Skoðun

Maður gerir ekki rass­gat einn

Kristján Freyr Halldórsson skrifar

Sagan að baki tónlistarhátíðarinnar Aldrei fór ég suður á Ísafirði hefur eflaust verið margsögð og margtuggin í þau tuttugu ár sem hátíðin hefur verið til. Það var bjartsýnishugmynd með grínívafi sem flaug um yfir þeim feðgum, Erni Elíasi og Guðmundi föður hans eða þeim Mugison og Mugga pabba hans. „Við feðgar vorum að drekka bjór í útlöndum sumarið 2003 og fórum þá að ímynda okkur stórhátíð á Ísafirði þar sem venjulegt fólk væri stjörnurnar og poppstjörnurnar væru í algeru aukasæti. Okkur fannst svo frábært að sjá fyrir okkur plakat þar sem „Dóri Hermanns syngur shaking the blues away“ væri í stærsta letrinu og svo væru helstu meik-stjörnur landsins í pínkulitlu letri,“ lét Örn Elías hafa eftir sér í einu af viðtölum síðustu ára þegar þessi saga er rifjuð upp.

Síðan eru liðin 20 ár! Það eru komin tuttugu ár af þessari annars fáránlegu hugmynd. Að láta sér detta það í hug að draga þverskurðinn af þekktasta tónlistarfólki landsins alla leið vestur á hjara veraldar um hávetrartímann, spila á sviði sem búið er til úr hrúgu af Euro-pallettum, inni í hráu og ísköldu iðnaðarhúsnæði á meðan hríðarkófið lemur á bárujárninu. Og hver ætlar svo að koma og horfa á þetta fólk skjálfa uppi á sviði? Munu Ísfirðingar og nærsveitungar leggja leið sína á tónlistarhátíð niðri á höfn? Í sushi-verksmiðju, brettaskemmu eða geymsluhúsnæði við frysti rækjuverksmiðju? Svarið er svo sem augljóst, því eitthvað hefur drifið okkur skipuleggjendur hátíðarinnar til þess að síendurtaka leikinn, og núna í tuttugasta sinn. Þessi 20 ára gamla hugmynd er svo sem ekki lengur eins fáránleg og alls ekkert fyndin lengur.

Galdurinn við hátíðina

En hvers vegna hefur þetta gengið svona vel? Hvers vegna er tónlistarfólk enn fáanlegt að koma vestur á páskum? Hvers vegna er enn sama fólkið að standa að undirbúningi hátíðarinnar? Og síðast en ekki síst, hvers vegna er fólk svona duglegt að koma á hátíðina og styðja hana í bak og fyrir?

Fyrir það fyrsta þá er Aldrei fór ég suður ekki verkefni fárra handa, þó það sé vissulega mörg sömu andlitin að baki þá eru endalaust margar hendur sem koma að verkefninu. Það er í raun heilt samfélag! Það er nánast hver og einn einasti íbúi Ísafjarðarbæjar sem á snertiflöt við Aldrei fór ég suður. Það sannast ítrekað á páskum hvernig nærsamfélag virkar. Það er magnað að finna samhuginn og samvinnuna hjá heimafólki. Þetta hefur einnig fjöldinn allur af tónlistarfólki fundið. Gestrisnin og góðmennskan, viðtökurnar uppi á sviði. Það nánast skiptir engu máli hvort allsendis óþekktum nöfnum er hent inn á stóra sviðið, öll fá þau óhemjandi fagnaðarlæti og viðtökur. Á meðan svona er, viðtökurnar og þátttakan, þá er það ekki erfið ákvörðun fyrir okkur skipuleggjendur að leggja í hann á hverju ári.

Alltaf sama uppskriftin

Á þessum tveimur tugum ára hefur auðvitað margt gerst. Það er margt sem stendur upp úr í glæstum atriðum sem boðið hefur verið upp á á stóra sviðinu en um tæplega 500 hljómsveitir og tónlistarfólk hafa endað á plakatinu - auðvitað sum hver sem troðið hafa upp oftar en einu sinni og tvisvar. Og alltaf er sama uppskriftin, landsþekkt tónlistarfólk í bland við stjörnur að heiman.

