Hvað er svona merkilegt við það að vera starfsmaður? Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar 17. febrúar 2019 14:25 Þegar vafrað er um híbýli alnetsins rekst maður á alls konar upplýsingar. Misgagnlega búta sem flestir fljóta inn í vitundina eitt augnablik og síðan út aftur. Lítið situr eftir nema endurtekningin sé slík að ákveðin atriði hamrist smám saman inn í mjúkan heilavefinn. Ef eitthvað er sagt eða sýnt nógu oft verður það hluti af orðræðunni. Hluti af meðvitundinni, jafnvel hluti af sjálfsmyndinni. Á Íslandi er t.d. svo gott að vera kona. Við sjáum sífellt tölulegar staðreyndir um hversu vel okkur hefur tekist að brúa kynjabilið – í atvinnulífi, stjórnmálum, með skiptingu fæðingarorlofs, hér og þar. Auðvitað eru enn verkefni til staðar en við stöndum okkur samt best! Já, vissulega njóta konur meira frjálsræðis hér en víða annars staðar, bjóðast tækifæri í atvinnulífinu og þar fram eftir götunum en hvað svo? Þegar aldur og heilsa eru skoðuð eru lífslíkur á Íslandi með þeim mestu í Evrópu. Meðalævilengd karla árið 2017 var 80,6 ár og meðalævilengd kvenna 83,9 ár á Íslandi árið 2017. En þegar skoðað er hvað Íslendingar geta reiknað með að lifa lengi við góða heilsu má reikna með að íslenskir karlmenn lifi við fulla heilsu að meðaltali í 71,5 ár og íslenskar konur í 66,2 ár. Konur eru meira frá vegna vinnutengdrar kulnunar og streitu og margt bendir til þess að ýmislegt á vinnustöðum þar sem konur eru í meirihluta ýti frekar undir kulnun. Rannsóknir benda til þess að konur eigi frekar við tilfinningalega örmögnun að stríða en karlar greinast frekar með einkenni bölsýnar. Aukin kulnun er meðal yngra fólks og kvenna. Þótt þessi viðvarandi streita sem orsakar kulnun tengist yfirleitt vinnu þá hafa nýjar rannsóknir bent á að viðvarandi streita getur tengst öðrum aðstæðum en vinnu. Það er einfaldlega of mikið að gera! Eru konur að gjalda fyrir allt þetta ,,frelsi“ á einhvern hátt? Bætist bara á vagninn sem þarf að draga? Fleiri verkefni sem þarf að leysa og stýra? Er allt svona frábært hjá okkur? Mál okkar allra En hverjum er þetta ástand að kenna? Ég leyfi mér að segja ástand því það er ástand þegar stórum hluta þjóðarinnar líður illa. Það hefur áhrif á börnin okkar og fjölskyldur þegar máttarstólpar í lífi okkar upplifa örmögnun. Þó svo konur lifi skemur við góða heilsu þá glíma karlmenn einnig við vanlíðan og há tíðni sjálfsvíga meðal ungra karlmanna á Íslandi er áhyggjuefni. Þetta er ekki einfalt mál og ljóst að þessi glíma við að halda góðu jafnvægi verður sífellt snúnari í samfélagi sem einkennist af hraða og lífsgæðakapphlaupi. Oft erum við okkar verstu óvinir þegar kemur að því setja kröfurnar. Hvernig verða þessar kröfur til? Hvernig myndast þessi klikkaða stemning? Þar kemur margt til en ljóst er að við þurfum að rísa upp og mótmæla þessari öldu fullkomnunar sem skellur endurtekið á fólki og það af slíku afli að erfitt er að standa í fæturna og ná að meta stöðuna af skynsemi. Við þurfum að leyfa okkur að segja nei eða láta hluti bíða. Við þurfum að leyfa okkur að vera venjuleg og njóta hversdagsleikans, slaka á með kaffibollann á morgnana eða hlusta á uppáhalds lagið okkar í bílnum áður en við förum á næsta fund. Talandi um fundi, þeir eru of margir og tilgangslausir. Fækkum þeim. Við þurfum að gefa okkur tíma til að spjalla við börnin okkar og unglingana, taka af öll þessi píp og tilkynningar á tækjunum og svara erindum þegar við höfum ákveðið að taka tíma til að svara þeim. Við þurfum að læra að elska okkur sjálf og samþykkja. En auk þess að taka ábyrgð og stjórn á ákveðnum sviðum þurfum við líka á skilningi atvinnurekenda að halda. Vinnustaðir þurfa að vera mannlegar stofnanir þar sem virðing er borin fyrir manneskjunni og skilningur er á að við höfum ýmiss konar hlutverk og skyldur í lífinu. Vinna er mikilvæg og auk þess að skapa tekjur hefur hún áhrif á sjálfsmyndina og mat á