Þetta lit­ríka líf

Prédíkanir presta voru oft ósannar hvað lífsreynslu varðaði

Og útkomur fyrir einstaklinga ekki alltaf þær bestu

Né réttu

Það var engin gagnleg fræðsla veitt til að fólk kæmi sér ekki í vandræði.

Ég var tíu ára þegar fjölskyldan hafði flutt í eigið húsnæði. Af einskonar skyldu við kirkjuna voru messur látnar vera á í útvarpinu á sunnudögum. En við fórum ekki í kirkju nema þegar ættingjar eða vinir voru jarðaðir.

Það var meira á veturna sem þær dundu yfir heimilinu.

Þegar prestar lofuðu því í þessum messum, að Guð myndi halda öllum börnum elskuðum og öruggum. Er nokkuð sem mannkyn veit í dag, að er ekki veruleiki. Og eru núverandi stríð í Úkrainu og Gaza staðfesting á því, sem og allar sögur um mismeðferð á mannverum.

Svo fékk ég staðfestingar mínar á þeirri innri tilfinningu og vitneskju, í enn stærri mynd eftir að koma á hinn enda jarðar. Þar sem þjóðin er mun fjölmennari og hafa ekki sama ótta við að tjá sig um allskonar sannleika, sem ég lifði við á Íslandi.

Þá fékk ég að heyra um milljónir barna sem höfðu fengið hræðilega meðferð og enginn Guð hafði séð um að gæta. Eins og til dæmis þeirra sem Bretar settu börn í skip til að senda til samveldislanda, svo að þeir þyrftu ekki að sjá um þau lengur.

Prestar vissu heldur ekkert um upplifun ófæddra barna í móðurlífum kvenna. Né um afleiðingar hótana á einstaklinga fyrir að hafa kynmök ógift.

Börn á Íslandi fengu líka slæma meðferð sem yfirvöld sáu um að leyna. En margir vitnuðu. Einstaklingar leyfðu sér því miður ekki að hafa hátt um það þá. Eins og til dæmis með vöggustofur og aðrar stofnanir sem geymdu börn.

Eftir áratugi frá þeim tímum fóru einstaklingar að lokum að leyfa sér að hafa rödd um meðferðina sem þau höfðu fengið á þessum stofnunum sem þau höfðu verið þolendur af.

Svo hvað mun sál þeirra taka með sér af þeirri reynslu inn í annað líf?

Svo er það þetta athyglisverða með sálir og hvernig líf þær fá

Eftir að koma til Ástralíu, fékk ég beina tengingu við veruleikann um ferðir sálna. Ferli og veruleikinn að þær eru ekki einnota. Heldur gjöf fyrir lífið og ferð mannvera í gegn um ótal líkama og lífsferðir. Það hefur ekkert að gera með að trúa, heldur að muna og upplifa. Ég sé og veit að það eru einstaklingar á Íslandi sem hafa fengið þá upplifun.

Svo hvaðan komum við sem sálir? Þær eru gjöf sem er sköpuð þarna úti.

Við munum ábyggilega aldrei vita um það dularfulla atriði sem er um að sæði hitti egg og að sál noti það sem skilaboð til að fara inn í það móðurlíf.

Að horfa í augu á nýfæddu barni sést að það er persónuleiki þar. Persónuleikinn sést betur þegar barnið var og er fyrirfram þráð og velkomið. Og gleðin er þá í augum þess við að sjá þau sem það hefur heyrt raddir frá þarna inni.

Mannvera sem er tilbúin fyrir næsta líf. Annars lýsa augun oft ótta eða spurningu um hvað sé í vændum?

Ekki endilega nein gleði yfir að sjá þau sem það hefur beðið eftir að sjá, af því að það veit að það er ekki óska barn.

Ég sá muninn á því í börnum að fæðast í þáttunum

„One born every minute“ Eitt barn fæðist á mínútu hverri, gegn því sem augu mín sýndu í mynd af mér nýfæddri.

Fræðingar nútímans hafa sagt að barn í móðurlífi lifir tilfinningalega ástand þess líkama sem það er um borð í.

Kristni sagði ekkert um það tilfinningalega né líffræðilega að neinu gagni, og vildi ekki viðurkenna ferðalög sálna frá einum líkama í annan. Það atriði hafði verið fellt niður fyrir löngu síðan. Og það þó að það hafi verið með stofnuninni í upphafi. Mjög hugsanlega, af því að þeir sem voru við stjórn þá, gátu ekki átt við það.

Gjöfin sem það er að fá innsýn í heim sálna

Heilunarvinna mín sem ég fékk skilaboð utan að úr heimi um að eiga að veita. Var og er skilaboð sem kenndi mér mikið um þetta með sálina og ferðir hennar. Það sem mér var gefið um það, var ekki frá hugsun minni. Heldur fræðsla um stærri atriði tilverunnar. Hin ýmsu atriði handan við mína eigin þekkingu frá sjálfi mínu en kom fram í ótal útgáfum handa þeim sem komu í heilun. Þau komu frá að lesa bækling fyrir það sem mér var gefið að veita. En ekki frá mér sem mér heldur sem milliliður á milli þeirra þarna úti og til þess sem var á bekknum.