Hátíðin hefur ætíð verið hýst af góðum vinum okkar, nú síðustu ár í húsnæði rækjuverksmiðjunnar Kampa, áður í húsnæði K.N.H. á Grænagarði sem nú hýsir sorpflokkun Terra, brettasmiðja vð Sundahöfn, ótilbúið Edinborgarhúsið og loks í sushi-versksmiðjunni Sindrabergi við smábátahöfnina. Þar var fyrsta hátíðin 2004. Auðvitað byrjuðu Ísfirðingar og nærsveitungar að framleiða sushi, áður en það varð of kúl! Að Aldrei fór ég suður skuli hafa rúllað af stað í 20 ár án þess að eiga húsaskjól, eiga varla höfuðstól eða nokkrar eigur, er í raun rannsóknarefni. Reyndar er þetta ekki endilega staðan í dag, félagið Aldrei fór ég suður ehf. á nefnilega eina bílskúrshurð. Við fengum að gera gat á Kampa-skemmuna og setja upp hurð.

Fjölmörg eftirminnileg atriði gæti ég talið upp, Hemmi Gunn, Harmonikkufélagið, Ásthildur Cesil, Villi Valli, Trabant og svo FM Belfast á brimbretti yfir áhorfendaskaranum. Allt frábær augnablik. En svo eru þau mörg sem ekki endilega hafa verið uppi á sviði. Það sem stendur upp úr er bæjarbragurinn á Ísafirði og nærliggjandi bæjarfélögum. Þó það séu mýmörg handtökin sem snúa að því að búa til tveggja daga tónlistarhátíð í hráu iðnaðarhúsnæði þá virðist ekkert óyfirstíganlegt. Ísafjörður er kannski ekki stærsta sveitarfélagið á landinu með hæsta þjónustustigið en þjónustan er öll nær manni. Hún er allt um kring. Ef við þurfum að sækja gám eitthvert, þá nægir okkur að vinka Lauga bílstjóra niðri á höfn og áður en við berum upp erindið þá er hann mættur. Svo þarf að búa um alla popparana í sæng og útbúa morgunmat, hópur ísfirskra góðborgara er mættur áður en við tökum upp símann. Áhafnir nokkurra frystitogara bæjarins eyða páskum í uppsetningu sviðsins. Tjöruhúsfjölskyldan fæðir allt okkar fólk með dýrinds plokkfisk. Dóri og Sigurlaug á Húsinu alltaf til í allt. Foreldrar fótboltakrakkana sinna gæslu á svæðinu og fjölmargar fjölskyldur sameinaðar á páskum, taka að sér að vinna í sjoppunni. Svo mætti endalaust telja.

Maður gerir ekki rassgat einn

Allur þessi samhugur gerir okkur kleift að halda úti hátíð eins og Aldrei fór ég suður. Hátíð með engri miðasölu, frítt inn fyrir alla og allt unnið í sjálfboðavinnu. Hátíð sem á engan hátt er hagnaðardrifin. Á framlag sjálfboðaliða er alloft litið sem sjálfsagðan hlut og ég held að þau störf séu sjaldnast metin að verðleikum. Fólk leggur sig fram til hins ýtrasta við að ná endum saman og ef ekki væri farið af stað þá myndi eflaust allt samfélagið finna fyrir því. Munum bara að maður gerir ekki rassgat einn!

Fyrir mig persónulega, og væntanlega tala ég fyrir okkur allflest sem stöndum að hátíðinni, þá er ávinningur alls erfiðis öll sú gleði sem við sjáum á andlitum fólks í skemmunni þegar fyrstu tónar hverrar hátíðar taka að hljóma. Að sjá bæjarbúa í þvögunni, búin að kaupa kannski húfu og bol, auðsýndur stuðningur við hátíðina sem seint verður fullþakkað. Ég ætla samt að fá að segja eitt stórt TAKK! til allra íbúa Ísafjarðarbæjar, Bolungarvíkur, Súðavíkur og Hnífsdals. Og takk allir sjálfboðaliðar, þetta er hátíðin ykkar. Við erum Aldrei! Þið eruð Aldrei! Að verða svo vitni að einlægri gleði tónlistarfólksins sem við fáum til að stíga á stokk á ári hverju, hvernig þau upplifa samfélagið og fólkið fyrir vestan á jákvæðan máta, ég er viss um að allt þetta fólk komi ítrekað aftur í heimsókn vestur og kannski bara flytja einhver þeirra hingað á endanum.

Og núna fer senn af stað tuttugasta hátíðin og djö... sem þetta er nú alltaf gaman. Munum bara að skemmta okkur fallega.

Til hamingju með 20 ára afmælið, Aldrei fór ég suður!

Höfundur er rokkstjóri Aldrei fór ég suður. Greinin einnig rituð fyrir Vestanpóstinn, blað Ísfirðingafélagsins.




Skoðun

Skoðun

Þöggun

Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar

Sjá meira


×