eigin virði. Mæta þarf fólki, í öllum störfum, af skilningi og sanngirni. Í flestum tilvikum uppskera atvinnurekendur ánægðari og betri starfsmenn sem sýna heilindi í starfi. Fólk ætti að njóta þess að vinna en þó þannig að það sé í góðu samhengi við aðra þætti lífsins. Við þurfum að sjá til þess að verkaskipting á heimilum sé sanngjörn og að fólk deili byrðunum. Í stuttu máli sagt þurfum við að byggja upp manneskjulegra samfélag þar sem fólk fær notið sín í leik og starfi. Þannig verðum við eins frábær og við getum orðið.Höfundur er framkvæmdastjóri Heimilis og skóla Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hrefna Sigurjónsdóttir Mest lesið ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Að kjósa með nútíma hugsunarhætti Ragnhildur Katla Jónsdóttir Skoðun BRCA Elín Íris Fanndal Jónasdóttir Skoðun Eitt heimili, ein fjölskylda og ein heilsa Pétur Heimisson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Það er verið að ljúga að okkur Hildur Þórðardóttir Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun Aðgangur bannaður Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Þegar náttúruvinir hitta frambjóðendur. Hjálpartæki kjósandans Stefán Jón Hafstein skrifar Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson skrifar Skoðun Eitt heimili, ein fjölskylda og ein heilsa Pétur Heimisson skrifar Skoðun BRCA Elín Íris Fanndal Jónasdóttir skrifar Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Að kjósa með nútíma hugsunarhætti Ragnhildur Katla Jónsdóttir skrifar Skoðun Í upphafi skal endinn skoða.. Sigurður F. Sigurðarson skrifar Skoðun Stjórnvöld, virðið frumbyggjaréttinn í íslensku samfélagi Sæmundur Einarsson skrifar Skoðun Handleiðsla og vellíðan í starfi Sveindís Anna Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Eldgos og innviðir: Tryggjum öryggi Suðurnesja Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Er aukin einkavæðing lausnin? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Samfélag á krossgötum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Hvað er vandamálið? Alexandra Briem skrifar Skoðun Au pair fyrirkomulagið – barn síns tíma? Hlöðver Skúli Hákonarson skrifar Skoðun Fontur – hiti þrjú stig Stefán Steingrímur Bergsson skrifar Skoðun Bankinn gefur, bankinn tekur Breki Karlsson skrifar Skoðun Hægt og hljótt Dofri Hermannsson skrifar Skoðun Kennaraverkfall – sparka í dekkin eða setja meira bensín á bílinn? Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar Skoðun Gervigóðmennska fyrir almannafé Kári Allansson skrifar Skoðun Góður granni, gulli betri! Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Frelsi er alls konar Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Betra plan í ríkisfjármálum Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson skrifar Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þarf Alþingi að vera í óvissu? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Stöndum með einyrkjum og sjálfstætt starfandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Ætla Íslendingar að standa vörð um orkuauðlindir sínar? Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og sjálfstæði Íslands Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Heilnæmt samfélag, betri lífskjör og jöfn tækifæri fyrir öll Unnur Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Þegar vafrað er um híbýli alnetsins rekst maður á alls konar upplýsingar. Misgagnlega búta sem flestir fljóta inn í vitundina eitt augnablik og síðan út aftur. Lítið situr eftir nema endurtekningin sé slík að ákveðin atriði hamrist smám saman inn í mjúkan heilavefinn. Ef eitthvað er sagt eða sýnt nógu oft verður það hluti af orðræðunni. Hluti af meðvitundinni, jafnvel hluti af sjálfsmyndinni. Á Íslandi er t.d. svo gott að vera kona. Við sjáum sífellt tölulegar staðreyndir um hversu vel okkur hefur tekist að brúa kynjabilið – í atvinnulífi, stjórnmálum, með skiptingu