Skoðun

Stuðningsgrein: Mig langar orðið að flytja heim

Ingibjörg Björnsdóttir skrifar
Ég kemst því miður ekki til þess að kjósa mér forseta, í mínum heimabæ er hvorki sendiráð né ræðismaður og ekki hægt að komast á kjöstað öðruvísi en með bát eða flugvél. Erindi mínu um utankjörfund hjá lögregluyfirvaldinu í bænum mínum var tekið fálega hjá utanríkisráðuneytinu, þar fara menn eftir fordæmum, en gefa ekki.

Þar sem ég kemst ekki sjálf verður einu atkvæði minna að telja, og það gæti skipt sköpum.

Það gæti skipt sköpum fyrir mig og fjölskyldu mína, heimflutningur gæti dregist um ókomna óvissu tíð ef atkvæði falla ekki eins og mér geðjast best.

Ég get ekki hugsað mér að fara með börnin mín heim í sama lævi blandaða loft og ég yfirgaf sjálf fyrir þrettán árum.

Ég finn enn til óyndis svo mikils að ég verð að skekja axlir þegar ég hugsa til fyrrverandi forsætisráðherra tala um púnkt og húrrahróp og forseta voran. Fréttamenn og konur gerðu sér það að leik árið 1996 að spyrja þáverandi forsætisráðherra hvernig hann hygðist hylla nýkjörinn forseta, þetta með púnktinn þótti skondið meðal sumra.

Það þótti líka sumum skondið þegar útséð var um úrslit á kosninganótt að forsætisráðherrann skyldi tilkynna að skrifstofa forseta myndi framvegis vera til húsa á Sóleyjargötu 1, en ekki í Stjórnarráðinu eins og tíðkast hafði um árabil.

Svo mikil var gremjan milli þessarra tveggja manna að þeir gátu ekki hugsað sér að vinna undir sama þaki.

Nú er öldin önnur, og þeir hafa bætt ráð sitt, eða eignast annan óvin. Tortryggnir klækjarefir eins og þeir geta nefnilega ekki hugsað sér það að einstaklingar taki sig saman án þess að vera með dúnka fulla af ráðabruggi og samsæriskenningum. Nú eru þeir sameinaðir í óvild sinni á forsætisráðherra, og eru tilbúnir til að trúa öllu upp á hana og hennar samstarfsfólk, eins og því að setja af stað forsetaframboð til þess eins að koma núverandi forseta frá svo hægt sé að koma Íslandi inn í Evrópusambandið möglunarlaust og framselja þar með sjálfstæði, fisk og fjallkonu og annað sem þeim er sérlega annt um…

Sú er þeirra aðferð, að fjarstýra fólki, plotta og pukrast hleypa engum að sem ekki er á þeirra fyrirfram ákveðnu mælendaskrá. Þeir hafa ekki kynnst því fyrr að breiður hópur fólks taki höndum saman til þess að koma geðslegri og frambærilegri manneskju í stað þeirra.

Forseti Íslands á ekki að vera pólitískur leiðtogi eða uppalandi þjóðar. Forseti á að vera menningarleg, hlý, greind, glaðleg og skynsöm manneskja. Embættið var sett á sem mótvægi við Norrænu kóngahúsin, það þótti tilhlýðilegt á sínum tíma að Íslendingar gætu sent ópólítískan fulltrúa á heldri manna mót, hérðasmót og allavega mannamót..

Forseti á að vera manneskja sem óþvinguð ferðast meðal samborgara sinna samtímis því að hún hittir heldri borgara heimsins og segir þeim fallegar sögur af landinu sínu.

Forseti Íslands á ekki að vera pólitískur embættismaður eða löggjafi. Alþingi á að sjá um að semja lög, og forsetinn skrifar undir þau. Það er Alþingismanna og kvenna að vinna sína vinnu í nefndum þannig að sem mestur meirihluti fáist fyrir hverri nýrri lagasetningu, þannig að forseti geti áhyggjulaus skrifað undir ný lög. Forseti Íslands á að miðla íslenskri menningu og framleiðslu erlendis og sameinast þjóðinni á viðburðum innanlands, en ekki vera í orðaskaki og látalátum við fulltrúa þjóðarinnar á Alþingi og í ráðuneytum.

Þessu virðast gömlu óvildarmennirnir frá síðustu öld hafa gleymt. Þeir vilja að forseti hafi úrslitavald um öll lög, og geti hvenær sem er breytt sér í sjálfskipaðan öryggisventil þjóðar sem var.

Þjóð sem er vill frið, sátt, samlyndi og skynsamlegar ákvarðanir.

Þjóð sem er kýs sér fulltrúa á Alþingi til að tala máli sínu þar.

Þjóð sem er vill ópólitískan fulltrúa sem ferst vel að bera hróður Íslands um heimsbyggðina, sem með látleysi og hispursleysi hrífur fólk og gefur von um breytta tíma.

Þjóð sem var endasendtist á eftir ungum, gröðum strákum sem skildu sína hinum stóra heimi hvernig átti að græða með því að taka lán og eyða annarra peningum.

Þjóð sem er og græddi ekki neitt, vill öryggi til að ala upp börnin sín, gera gamla fólkinu glaðan dag og hlúa að hinum sjúku.

Þjóð sem er, er kona eins og ég og kona eins og Þóra Arnórsdóttir. Þessvegna myndi ég kjósa hana, kæmist ég til þess. Ég vona að þið sem komist á kjörstað, eða til utankjörfundaratkvæðagreiðslu séuð eins og ég. Því eins og áður sagði, þá langar mig svo ósköp mikið heim, en skilyrði fyrir því að ég komi heim er það að ég eigi einhverja samleið með þjóðinni minni.

Samleiðin felst í því að gefa bitrum mönnum frí, og hleypa glaðlyndri konu að. Konu sem færi dæmalaust vel sem fulltrúi þjóðarinnar á mannamótum, hvort sem er heima eða heiman. Konu sem hefur auk allra ofantalinna kosta, kjark til þess að bjóða sig fram í embætti Forseta Íslands, þvert á allar staðalmyndir um embættið. Ég vona innilega að þjóðin mín og ég eigum samleið, þá kem ég heim áður en árið er á enda og spegla mig glöð í Forseta Íslands Þóru Arnórsdóttur.




Skoðun

Sjá meira


×