Gagnrýni

Dansblær sögunnar

Kara Hergils Valdimarsdóttir skrifar
Katrín Gunnarsdóttir danshöfundur og eini dansari verksins Shades of History sem er sýnt Tjarnarbíói.
Katrín Gunnarsdóttir danshöfundur og eini dansari verksins Shades of History sem er sýnt Tjarnarbíói. Visir/Eyþór
Dans

Shades of History

Höfundur og dansari: Katrín Gunnarsdóttir

Leikmynd og búningur: Eva Signý Berger

Ljósahönnun: Magnús Arnar Sigurðarson

Hljóð: Baldvin Þór Magnússon

Dramatúrgísk ráðgjöf: Alexander Roberts og Ásgerður G. Gunnarsdóttir

Aðstoðardanshöfundur: Védís Kjartansdóttir

Dansverk Katrínar, Shades of History sem nú er sýnt í Tjarnarbíói, er framhald af verki hennar, sem hún sýndi í fyrra undir heitinu Saving History.

Þar leitaði Katrín að uppruna sínum í dansi og fjallaði um hvað hefur mótað stíl hennar og haft áhrif á hana sem dansara og danshöfund. Hvernig verður líkamsminnið til, líkamsminnið sem er einstakt fyrir hana – þróast en gleymist seint?

Í Shades of History tekur Katrín okkur í gegnum danssögu sína með einni heilsteyptri kóreógrafíu. Ekki er hægt að sjá hvar upphaf og endir hverrar hreyfingar varð til í hennar líkamsminni heldur einungis hvað hefur setið eftir í þeim orðaforða sem hún nýtir sér í dag.

Katrín fer með okkur í tímaflakk þar sem hún hoppar á milli tímabila með okkur. Þetta gerir hún í sviðsmynd sem hæfir verkinu einstaklega vel!

Sviðsmyndin er hringlaga spegill sem Katrín dansar ofan á – þannig fær maður bæði spegilmynd hennar eða endurspeglun á hennar fyrra sjálfi – henni eins og dansarinn sem hún var og þróaðist í. Hún sýnir okkar líkamsminnin sín, hvert af öðru.

Svo notar hún hringinn sem ferðalag og spólar þannig með okkur í gegnum tíma.

Spegillinn er samansettur með hringlaga röndum – svo sviðsmyndin líkist voldugum tjástofni með árhringjum, einn hringur fyrir hvert tímaskeið.

Allir þættir verksins unnu vel saman. Sviðsmynd og hugmynd var unnið í einni dramatúrgíu sem gefur verkinu þétta heild og gefur áhorfandanum rými til að túlka verkið frá mörgum hliðum.

Hljóðmynd verksins er sama sem engin – sem er virkilega krefjandi fyrir áhorfandann. En hreyfingarnar eru með þeim hætti að þær láta áhorfandann ekki friði, þær krefjast athygli. Hvergi dettur takturinn niður, þvert á móti. Þessi heilsteypta framvinda gefur tilfinningu fyrir framvindu tímans sem ekkert fær stöðvað. Ekkert fær heldur stöðvað hreyfingarnar á sviðinu og tíminn einn er fær um að veita möguleika á aukinni færni í líkamsmálinu.

Með þessum góða takti í kóreó­grafíunni fer að myndast náttúruleg hljóðmynd líkamans. Andardráttur flytjandans verður það eina sem heyrist í rýminu og með takti hreyfinganna myndast þessi náttúrulega hljóðmynd verksins. Sem með ótrúlegu næmi var ýtt undir á nokkrum stöðum en þó svo undurlétt að auðvelt var fyrir áhorfandann að vefengja að hann heyrði hljómfallið í raun.

Lýsing verksins var ótrúlega vel unnin og falleg í einfaldleika sínum. Hvergi mátti sjá afgerandi skiptingar í lýsingu sem var þó skemmtilega fjölbreytt og fylgdi vel framþróun verksins. Á einum tímapunkti mynduðust til dæmis skuggar flytjandans á hvítt tjald fyrir aftan sviðið. Skuggarnir voru í mismunandi stærðum og mis­nálægt manni í upplifun. Það er aftur skýr tenging inn í brú verksins þar sem maður sér einhvers konar hliðarsjálf flytjandans – eða minningar um það sem hinn sami líkami hefur gert áður.

Verkið var í mjög hæfilegri lengd og tók áhorfandann með sér nánast inn í draumleiðslu þó svo að einnig hafi verið mikið til að meðtaka.

Niðurstaða: Öll framsetningin var eins og góður konfektmoli sem búið var að nostra við.

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 23. nóvember.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×