fæðingarorlofs, hér og þar. Auðvitað eru enn verkefni til staðar en við stöndum okkur samt best! Já, vissulega njóta konur meira frjálsræðis hér en víða annars staðar, bjóðast tækifæri í atvinnulífinu og þar fram eftir götunum en hvað svo? Þegar aldur og heilsa eru skoðuð eru lífslíkur á Íslandi með þeim mestu í Evrópu. Meðalævilengd karla árið 2017 var 80,6 ár og meðalævilengd kvenna 83,9 ár á Íslandi árið 2017. En þegar skoðað er hvað Íslendingar geta reiknað með að lifa lengi við góða heilsu má reikna með að íslenskir karlmenn lifi við fulla heilsu að meðaltali í 71,5 ár og íslenskar konur í 66,2 ár. Konur eru meira frá vegna vinnutengdrar kulnunar og streitu og margt bendir til þess að ýmislegt á vinnustöðum þar sem konur eru í meirihluta ýti frekar undir kulnun. Rannsóknir benda til þess að konur eigi frekar við tilfinningalega örmögnun að stríða en karlar greinast frekar með einkenni bölsýnar. Aukin kulnun er meðal yngra fólks og kvenna. Þótt þessi viðvarandi streita sem orsakar kulnun tengist yfirleitt vinnu þá hafa nýjar rannsóknir bent á að viðvarandi streita getur tengst öðrum aðstæðum en vinnu. Það er einfaldlega of mikið að gera! Eru konur að gjalda fyrir allt þetta ,,frelsi“ á einhvern hátt? Bætist bara á vagninn sem þarf að draga? Fleiri verkefni sem þarf að leysa og stýra? Er allt svona frábært hjá okkur? Mál okkar allra En hverjum er þetta ástand að kenna? Ég leyfi mér að segja ástand því það er ástand þegar stórum hluta þjóðarinnar líður illa. Það hefur áhrif á börnin okkar og fjölskyldur þegar máttarstólpar í lífi okkar upplifa örmögnun. Þó svo konur lifi skemur við góða heilsu þá glíma karlmenn einnig við vanlíðan og há tíðni sjálfsvíga meðal ungra karlmanna á Íslandi er áhyggjuefni. Þetta er ekki einfalt mál og ljóst að þessi glíma við að halda góðu jafnvægi verður sífellt snúnari í samfélagi sem einkennist af hraða og lífsgæðakapphlaupi. Oft erum við okkar verstu óvinir þegar kemur að því setja kröfurnar. Hvernig verða þessar kröfur til? Hvernig myndast þessi klikkaða stemning? Þar kemur margt til en ljóst er að við þurfum að rísa upp og mótmæla þessari öldu fullkomnunar sem skellur endurtekið á fólki og það af slíku afli að erfitt er að standa í fæturna og ná að meta stöðuna af skynsemi. Við þurfum að leyfa okkur að segja nei eða láta hluti bíða. Við þurfum að leyfa okkur að vera venjuleg og njóta hversdagsleikans, slaka á með kaffibollann á morgnana eða hlusta á uppáhalds lagið okkar í bílnum áður en við förum á næsta fund. Talandi um fundi, þeir eru of margir og tilgangslausir. Fækkum þeim. Við þurfum að gefa okkur tíma til að spjalla við börnin okkar og unglingana, taka af öll þessi píp og tilkynningar á tækjunum og svara erindum þegar við höfum ákveðið að taka tíma til að svara þeim. Við þurfum að læra að elska okkur sjálf og samþykkja. En auk þess að taka ábyrgð og stjórn á ákveðnum sviðum þurfum við líka á skilningi atvinnurekenda að halda. Vinnustaðir þurfa að vera mannlegar stofnanir þar sem virðing er borin fyrir manneskjunni og skilningur er á að við höfum ýmiss konar hlutverk og skyldur í lífinu. Vinna er mikilvæg og auk þess að skapa tekjur hefur hún áhrif á sjálfsmyndina og mat á eigin virði. Mæta þarf fólki, í öllum störfum, af skilningi og sanngirni. Í flestum tilvikum uppskera atvinnurekendur ánægðari og betri starfsmenn sem sýna heilindi í starfi. Fólk ætti að njóta þess að vinna en þó þannig að það sé í góðu samhengi við aðra þætti lífsins. Við þurfum að sjá til þess að verkaskipting á heimilum sé sanngjörn og að fólk deili byrðunum. Í stuttu máli sagt þurfum við að byggja upp manneskjulegra samfélag þar sem fólk fær notið sín í leik og starfi. Þannig verðum við eins frábær og við getum orðið.Höfundur er framkvæmdastjóri Heimilis og skóla
Skoðun Kennaraverkfall – sparka í dekkin eða setja meira bensín á bílinn? Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar