Skoðun

Á byrjunarreit

Alexander Ingi Olsen skrifar

Eftir 20 mánuði af því að „hlusta á sérfræðingana“ erum við komin aftur á byrjunarreit. Ein illa rekin ríkisstofnun sem ræður ekki við verkefni sín kallar eftir víðtækum frelssisskerðingum sem hola samfélagið að innan og ráðherrarnir bregðast við kallinu. Það virðist enginn sérstakur ágreiningur um frelsismál vera á milli Vinstri grænna og ráðherra Sjálfstæðisflokksins, frelsi einstaklingsins og mannréttindi ná ekki lengra en hið opinbera ákveður að sé farsælt fyrir heildina. Ég velti fyrir mér hvort ég sé að misskilja grunngildi flokksins eða hvort ákveðnum einstaklingum liggi svo ofboðslega á að halda í ráðherrastól að tilgangurinn helgi meðalið.

Helsti „sérfræðingur“ stjórnvalda segist sjá ljós við enda ganganna. Það eru bóluefni sem nú þegar er búið að gefa 90% landsmanna yfir 12 ára aldri tvisvar sinnum. Eftir að hafa haft rangt fyrir sér um það áður þá segir hann að nú eftir þriðja skiptið komi hjarðónæmið, það segi rannsókn frá Ísrael. Ekki fylgir þó sögunni að 2-3 mánuðir eru síðan þriðji skammturinn var gefinn þar og því engar forsendur til að ætla að vörnin endist neitt lengur en eftir fyrri skammta, sem fjarar út á 3-6 mánuðum. Enn fremur þá virðast Ísraelsmenn ekki sérlega bjartsýnir á hjarðónæmið sjálfir enda undirbúa þeir nú að gefa fjórða skammtinn. Það ætti því að vera öllum ljóst að það sé mjög loðið að ætla þriðja skammtinum að leysa vanda heilbrigðiskerfisins. Ég velti fyrir mér afhverju ráðherrarnir halda það, hafa þeir ekki kynnt sér málið? Treysta þeir í blindni á embættismann sem ítrekað hefur sýnt að hann fari ekki alltaf með rétt mál?

Þegar faraldurinn hófst fyrir nær 2 árum ákvað sóttvarnarlæknir Svía að fara aðra leið en flestir kollegar hans á Vesturlöndum. Hann taldi að við faraldrinum væri engin töfralausn og að fyrr eða síðar smitast flestir eða allir sama hvað er gert. Tilraunir til að fresta því myndu valda mun meiri samfélagslegum skaða en að undirbúa bara heilbrigðiskerfið undir baráttuna og reyna eftir bestu getu að vernda áhættuhópa. Hann hlaut mikla gagnrýni fyrir það í fjölmiðlum en stóð engu að síður fastur á sínu og sagði að stigin skyldu talin að leikslokum. Í dag er raunin sú að þrátt fyrir nær engar aðgerðir er faraldurinn ekkert samfélagslegt vandamál í Svíþjóð, lífið þar er eðlilegt. Þrátt fyrir að margir hafi veikst illa þar er heildardánartíðni í Svíþjóð á pari við fyrri ár og enn fremur nú orðin lægri en í Danmörku. Nú má túlka það á ýmsa vegu en ein túlkunin er sú, líkt og sumir spáðu, að aðgerðir í Danmörku hafi nú dregið fleiri til dauða en faraldurinn í Svíþjóð. Það má velta fyrir sér hvort hið sama verði upp á teningnum á Íslandi fyrr eða síðar. Fjöldi fylkja í Bandaríkjunum hafa ákveðið að fara sömu leið en Flórída aflétti fyrst fylkja öllum almennum aðgerðum fyrir rúmu ári síðan. Í dag er smittíðni þar ein sú lægsta í Bandaríkjunum og lífið eðlilegt.

Það hljóta margir að spyrja sig nú hvenær þetta ástand muni enda, sérstaklega við sem skiljum að þriðja sprautan verður ekki töfralausnin sem ráðherrarnir treysta á. Það getur hver maður reiknað hve lengi þjóðin verður að ná hjarðónæmi ef yfirvöldum tekst að halda smitum í kringum 50 á dag líkt og áformað er, það tæki áratugi. Það er engin samstaða um slíkt og ætti ekki að vera. Það er augljóst að skaðinn af því verður margfaldur samanborið við áhlaup á heilbrigðiskerfið, með eða án ráðstafana til að bregðast við því. Við höfum öll rétt á að lifa þessu eina lífi sem við fáum, burtséð frá rekstrarvanda einstakra ríkisstofnana. Ég kalla eftir því að ráðherrar gangist tafarlaust við hlutverki sínu sem leiðtogar, hætti öllum almennum sóttvarnaraðgerðum, geri viðeigandi ráðstafanir í heilbrigðiskerfinu og leyfi okkur að halda áfram með lífið.

Höfundur er atvinnulaus flugmaður.




Skoðun

Sjá meira


×