar betra, ég hvet ykkur til að láta slag standa og hefja smá sálarvinnu. Á tiktok og youtube er urmull af alls konar leiðbeinendum, mörgum góðum, mörgum slæmum. Það er ákveðinn galdur að læra að hlusta á það sem höfðar til manns, en munið að sálin teymir mann áfram að réttri þekkingu. Svo er líka alltaf hægt að fá ráð frá fagmönnum. Einhverja sem skilja tilvist sálar og geta lóðsað mann í gegnum dansinn á milli sálar og egós. Og enga þekki ég betri þar en yndismeyjarnar hjá Starcodes Academy, Ölmu og Hrabbý. Ég ætla að kveðja með laginu sem John Lennon kallaði sitt fegursta ljóð. Lag sem mér þótti lengi vel vera aðeins of hippalegt fyrir mig. En lag sem ég obbobbobb allt í einu skil nú, vera leitandi sjálf að hinu fullkomna andartaki jafnvægis. Takk fyrir lesturinn Höfundur greinar er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar
Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun