Skattaþrælarnir og börnin þeirra Ívar Halldórsson skrifar 15. ágúst 2016 10:45 Ég ætti ég hatt myndi ég hiklaust taka ofan fyrir Jakobi Frímanni fyrir að hugsa út fyrir ríkiskassann og gagnrýna stillingu vogarskála fjármálakerfis okkar. Á Sprengisandi á Bylgjunni renndi hann stoðum undir tillögu sína um að lækka alla skatta niður í „kristilega tíund“. Þetta er þó ekki hugmynd sem hann veiddi upp úr einhverjum hulduhatti. Hann hefur haft fyrir því að leita til lögfræðinga og erlendra fjármálaspekúlanta og fengið sérfræðiálit þeirra. Niðurstaðan er sú að þetta er ekki fjarstæðukennd tillaga. Þvert á móti virðist hún í raun fjárhagslega fýsileg fyrir íslenska fjármálakerfið, fyrirtækjaeigendurna og fjölskyldurnar í landinu - og um leið myndi hún stuðla að meiri heiðarleika í skattaframtölum. Það sem ég vil þó sérstaklega hrósa Jakobi Frímanni fyrir, er að segja það sem virðist ekki lengur vera pólitískt rétt að segja. Hann dró fram mikilvægi þeirra sjálfsögðu lýðræðislegu forréttinda að annað foreldrið geti leyft sér að vera heima hjá börnunum og sinnt uppeldi þeirra af alúð. Mér hlýnaði um hjartarætur við að heyra þessi orð sem fengu svo sterkan samhljóm innra með mér. Ég vona að ég hafi ekki verið sá eini sem lifnaði allur við við að heyra þessi orð hans. Við höfum sem þjóðfélag því miður vanrækt uppeldi barna okkar meira en holt má heita, en tölum ekki opinskátt um það á sama hátt og vanrækslu t.d. eldri borgara. Á samfélagið okkar í alvöru að vera sátt við að vanrækja bæði elstu og yngstu borgarana okkar? Höfum við kannski í kæruleysi leyft skynsamlegri og fjölskylduvænni forgangsröðun að týnast í skugga umdeildra áherslna fjármálakerfis okkar? Staðreyndin er sú að venjulegir foreldrar með venjuleg laun hafa ekki lengur val um að vera heima hjá börnum sínum. Vegna skattaþrýstings verða of margir foreldrar að afsala stórum hluta uppeldis barna sinna í hendur starfsmanna leikskóla og dagvistunarstofnana. Það er ekki hægt að leggja uppeldi af hendi opinberra starfsmanna að jöfnu við uppeldi frá ástríkum foreldrum. Uppeldi barna á leikskólum og dagvistarstofnunum er eins og við vitum í höndum örfárra starfsmanna sem ekki geta sinnt kjarngóðu og einstaklingsbundnu uppeldi margra ungra einstaklinga, sem þar eru að mótast, á sama hátt og foreldrarnir. Þess vegna skiptir máli að foreldrar séu stærri hluti af lífi barnanna en fólkið sem leysir þá af. Það er staðreynd að fjöldi foreldra hefur nagandi samviskubit yfir að geta ekki verið með börnum sínum eins mikið og þeir gjarnan vildu sökum mikils vinnuálags. Helgar nýtast heldur ekki eins vel og áður þar sem krakkar flakka í auknum mæli á milli foreldra á skipulögðum pabba- og mömmuhelgum. Þjóðfélagsmyndin er stöðugt að breytast hvað þetta varðar og ekki þó börnunum í vil ef vel er að gáð. Úr þessu þarf að bæta því að mamma og pabbi eru mikilvægasta fólkið í lífi og uppeldi barna okkar. Börn sætta sig ekki við endalausa staðgengla þótt þau geti ekki endilega tjáð sig um það opinskátt. Það er nauðsynlegt að við hlúum að grunnþörfum barnanna og gætum þess að mikilvægustu þarfir þeirra og tilfinningar séu ekki virtar að vettugi. Mikil fjarvera frá foreldrum kemur niður á innri vellíðan barnanna og sálarheill þeirra. Þetta staðfesta rannsóknir sem og heilbrigð skynsemi. Því miður er búið að snúa borðunum í samfélagi okkar þannig að samvera barna og foreldra er orðin eins konar fyrirstaða fyrir fjárhagslegu jafnvægi heimilanna. Það þarf því að senda þau eitthvert í burtu og láta aðra hafa ofan af fyrir þeim á meðan mamma og pabbi safna fyrir sköttum og gjöldum þannig að fjölskyldulífið gangi upp. Þetta er þversögn sem ekki er hægt að sætta sig við. Kröfur ríkis til þegna sinna eru orðnar það miklar að báðir foreldrar þurfa, gegn sinni dýpstu hjartans sannfæringu, að vera fjarri börnum sínum alla virka daga í fullri vinnu. Þetta er svo auðvitað fyrir utan álagsvinnuna sem þeir taka á sig til að eiga fyrir vöxtum og virðisauka. Foreldrar koma þreyttir heim og afgangurinn af orku þeirra og athygli sem launagreiðendur fengu bróðurpartinn af yfir daginn, fer í að reyna að gefa börnunum að borða og koma þeim í háttinn. Uppgefnir foreldrarnir þrá að slaka á eftir langan og erfiðan vinnudag og fá því börnin, ef þau eru þá enn vakandi, oft á tilfinninguna að pabbi og mamma vilji bara koma þeim sem fyrst í draumalandið svo þau geti fengið frið frá þeim til að hlaða batteríin fyrir næsta vinnudag. Börn eiga þó mun betra skilið en einhverja afgangsorku foreldra sinna. Vogarskálarnar hafa vanstillts í gegnum tíðina. Það virðist svo margt vega þyngra á vogarskálunum en farsæld fjölskyldna og nauðsynleg lífsgleði þeirra. Sálrænum og andlegum sjúkdómum barna í okkar samfélagi fjölgar í rökréttu hlutfalli við vaxandi fjarveru útivinnandi foreldra. Við vitum alveg að þetta er vandamál en okkur finnst við ekki mega hafa hátt um það. Í stað þess að horfast í augu við sannleikann höfum við sem farsælt nútímasamfélag ekki vilja horfast í augu við þann vanda sem fer vaxandi vegna þeirra fjárhagslegu byrða sem fjölskyldur þurfa að bera. Framtíð og andleg heilsa barna okkar er í húfi en þó er stöðugt verið að leita að orsökum annars staðar....bara einhvers staðar annars staðar. Við vonumst eftir að finna svör á stöðum sem hreyfa ekki eins mikið við samviskunni - og svo að sjálfsögðu heilögum ríkiskassanum. Við viljum ekki trúa að við höfum misstigið okkur í þessum efnum og það er orðið of sársaukafullt að viðurkenna að kæruleysi, græðgi og slæm forgangsröðun hefur bitnað á börnum okkar. Við erum í einhvers konar samfélagslegri afneitun þegar kemur að uppeldi barna okkar. Já, ef skattabyrðin yrði minnkuð niður í 10% eins og Jakob Frímann leggur til, eða jafnvel bara 15%, gætum við varið meiri tíma með börnum okkar, sem eru framtíð samfélags okkar. Sú staðreynd ein og sér ætti að fylla okkur af eldmóði og gefa okkur þann drifkraft sem þarf til að spóla okkur upp úr þessari ljótu leðju. Við þurfum að sammælast um að ná betri árangri í umsýslu skatta hérlendis og um leið ná betri árangri í að hlúa að fjölskyldueiningunni. Þær eru stoðirnar sem þarf að styrkja því að sterkar stoðir eru ávísun á heilbrigt og farsælt samfélag. Ef við sem lýðræðislegt samfélag leyfum okkur að hætta að láta okkur varða um sálarheill bæði okkar elstu og yngstu þegna...hvers konar samfélag erum við þá eiginlega að byggja?! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ívar Halldórsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Skoðun Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Eyðimerkurganga kosningabaráttunnar? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Kjóstu meiri árangur Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða hlekkur ert þú í keðjunni? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Laxeldið verður ekki stöðvað Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Þroskamerki þjóðar Tómas Torfason skrifar Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Var stytting náms til stúdentsprófs í þágu ungmenna? Sigurður E. Sigurjónsson skrifar Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson skrifar Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Sjálfstæðar konur? Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Fullveldinu er fórnað með aðild að Evrópusambandinu Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Endurhugsum dæmið, endurnýtum textíl Guðbjörg Rut Pálmadóttir skrifar Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Um kosningar, gulrætur og verðbólgu Jean-Rémi Chareyre skrifar Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson skrifar Sjá meira
Ég ætti ég hatt myndi ég hiklaust taka ofan fyrir Jakobi Frímanni fyrir að hugsa út fyrir ríkiskassann og gagnrýna stillingu vogarskála fjármálakerfis okkar. Á Sprengisandi á Bylgjunni renndi hann stoðum undir tillögu sína um að lækka alla skatta niður í „kristilega tíund“. Þetta er þó ekki hugmynd sem hann veiddi upp úr einhverjum hulduhatti. Hann hefur haft fyrir því að leita til lögfræðinga og erlendra fjármálaspekúlanta og fengið sérfræðiálit þeirra. Niðurstaðan er sú að þetta er ekki fjarstæðukennd tillaga. Þvert á móti virðist hún í raun fjárhagslega fýsileg fyrir íslenska fjármálakerfið, fyrirtækjaeigendurna og fjölskyldurnar í landinu - og um leið myndi hún stuðla að meiri heiðarleika í skattaframtölum. Það sem ég vil þó sérstaklega hrósa Jakobi Frímanni fyrir, er að segja það sem virðist ekki lengur vera pólitískt rétt að segja. Hann dró fram mikilvægi þeirra sjálfsögðu lýðræðislegu forréttinda að annað foreldrið geti leyft sér að vera heima hjá börnunum og sinnt uppeldi þeirra af alúð. Mér hlýnaði um hjartarætur við að heyra þessi orð sem fengu svo sterkan samhljóm innra með mér. Ég vona að ég hafi ekki verið sá eini sem lifnaði allur við við að heyra þessi orð hans. Við höfum sem þjóðfélag því miður vanrækt uppeldi barna okkar meira en holt má heita, en tölum ekki opinskátt um það á sama hátt og vanrækslu t.d. eldri borgara. Á samfélagið okkar í alvöru að vera sátt við að vanrækja bæði elstu og yngstu borgarana okkar? Höfum við kannski í kæruleysi leyft skynsamlegri og fjölskylduvænni forgangsröðun að týnast í skugga umdeildra áherslna fjármálakerfis okkar? Staðreyndin er sú að venjulegir foreldrar með venjuleg laun hafa ekki lengur val um að vera heima hjá börnum sínum. Vegna skattaþrýstings verða of margir foreldrar að afsala stórum hluta uppeldis barna sinna í hendur starfsmanna leikskóla og dagvistunarstofnana. Það er ekki hægt að leggja uppeldi af hendi opinberra starfsmanna að jöfnu við uppeldi frá ástríkum foreldrum. Uppeldi barna á leikskólum og dagvistarstofnunum er eins og við vitum í höndum örfárra starfsmanna sem ekki geta sinnt kjarngóðu og einstaklingsbundnu uppeldi margra ungra einstaklinga, sem þar eru að mótast, á sama hátt og foreldrarnir. Þess vegna skiptir máli að foreldrar séu stærri hluti af lífi barnanna en fólkið sem leysir þá af. Það er staðreynd að fjöldi foreldra hefur nagandi samviskubit yfir að geta ekki verið með börnum sínum eins mikið og þeir gjarnan vildu sökum mikils vinnuálags. Helgar nýtast heldur ekki eins vel og áður þar sem krakkar flakka í auknum mæli á milli foreldra á skipulögðum pabba- og mömmuhelgum. Þjóðfélagsmyndin er stöðugt að breytast hvað þetta varðar og ekki þó börnunum í vil ef vel er að gáð. Úr þessu þarf að bæta því að mamma og pabbi eru mikilvægasta fólkið í lífi og uppeldi barna okkar. Börn sætta sig ekki við endalausa staðgengla þótt þau geti ekki endilega tjáð sig um það opinskátt. Það er nauðsynlegt