Sálarferðin gerist eftir að hafa áður farið úr einhverjum líkama í hvaða ástandi sem það var, sem mannveran dó frá.

Eða sálin var ný með smáskammt af einhverju til að hefja tilveruna með. Með reyndari sálir er að minni upplifun að þær vilja svo annað líf. Þær fara svo þangað sem þær annaðhvort velja sjálfar, eða eru sendar til. Kannski fer sálin fljótt til baka til jarðar. Eða eftir dágóðan tíma í kerfunum þarna úti. Kerfum sem ég hef lært að skilja smávegis um af persónulegri reynslu.

Ég hef áttað mig á að kerfin eru mikil og flókin. Þau skaffa allt gott, misjafnt og því miður líka það illa sem við sjáum í heiminum í dag. Við getum aldrei vitað né skilið allt um þau kerfi.

Svo er það þessi nýja líkams frysting „Cryonic“ sem farið var að bjóða fólki fyrir stórfé, er villa og við hér í Ástralíu séð nokkuð af efni um í sjónvarpinu. Það er meirihátta svindl, blekking og í raun stuldur, að telja fólki trú um að ef það léti frysta líkama sinn strax eftir dauðann, að þau fari aftur í sama líkama seinna, er ekkert nema blekking.

Það er mikill stuldur á peningum. Sem er af því að það er engin leið að sálin fari inn í slíkan líkama seinna. Hann getur ekki tekið við sál og lifnað við sellurnar eru dánar þó að þær hafi verið frystar. Sálin fer út í þetta óræða kerfi og fer svo inn í líkama konu seinna þegar rétt tækifæri býðst.

Ef það væri mögulegt hefðu Íslendingar og aðrir sem voru jarðaðir í miklu frosti átt að geta snúið til baka ef þau vildu, ýtt lokinu á kistunni upp, og grafið moldina frá með höndunum, svo vakið athygli á sér og beðið um hjálp föt og að komast úr kirkjugarðinum.

Það gerðist auðvitað aldrei.

Orðið endurholdgun sem ég heyrði notað á Íslandi, að kirkjan samþykkti ekki. Stóðst ekki heldur fyrir mér þá. Það var af því, að þá taldi ég það eiga að þýða að við myndum skreppa inn í sama gamla líkamann, lyfta honum úr kistunni í hvaða ástandi sem hann væri. Það stóðst ekki líffræðilegan veruleika.

Ég fékk nokkur dæmi um mín eigin fyrri líf sem voru ekkert heimsfrægt. En tvö voru athyglisverð.

Bókin „Michael Handbook“ sýnir ýmis athyglisverð atriði um þetta með þróun sálna.

Svo að lesa bók um þetta með þessar ferðir frá að vera ung sál til gamallar var mjög gagnleg innsýn í af hverju sumir eru þroskaðri en aðrir, og velja svo starf út frá því.

Einn en mjög litríkur ferill í því, var að læra það af fyrri lífum þessara einstaklinga að sál þeirra hafði að geyma atriði úr fyrra lífi eða lífum sem voru enn lifandi sár hjá þeim, og á hinn veginn með þann þroska að finna þá aðila sem þau viti að geti liðsinnt um slík atriði.

Það var auðvitað af því að það hafði ekki verið möguleiki að vinna úr því, á þeim tímum og kringumstæðum. Það var bara eitt af ótal staðfestingum sem ég hef fengið um ferðir sálna. Sem er að erfið reynsla á það til að verða hluti af sálarpakkanum sem mannverur koma með í nýja líkama. Sem er óbein en samt sönn tenging við þekkingu Thomas Hubl og Peter A Levine sem tala samt ekki um það atriði, en ég sé að það er beint samband við það sem sálir eiga það til að enda með í næsta lífi.

Svo að það sem fór í taugakerfin samkvæmt fræðum Thomas Hubl fer ekki út í buskann, heldur fer orka sögu reynslunnar við dauðann líka í sálina. Og sú sál kemur með í næstu ferð. Með bæði það vit og þroska sem hefur orðið í fyrri lífum, og líka óafgreidd sár og reynsla.

Ég fékk líka innsýn í að stundum velja sálir foreldra, og einstaklingar vilja fá börn en getnaður gerist ekki. Ég fékk það svar varðandi konu sem kom til mín og þráði að eignast börn: Svarið sem kom var: Að jú þau sem sálir kæmu, en væru ekki tilbúin þá.

Það hlaut að hafa verið af því að þau þurftu sérstakan undirbúning fyrir það líf. Svo komu þau. Af sérstöku tilfelli fékk ég þau svör varðandi konu, að hún hafði fætt sex hundruð börn í heiminn samanlagt í mörgum fyrri lífum. Það væri ástæðan fyrir að hún væri í fríi frá því í þessu lífi. Samt er hún núna í umönnun fyrir heilum hópi af einstaklingum í þessu lífi.

Auðvitað hafa milljónir sálna fengið foreldra sem voru það besta fyrir þau, og ég séð margar dásamlegar sögur af hér í Ástralíu. Það er einskonar framhalds sálar ferð. Og foreldrar með þá sýn í það barn og hæfileika þess til að styðja þau áfram til að fullnægja því, hvað sem það er.

Svo eru það spurningin um sálir sem fara inn í móðurlíf sem boðflennur

Almennt séð, þá sé ég okkur mannverur fyrir tíma spurninga um val áður en við færum okkur í næsta kvenlíkama til að fá getnað oft hafa verið boðflennur.

Boðflennur sem sumir foreldrar urðu sáttir við að kæmu, en aðrir áttu erfitt með, af því að þau höfðu óskað sér annarskonar lífs. Ég hef hitt nóg af einstaklingum með slíka reynslu hér.

Sum þeirra foreldra og barna hafa plumað sig ótrúlega vel. Önnur neyðst til að fara á það sem ég kalla aðra rás, af því að mikilvægum rétti var stolið af þeim með orðum og stundum gerðum sem setti líf þeirra í klemmu.

Það eru atriði sem enginn veruleika mynd var til um í samfélaginu, og engin orð heldur yfir, til að tjá sig með. Í sumum tilfellum var og er tilfinningalegur kostnaður mikill. Sem skapar þá það sem Búddhism gæti kallað erfitt ósanngjarnt karma.

Sum verða alkar af því að þau gátu og geta ekki verið með sjálfum sér með það í sér sem lét þeim líða illa. Svo er ótrúlegt að lesa sögur annarra sem koma hreinlega út eins og magnað kraftaverk eftir lífs kringumstæður sem myndu hafa molað aðra niður.

Við að læra orð Thomas Hubl um að erfið reynsla fari framhjá heilanum og beint inn í taugakerfin, sem í raun eru víruð inn í öll líffæri, og fari svo sem menguð orka niður línur kynslóða.

Svo það sem Peter A Levine segir að áfall sé sjokk fyrir heilann, lami hugsun og frysti líkamann. Þá er merkilegt að hugsa um hvernig sumir ná að vinna vel með slíkt. Það er hugsanlega bæði frá einhverju í þeim sem við köllum þroska. Og frá því, að hafa mátt tjá sig um það sem þau upplifðu. Ekki verið þögguð.

Það ástand sem getur gerst, getur gert suma svekkta og séð það sem ekki gerðist, sem glæp. Þegar það er ekki glæpur heldur erfið afleiðing af ferli frá misþroskuðum einstaklingum frá einni kynslóð til annarrar sem dembdu því erfiða í sér á börn og unglinga. Veruleika sem þeir einstaklingar gátu ekki unnið úr á þeim tíma.

Svo gerast sem betur fer ótal milljónir meiriháttar kærleiksríkra atvika um allan heim á hverjum degi. Viðbrögð frá hjörtum einstaklinga sem hafa það hugarfar en fá því miður ekki þá athygli í fréttum og það slæma gerir.

Ég vildi óska að einhver kæmi upp með sjónvarpsstöð sem væri í að sýna að það sé í raun samt meira gott í heiminum en slæmt.

Samt ættu aðilar svokallaðra trúar-bragða að koma saman, og sjá hvort þeir geti ekki talað þá sem telja að stríð séu rétt, til að hverfa frá þeim hugmyndum.

Tónlist hefur heilunar mátt

Þann 31.ágúst fór ég að sjá og heyra tónleika Hollenska tónlistar meistarans Andre Rieu. Ég mæli mjög með tónleikum hans sem eru einstakir.

Hann sagði að meðferðaraðili hafði sagt honum: Að kúnni sem hann hafði, hafði keypt sér disk með tónlist hans. Og áttaði sig á því þá að hann þyrfti ekki á honum að halda lengur.

Sem er saga um að tónlist heilar, alla vega sumt af mengun í taugakerfum. Myndavélar sýndu af og til tárin á hvörmum gesta. Hlutur sem ég upplifði líka við sum verkin. Þau kölluðu upp táraflóð án sögu. Sem ég skildi að væri eins og ryksugun á ýmsum leifum sára fyrri tíma. Þau gætu verið frá upplifun barnæsku og setið víruð inni hér og þar í kerfunum. Viss verk toguðu greinilega eitthvað út sem leystust upp sem tár.

Andrew Rieu er 75 ára og sá eini sem gerir slíkt í dag.

Að hafa alist upp á tímum og viðhorfum þegar það var séð sem aumingjaháttur að láta sjá sig eða heyrast gráta. Og sjá svo tárin í njótendum tónlistarinnar var líka meiriháttar skilaboð um svo margt sem er að breytast.

Karlar og konur með tárin renna niður, sem þau voru að þurrka sem þau héldu áfram að renna út og niður kinnar.

Að koma í heiminn til að gera slíkt er eitt af ótal meiriháttar verkum sem hægt er að deila með heiminum.

Höfundur er Íslendingur sem hefur búið í lengri tíma í Ástralíu.