Hvað er harkaleg hagsmunagæsla? Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar 30. apríl 2021 08:31 Umliðna daga hefur töluvert verið rætt um hagsmunagæslu og sérhagsmunagæslu, ef á þessu tvennu er í reynd einhver munur. Er um það rætt að í samfélaginu séu hópar fólks sem komist upp með óútskýrð myrkraverk, sem virðast til þess fallin að skara eld að köku hópsins – þá væntanlega á kostnað annarra hópa eða jafnvel samfélagsins í heild. Ef rétt er, má hafa af þessu áhyggjur. Í Kastljósi í fyrradag var fjallað um málefnið og var Gylfi Magnússon, formaður bankaráðs Seðlabanka Íslands og prófessor við Háskóla Íslands, gestur Jóhönnu Vigdísar Hjaltadóttur. Þær umræður voru athygliverðar, en ekki sérlega upplýsandi um það hvað felist í meintum myrkraverkum hagsmunahópa. Viðmælandi var þar beðinn um að nefna dæmi um hagsmunahópa. Eina dæmið sem hann treysti sér til nefna og þá væntanlega það allra alvarlegasta, var tengt sjávarútvegi. Sagði hann „ekki hægt annað en að horfa sérstaklega til deilnanna um fiskveiðistjórnunarkerfið og útgerðarinnar, og deilnanna um auðlindagjaldið.“ Hann sagði það „auðvitað mjög skýrt dæmi um mjög harkalega sérhagsmunabaráttu.“ Ríkir hagsmunir í sjávarútvegi Nú hef ég verið framkvæmdastjóri hagsmunasamtaka í sjávarútvegi í tæplega 5 ár. Það er ekki langur tími á æviskeiði, en á þessum tíma hafa verið tvennar kosningar til þings, það stefnir í þriðju, erfiðar kjaraviðræður og rúmlega tveggja mánaða verkfall sjómanna, fádæma styrking krónu vegna uppgangs í ferðaþjónustu með tilheyrandi þverrandi samkeppnishæfni í sjávarútvegi, áskoranir tengdar Brexit, ný lög um veiðigjald, alheimskreppa vegna kórónuveiru og nýlega fram komið frumvarp um auðlindaákvæði í stjórnarskrá. Hér nefni ég aðeins það helsta, en samhliða þessu hafa svo komið fram ýmis konar hugmyndir sem fela í sér grundvallarbreytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu. Það hefur með öðrum orðum mikið gengið á. Í fyrirsvari fyrir SFS hef ég átt mjög mikil – og nær undantekningarlaust – málefnaleg samskipti við ráðherra þriggja ríkisstjórna, þingflokka, þingnefndir, einstaka þingmenn, ráðuneyti og stofnanir ríkisins. Í þeim samskiptum hefur aldrei verið rætt nokkuð tengt sjávarútvegi sem ekki þolir dagsljósið eða opinbera umræðu. Afstöðu samtakanna í einstökum málum geta allir kynnt sér með því að skoða umsagnir samtakanna, greiningar og birtar greinar. Þegar kemur að því sem lýtur að fiskveiðistjórnunarkerfinu eða auðlindagjaldi, þá er grundvallarafstaðan ávallt sú, að í forgrunni sé það að hámarka verðmæti auðlindarinnar, þannig að samfélagið allt njóti ótvírætt ábatans. Sjávarútvegur er grunnatvinnuvegur hér á landi og mikilvæg stoð í efnahag landsins. Hagsmunirnir eru því ótvíræðir og miklir, ekki bara fyrir sjávarútveg, heldur fyrir samfélagið allt. Í flóknu gangverki sjávarútvegs þurfa öll tannhjólin að vera virk og vel smurð. Það er því að mörgu að huga í rekstrarumhverfi atvinnugreinar sem spilar á útivelli í harðri alþjóðlegri samkeppni. Það er heimsmeistaramót alla daga, ef svo má að orði komast. Hámörkun verðmæta af sjávarauðlind Til þess að sjávarútvegur verði áfram burðarstólpi í efnahag landsins, er grundvallaratriði að fiskimið verði gjöful, lagaleg umgjörð stöðug og rekstur sjávarútvegsfyrirtækja gangi vel. Á umliðnum árum má áætla að skattaspor sjávarútvegs hafi verið um 65-70 milljarðar ár hvert. Það munar um minna. Í þessu samhengi má líka geta þess að SFS hafa á umliðnum árum fengið Deloitte til að greina hagræn áhrif þjónustu innlendra iðn- og tæknifyrirtækja við íslenskan sjávarútveg. Beint framlag til VLF sem skapast af þessari þjónustu hefur verið um 19 ma.kr. árlega og beint framlag til hins opinbera hefur verið um 5 ma.kr. árlega. Mælt í formi stöðugilda hefur framlag sjávarútvegs til atvinnusköpunar í iðn- og tæknifyrirtækjum verið talið í yfir 1.500 stöðugildum. Af umræðu má ráða að eina framlag sjávarútvegs til samfélagsins felist í veiðigjaldi – og það ekki nægilega háu. Mörgum virðist þannig hulið hvar verðmæti þjóðar liggur í sjávarútvegi. Sjávarútvegur gerir samfélaginu mest gagn ef fyrirtæki innan hans eru hagkvæm, skilvirk og rekin af ábyrgð. Til að svo megi verða þarf umgjörðin að vera traust. Aðeins með þessum hætti er hægt að tryggja að verðmæti auðlindarinnar verði hámörkuð fyrir þjóðarhag til lengri tíma. Um þessi mikilvægu og jákvæðu áhrif er því miður sjaldan rætt þegar framlag sjávarútvegs til samfélagsins er til umræðu. Það er þetta stef – þessi heildarmynd – sem sífellt þarf að minna á og ef breytingar á kerfinu eða gjaldtöku eru ekki ígrundaðar nægilega vel, þá kunna þessi verðmæti að tapast. Þetta eru þeir hagsmunir sem sjávarútvegur vill verja. Öllum steinum verður að velta Það kann að vera að einhverjum þyki sjávarútvegur ósveigjanlegur þegar umræður skapast um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða aukna gjaldtöku. Eins og áður sagði er gangverkið í sjávarútvegi flókið og huga þarf að öllum tannhjólunum. Mjög mikil og verðmæt þekking er til staðar innan sjávarútvegs og hagsmunasamtaka þeirra um þau skilyrði sem þurfa að vera til staðar, þannig að verðmæti auðlindarinnar sé hámarkað. Af þeim sökum er það áhyggjuefni, að einhverjum þyki það ljóður á íslensku samfélagi, að við sem best til þekkjum höfum skoðun á fyrirhuguðum aðgerðum stjórnvalda eða lögum er lúta að sjávarútvegi. Þrátt fyrir að við Íslendingar eigum framúrskarandi fræðimenn, embættismenn og álitsgjafa ýmis konar, þá eru þeir hinir sömu ekki að þreyta sig á hlaupum inni á vellinum á heimsmeistaramótinu. Þeir hafa þó sannanlega verðmæta þekkingu á ákveðnum þáttum sjávarútvegs, oft fræðilega, og hún er nauðsynleg. Ákvarðanir verða einfaldlega betri þegar öllum steinum er velt við. Þjóðsögur um ósýnilega ógn Þjóðsögur um að þeir sem starfi í tilteknum geirum atvinnulífsins séu með einhvers konar tröll á sínum vegum, sem vinni myrkraverk í skjóli nætur, eru áhyggjuefni. Boðskapur þessara þjóðsagna virðist vera sá, að eina ráðið sé að varpa ljósi á tröllin til þess að þau þagni og verði að steini. Þetta var einmitt tónninn í áðurnefndu viðtali við Gylfa Magnússon í Kastljósi. Með réttu má hafa efasemdir um að svona þjóðsögur séu til þess fallnar að styrkja lýðræðið. Að ala á ósýnilegri ógn er beinlínis skaðlegt lýðræði og samfélagi. Það má treysta því að upplýsingar sem frá SFS koma, eru byggðar á rökum og málefnalegum forsendum. Og þær mega vera öllum kunnar. Við styðjum opið og gagnsætt samtal. Samtökin verja heildarhagsmuni okkar allra af því að hér sé rekinn arðbær sjávarútvegur, sem skilar myndarlega til samfélagsins. Séu einhverjir viðkvæmir fyrir því að þessi rök atvinnugreinarinnar komi fram þegar breytingar í sjávarútvegi eru til umræðu, þá verður varla á annan veg ályktað en að hlutaðeigandi hugmynd um breytingu hafi verið vond frá öndverðu. Höfundur er framkvæmdastjóri Samtaka fyrirtækja í sjávarútvegi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heiðrún Lind Marteinsdóttir Sjávarútvegur Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû Skoðun Skoðun Skoðun Erum við tilbúin til að bæta menntakerfið okkar? Jónína Einarsdóttir skrifar Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir skrifar Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson skrifar Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Vill íslenska þjóðin halda í einmenninguna? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Inngilding eða „aðskilnaður“? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Skoðun Vonin má aldrei deyja Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru til lausnir við mönnunarvanda heilsugæslunnar? Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Er eitthvað mál að handtaka börn? Elsa Bára Traustadóttir skrifar Skoðun Er ferðaþjónusta útlendingavandamál? Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslenska kerfið framleiðir afbrotamenn Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Ekki fokka þessu upp! Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Kosningaloforð og hvað svo? Björn Snæbjörnsson skrifar Skoðun Fólk, fjárfestingar og framfarir Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Húsnæðis- og skipulagsmál Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson skrifar Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Skattlögð þegar við þénum, eigum og eyðum Aron H. Steinsson skrifar Skoðun Kjaftæði Elliði Vignisson skrifar Sjá meira
Umliðna daga hefur töluvert verið rætt um hagsmunagæslu og sérhagsmunagæslu, ef á þessu tvennu er í reynd einhver munur. Er um það rætt að í samfélaginu séu hópar fólks sem komist upp með óútskýrð myrkraverk, sem virðast til þess fallin að skara eld að köku hópsins – þá væntanlega á kostnað annarra hópa eða jafnvel samfélagsins í heild. Ef rétt er, má hafa af þessu áhyggjur. Í Kastljósi í fyrradag var fjallað um málefnið og var Gylfi Magnússon, formaður bankaráðs Seðlabanka Íslands og prófessor við Háskóla Íslands, gestur Jóhönnu Vigdísar Hjaltadóttur. Þær umræður voru athygliverðar, en ekki sérlega upplýsandi um það hvað felist í meintum myrkraverkum hagsmunahópa. Viðmælandi var þar beðinn um að nefna dæmi um hagsmunahópa. Eina dæmið sem hann treysti sér til nefna og þá væntanlega það allra alvarlegasta, var tengt sjávarútvegi. Sagði hann „ekki hægt annað en að horfa sérstaklega til deilnanna um fiskveiðistjórnunarkerfið og útgerðarinnar, og deilnanna um auðlindagjaldið.“ Hann sagði það „auðvitað mjög skýrt dæmi um mjög harkalega sérhagsmunabaráttu.“ Ríkir hagsmunir í sjávarútvegi Nú hef ég verið framkvæmdastjóri hagsmunasamtaka í sjávarútvegi í tæplega 5 ár. Það er ekki langur tími á æviskeiði, en á þessum tíma hafa verið tvennar kosningar til þings, það stefnir í þriðju, erfiðar kjaraviðræður og rúmlega tveggja mánaða verkfall sjómanna, fádæma styrking krónu vegna uppgangs í ferðaþjónustu með tilheyrandi þverrandi samkeppnishæfni í sjávarútvegi, áskoranir tengdar Brexit, ný lög um veiðigjald, alheimskreppa vegna kórónuveiru og nýlega fram komið frumvarp um auðlindaákvæði í stjórnarskrá. Hér nefni ég aðeins það helsta, en samhliða þessu hafa svo komið fram ýmis konar hugmyndir sem fela í sér grundvallarbreytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu. Það hefur með öðrum orðum mikið gengið á. Í fyrirsvari fyrir SFS hef ég átt mjög mikil – og nær undantekningarlaust – málefnaleg samskipti við ráðherra þriggja ríkisstjórna, þingflokka, þingnefndir, einstaka þingmenn, ráðuneyti og stofnanir ríkisins. Í þeim samskiptum hefur aldrei verið rætt nokkuð tengt sjávarútvegi sem ekki þolir dagsljósið eða opinbera umræðu. Afstöðu samtakanna í einstökum málum geta allir kynnt sér með því að skoða umsagnir samtakanna, greiningar og birtar greinar. Þegar kemur að því sem lýtur að fiskveiðistjórnunarkerfinu eða auðlindagjaldi, þá er grundvallarafstaðan ávallt sú, að í forgrunni sé það að hámarka verðmæti auðlindarinnar, þannig að samfélagið allt njóti ótvírætt ábatans. Sjávarútvegur er grunnatvinnuvegur hér á landi og mikilvæg stoð í efnahag landsins. Hagsmunirnir eru því ótvíræðir og miklir, ekki bara fyrir sjávarútveg, heldur fyrir samfélagið allt. Í flóknu gangverki sjávarútvegs þurfa öll tannhjólin að vera virk og vel smurð. Það er því að mörgu að huga í rekstrarumhverfi atvinnugreinar sem spilar á útivelli í harðri alþjóðlegri samkeppni. Það er heimsmeistaramót alla daga, ef svo má að orði komast. Hámörkun verðmæta af sjávarauðlind Til þess að sjávarútvegur verði áfram burðarstólpi í efnahag landsins, er grundvallaratriði að fiskimið verði gjöful, lagaleg umgjörð stöðug og rekstur sjávarútvegsfyrirtækja gangi vel. Á umliðnum árum má áætla að skattaspor sjávarútvegs hafi verið um 65-70 milljarðar ár hvert. Það munar um minna. Í þessu samhengi má líka geta þess að SFS hafa á umliðnum árum fengið Deloitte til að greina hagræn áhrif þjónustu innlendra iðn- og tæknifyrirtækja við íslenskan sjávarútveg. Beint framlag til VLF sem skapast af þessari þjónustu hefur verið um 19 ma.kr. árlega og beint framlag til hins opinbera hefur verið um 5 ma.kr. árlega. Mælt í formi stöðugilda hefur framlag sjávarútvegs til atvinnusköpunar í iðn- og tæknifyrirtækjum verið talið í yfir 1.500 stöðugildum. Af umræðu má ráða að eina framlag sjávarútvegs til samfélagsins felist í veiðigjaldi – og það ekki nægilega háu. Mörgum virðist þannig hulið hvar verðmæti þjóðar liggur í sjávarútvegi. Sjávarútvegur gerir samfélaginu mest gagn ef fyrirtæki innan hans eru hagkvæm, skilvirk og rekin af ábyrgð. Til að svo megi verða þarf umgjörðin að vera traust. Aðeins með þessum hætti er hægt að tryggja að verðmæti auðlindarinnar verði hámörkuð fyrir þjóðarhag til lengri tíma. Um þessi mikilvægu og jákvæðu áhrif er því miður sjaldan rætt þegar framlag sjávarútvegs til samfélagsins er til umræðu. Það er þetta stef – þessi heildarmynd – sem sífellt þarf að minna á og ef breytingar á kerfinu eða gjaldtöku eru ekki ígrundaðar nægilega vel, þá kunna þessi verðmæti að tapast. Þetta eru þeir hagsmunir sem sjávarútvegur vill verja. Öllum steinum verður að velta Það kann að vera að einhverjum þyki sjávarútvegur ósveigjanlegur þegar umræður skapast um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða aukna gjaldtöku. Eins og áður sagði er gangverkið í sjávarútvegi flókið og huga þarf að öllum tannhjólunum. Mjög mikil og verðmæt þekking er til staðar innan sjávarútvegs og hagsmunasamtaka þeirra um þau skilyrði sem þurfa að vera til staðar, þannig að verðmæti auðlindarinnar sé hámarkað. Af þeim sökum er það áhyggjuefni, að einhverjum þyki það ljóður á íslensku samfélagi, að við sem best til þekkjum höfum skoðun á fyrirhuguðum aðgerðum stjórnvalda eða lögum er lúta að sjávarútvegi. Þrátt fyrir að við Íslendingar eigum framúrskarandi fræðimenn, embættismenn og álitsgjafa ýmis konar, þá eru þeir hinir sömu ekki að þreyta sig á hlaupum inni á vellinum á heimsmeistaramótinu. Þeir hafa þó sannanlega verðmæta þekkingu á ákveðnum þáttum sjávarútvegs, oft fræðilega, og hún er nauðsynleg. Ákvarðanir verða einfaldlega betri þegar öllum steinum er velt við. Þjóðsögur um ósýnilega ógn Þjóðsögur um að þeir sem starfi í tilteknum geirum atvinnulífsins séu með einhvers konar tröll á sínum vegum, sem vinni myrkraverk í skjóli nætur, eru áhyggjuefni. Boðskapur þessara þjóðsagna virðist vera sá, að eina ráðið sé að varpa ljósi á tröllin til þess að þau þagni og verði að steini. Þetta var einmitt tónninn í áðurnefndu viðtali við Gylfa Magnússon í Kastljósi. Með réttu má hafa efasemdir um að svona þjóðsögur séu til þess fallnar að styrkja lýðræðið. Að ala á ósýnilegri ógn er beinlínis skaðlegt lýðræði og samfélagi. Það má treysta því að upplýsingar sem frá SFS koma, eru byggðar á rökum og málefnalegum forsendum. Og þær mega vera öllum kunnar. Við styðjum opið og gagnsætt samtal. Samtökin verja heildarhagsmuni okkar allra af því að hér sé rekinn arðbær sjávarútvegur, sem skilar myndarlega til samfélagsins. Séu einhverjir viðkvæmir fyrir því að þessi rök atvinnugreinarinnar komi fram þegar breytingar í sjávarútvegi eru til umræðu, þá verður varla á annan veg ályktað en að hlutaðeigandi hugmynd um breytingu hafi verið vond frá öndverðu. Höfundur er framkvæmdastjóri Samtaka fyrirtækja í sjávarútvegi.
Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû Skoðun
Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar
Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar
Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar
Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû Skoðun