að við hlúum að grunnþörfum barnanna og gætum þess að mikilvægustu þarfir þeirra og tilfinningar séu ekki virtar að vettugi. Mikil fjarvera frá foreldrum kemur niður á innri vellíðan barnanna og sálarheill þeirra. Þetta staðfesta rannsóknir sem og heilbrigð skynsemi. Því miður er búið að snúa borðunum í samfélagi okkar þannig að samvera barna og foreldra er orðin eins konar fyrirstaða fyrir fjárhagslegu jafnvægi heimilanna. Það þarf því að senda þau eitthvert í burtu og láta aðra hafa ofan af fyrir þeim á meðan mamma og pabbi safna fyrir sköttum og gjöldum þannig að fjölskyldulífið gangi upp. Þetta er þversögn sem ekki er hægt að sætta sig við. Kröfur ríkis til þegna sinna eru orðnar það miklar að báðir foreldrar þurfa, gegn sinni dýpstu hjartans sannfæringu, að vera fjarri börnum sínum alla virka daga í fullri vinnu. Þetta er svo auðvitað fyrir utan álagsvinnuna sem þeir taka á sig til að eiga fyrir vöxtum og virðisauka. Foreldrar koma þreyttir heim og afgangurinn af orku þeirra og athygli sem launagreiðendur fengu bróðurpartinn af yfir daginn, fer í að reyna að gefa börnunum að borða og koma þeim í háttinn. Uppgefnir foreldrarnir þrá að slaka á eftir langan og erfiðan vinnudag og fá því börnin, ef þau eru þá enn vakandi, oft á tilfinninguna að pabbi og mamma vilji bara koma þeim sem fyrst í draumalandið svo þau geti fengið frið frá þeim til að hlaða batteríin fyrir næsta vinnudag. Börn eiga þó mun betra skilið en einhverja afgangsorku foreldra sinna. Vogarskálarnar hafa vanstillts í gegnum tíðina. Það virðist svo margt vega þyngra á vogarskálunum en farsæld fjölskyldna og nauðsynleg lífsgleði þeirra. Sálrænum og andlegum sjúkdómum barna í okkar samfélagi fjölgar í rökréttu hlutfalli við vaxandi fjarveru útivinnandi foreldra. Við vitum alveg að þetta er vandamál en okkur finnst við ekki mega hafa hátt um það. Í stað þess að horfast í augu við sannleikann höfum við sem farsælt nútímasamfélag ekki vilja horfast í augu við þann vanda sem fer vaxandi vegna þeirra fjárhagslegu byrða sem fjölskyldur þurfa að bera. Framtíð og andleg heilsa barna okkar er í húfi en þó er stöðugt verið að leita að orsökum annars staðar....bara einhvers staðar annars staðar. Við vonumst eftir að finna svör á stöðum sem hreyfa ekki eins mikið við samviskunni - og svo að sjálfsögðu heilögum ríkiskassanum. Við viljum ekki trúa að við höfum misstigið okkur í þessum efnum og það er orðið of sársaukafullt að viðurkenna að kæruleysi, græðgi og slæm forgangsröðun hefur bitnað á börnum okkar. Við erum í einhvers konar samfélagslegri afneitun þegar kemur að uppeldi barna okkar. Já, ef skattabyrðin yrði minnkuð niður í 10% eins og Jakob Frímann leggur til, eða jafnvel bara 15%, gætum við varið meiri tíma með börnum okkar, sem eru framtíð samfélags okkar. Sú staðreynd ein og sér ætti að fylla okkur af eldmóði og gefa okkur þann drifkraft sem þarf til að spóla okkur upp úr þessari ljótu leðju. Við þurfum að sammælast um að ná betri árangri í umsýslu skatta hérlendis og um leið ná betri árangri í að hlúa að fjölskyldueiningunni. Þær eru stoðirnar sem þarf að styrkja því að sterkar stoðir eru ávísun á heilbrigt og farsælt samfélag. Ef við sem lýðræðislegt samfélag leyfum okkur að hætta að láta okkur varða um sálarheill bæði okkar elstu og yngstu þegna...hvers konar samfélag erum við þá eiginlega að byggja?!
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar
Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar
Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar