Ég fann lausnina með því að gerast stjórnandi

Þegar ég var að byrja minn feril sem stjórnandi fyrir um tuttugu árum þá var Ísland einn af mínum fyrstu áfangastöðum. Ég á frænda sem er sellóleikari heima í Kanada, þar sem ég er fædd og uppalin, sem þekkti konsertmeistara Sinfóníunnar á þeim tíma og hún átti heiðurinn af því að ég kom hingað fyrst. En þetta var fyrir löngu,“ segir Keri-Lynn Wilson sem í kvöld stjórnar Sinfóníuhljómsveit Íslands á seinni Menningarnæturtónleikum hljómsveitarinnar.

Keri-Lynn Wilson er af íslenskum og úkraínskum ættum í Winnipeg í Kanada, menntuð sem flautuleikari og hljómsveitarstjóri frá Juilliard í New York og hefur getið sér gott orð fyrir störf sín vítt og breitt um tónlistarheiminn. „Ég er alveg í skýjunum að vera komin aftur til Íslands. Ekki aðeins vegna þess að þetta sé frábær hljómsveit heldur á ég líka skyldmenni hérna.

Föðuramma mín, Thelma Guttormsdóttir, er 98 ára og spilar enn á píanó í eina klukkustund á hverjum einasta degi. Hún er stórkostleg og fyrir ekki svo löngu var hún meira að segja fjallkonan á Íslendingahátíðinni heima. En allt þetta föður­fólk mitt er meira og minna tónlistarfólk þannig að ég er alin upp við mikla tónlist og byrjaði snemma að spila. Amma kenndi mér á píanó, pabbi kenndi mér á fiðlu og ég spilaði í æskuhljómsveitinni hans þar sem hann var stjórnandi en svo spilaði ég líka á flautu og fór inn í Juilliard sem flautuleikari. Þannig að æskan var öll full af tónlist en það var aldrei nein pressa af hálfu fjölskyldunnar. Engin krafa um að ég ætti að hafa þetta að atvinnu eða slíkt og ég held að það hafi hjálpað mér mikið. Tónlist var líf mitt og yndi og hefur verið það allar götur síðan.“

Keri-Lynn segir að strax sem lítil stúlka hafi hún verið heilluð af tónlistinni, svo mjög að það gat átt það til að vera til vandræða. „Ég var stundum að gera foreldra mína alveg brjálaða vegna þess að ég var stöðugt að skipta um hljóðfæri, mér fannst þau öll svo frábær, en svo fann ég loksins lausnina með því að gerast stjórnandi þar sem má segja að ég fái að stjórna þeim öllum,“ segir Keri-Lynn og hlær prakkaralega.

Á ferli sínum tekst Keri-Lynn á við að stjórna bæði sinfóníutónleikum sem og óperum en hún segir að í æsku hafi sinfónían átt hug hennar allan. „Ég hataði óperur vegna þess að systir mín var óperusöngkona en ég í sinfóníunni,“ segir hún og hlær við tilhugsunina. „Ég var svo snobbuð að það varð að vera Bruckner, Mahler eða Sjostakovítsj, risarnir sjálfir, en svo þegar ég fór í Juilliard þá fór ég að stunda Metropolitan óperuna. Stóð þarna aftast á nemendasvæðinu og varð ástfangin af óperunni. Eftir að ég lauk námi þá starfaði ég við sinfóníuna í Dallas og kom líka hingað meðal annars en eftir fjögur ár þá var mér boðið að stjórna minni fyrstu óperu, Lucia di Lammermoor, í Veróna. En ég sagði þeim ekkert að þetta væri mín fyrsta ópera og það gekk bara ljómandi vel,“ hvíslar Keri-Lynn og það leynir sér ekki að það vantar ekkert upp á húmorinn á þeim bænum. „Málið er að innan óperuheimsins er tónlist sem er ekki í boði í hinum sinfóníska heimi eins og til að mynda Wagner og Verdi. „Þess vegna finnst mér yndislegt að fá tækifæri til þess að sinna bæði sinfónískri tónlist og óperunni.“

Starf hljómsveitarstjóra sem starfa á alþjóðlegum vettvangi felur oftar en ekki í sér endalaus ferðalög en Keri-Lynn segir að það angri hana ekki. „Nei, svona er þetta bara. Tónlistin er líf mitt, þetta er það sem ég geri og ég elska það. Ef ég stoppa heima í New York í tvær vikur og hef ekkert að gera þá bilast ég af því að ég verð að vinna. Auðvitað er allt þetta flug þreytandi en ég flýg í vinnuna á meðan flestir aðrir fara í bíl en þannig er það bara. Í rauninni er tónlistin mitt heimili. Auðvitað sakna ég fjölskyldunnar en þetta samband mitt við tónlistina er svo sterkt og sem betur fer þá fer ég bráðum til Kanada til þess að vinna. Kanadamenn eru líka svo yndislegt fólk að fyrir manneskju sem hefur búið í New York í öll þessi ár þá er dásamlegt að koma til Kanada. Þar ekki þessi þráhyggja yfir því hvernig fólk lítur út og annað slíkt heldur er allt afslappaðra, hlýlegra og vinalegra. Það er miklu meira eins og að koma til Íslands þó að borgirnar séu stórar.“

Heldurðu að þessi bakgrunnur hafi áhrif á það hvernig þú nálgast tónlist? „Já, ég held það. Ég nálgast verkefnin út frá þolinmæði og sameiginlegum skilningi þó svo að ég viti alveg hver endastöðin eigi að vera. Þannig að þetta er meira spurning um aðferð en eitthvað annað og sem dæmi þá hefði ég endað sem allt önnur manneskja ef ég hefði fæðst og alist upp í Rússlandi.“

Keri-Lynn hefur einmitt starfað mikið í Rússlandi, í Pétursborg og víðar, og hún segir að þar sé allt öðruvísi en í vestrinu. „Umhverfið, vinnan, félagslífið, hreinlega allt er öðruvísi en ég elska það og ég elska rússneska tónlist. Ætli það sé ekki úkraínska blóðið í mér sem gerir það að verkum en eins og svo margir sem koma frá Winnipeg þá er ég bæði íslensk og úkraínsk. Ég held að þetta sé líka ástæða þess að ég elska tónlistina sem við erum að fara að flytja á tónleikunum hér, Tsjajkovskí og Prokofjev, það er dásamleg tónlist. Þetta á eftir að verða svo gaman að ég er alveg að springa úr tilhlökkun og hvílíkur heiður að fá að stjórna Sinfóníuhljómsveit Íslands á sjálfa Menningarnótt borgarinnar. Ég get ekki beðið.“

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 19. ágúst.