Hverjir mega fæðast? Ívar Halldórsson skrifar 22. febrúar 2016 09:53 Árið 1993 var ákveðið að leita að litningagöllum í ófæddum börnum. Með því að sjá hvort barnið hafi galla er hægt í framhaldinu að ákveða hvort það lendi í úrvalsliðinu - þeim hópi sem fær inngöngu inn í veröld ástar og friðar. Árið 2001 var svo ákveðið að allar konur gætu hafnað gölluðu barni, t.d. barni með Downs-heilkenni. Óli er fatlaður. Hann fæddist svoleiðis. Hann er með Downs-heilkenni og þarf auk þess að vera í hjólastól. Hann þarf mikla umönnun þótt hann geti gert ótal margt sjálfur. Hann er sko ekki heimskur. Hann er líka 13 ára. Hann elskar að leika sér úti, klappa kisum, fara í bíó og borða saltað poppkorn, tala við ömmu sína og teikna myndir af bílum. Hann elskar líka að syngja. Uppáhalds hljómsveitin hans er Bon Jovi. Hann elskar lífið. Óli heyrði einu sinni mömmu sína segja við pabba sinn að börn eins og hann væru ekki eins velkomin í samfélag okkar eins og „fullkomnu“ börnin, þ.e. börn sem eru ekki „gölluð“ eins og hann. Læknar voru meira að segja byrjaðir að reikna út hvaða börn kostuðu hugsanlega of mikið fyrir tilvonandi foreldra sína. Ef mögulegt væri að barnið yrði fatlað eins og Óli gætu foreldrarnir bara beðið lækninn um að drepa barnið á meðan það var enn inni í mömmu sinni. Óla hryllti við hugsuninni. En svona var nú tæknin orðin sniðug. Hann hafði þó verið heppinn fannst honum að mamma hans leyfði honum að fæðast og vera til. Óla varð oft hugsað til Bjössa í næsta húsi sem var 27 ára gamall. Engir fósturgallar fundust á Bjössa þegar hann var enn inni í mömmu sinni. Hann hafði samt stungið mann, stolið peningum og verið mörg ár í fangelsi. Hann var alltaf reiður og öskraði oft á ömmu sína sem hann bjó stundum hjá – af því að hann hataði víst mömmu sína. Hann hafði fæðst gallalaus – alveg öfugt við Óla. Óli vissi að hann myndi aldrei dirfast að vera vondur við neinn – hvað þá að stela peningum. Óli velti því fyrir sér hvort mamma og pabbi Bjössa hefðu ákveðið að eyða honum inni í mömmu sinni ef þau hefðu vitað að hann myndi verða svona vondur og kostað ættingja sína og samfélag svona mikinn pening. Tæknin var orðin svo mikil að nú hlytu læknarnir bráðum að geta séð hverjir verða vondir og hverji verða góðir, hverjir yrðu fjárglæframenn, hverjir nauðgarar og hverjir myndu stela undan skatti. Það myndi örugglega vera gott fyrir mömmur að þurfa bara að fæða börn sem kosta ekki mikið, eru góð, ekki til skammar og búa ekki til vesen fyrir þær. Ég fór í orðabók og fletti upp orðinu „fóstur“. Orðið er skilgreint sem barn í móðurkviði. Þá fletti ég upp orðinu „eyðing“. Þetta orð táknar m.a. „að drepa“ „tortíma“ eða „útrýma“. Ég veigra mér við að setja þessi tvö orð saman hér í þessum pistli því að útkoman er afar ólæknisfræðileg og hljómar alls ekki mannúðlega. Í Læknablaðinu frá árinu 1997 er orðið „fóstur“ skilgreint á eftirfarandi hátt: „Rétt er að vekja athygli á skýringu íslensku orðabókarinnar á orðinu fóstur: afkvœmi (barn) í móðurkviði (á hvað stigi sem er milli eggfrjóvgunar og fœðingar). Fósturfræðin takmarkar hins vegar notkun á heitinu fetus við tímabilið frá lokum áttundu viku meðgöngu til fæðingar. Fyrir þann tíma nefnist hið verðandi afkvæmi embryo eða fósturvísir.“ Inni á doktor.is er fólki ráðlagt að bíða ekki lengur með að eyða afkvæmi en fram á 16. viku meðgöngutímans – eða 8 vikum eftir að fósturvísir breytist í barn skv. fósturfræðinni. Ef miða á við fósturfræðina er því í lagi að eyða fóstri 8 vikum eftir að fósturvísir hefur breyst í barn. Það vekur þá einnig athygli að ekki virðist vera gert ráð fyrir bráðum þroska fósturvísa - þ.e. að í einhverjum tilfellum geti fósturvísir breyst í barn eftir sjö vikur í stað átta. Samkvæmt sérfræðingum virðast töfrarnir eiga sér stað eftir nákvæmlega átta vikur; hvort sem um fatlað barn er að ræða eða ekki. Ég átta mig þó ekki alveg á því hvaða töfrar gerast eftir nákvæmlega 16 vikna meðgöngu, upp á dag – enda er ég enginn sérfræðingur á þessu sviði. Ég neyðist eins og svo margir aðrir til að leggja bara saman tvo og tvo út frá misvísandi og mis-sannfærandi vangaveltum sérfræðinga. Salvör Nordal, hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands, sagði nýlega í viðtali á Sprengisandi á Bylgjunni að það hljóti að skipta tilvonandi foreldra máli hvort ófæddir einstaklingar séu velkomnir inn í samfélag okkar, þrátt fyrir sína meðfæddu galla, þegar þeir standa frammi fyrir þeirri ákvörðun hvort barnið fái að halda lífi. Salvör sagði þetta: „Þetta er ekki bara ákvörðun einstaklingsins um þessa valkosti. Þetta er samfélagsleg ákvörðun. Hvers konar samfélag viljum við skapa"..."er þetta samfélag sem lítur á þá (fötluðu einstaklingana) sem jafningja, eða ekki. Það er grunnspurninginn.“ Okkur finnst kvikindislegt þegar fullfæddu, fötluðu barni er meinaður aðgangur í afmælisveislu á þeim forsendum að hann takmarki gæði veislunnar með fötlun sinni. Ef við lítum á lífið sem gleðiviðburð, er þá ekki jafn kvikindislegt að meina fötluðum aðgang í slíka stórveislu á þeim forsendum að hann geri okkur erfiðara fyrir? Fyrir mitt leyti myndi ég ekki treysta mér til að taka rétta ákvörðun þegar kemur að því að dæma ófæddan einstakling til dauða eða lífs. Erum við mannfólkið nógu fullkomið til að geta dansað á þessu gráa svæði milli lífs og dauða? Er okkur treystandi til að taka alltaf rétta ákvörðum um það hverjir eiga rétt á að vera í samfélags-elítunni? Eigum við yfirleitt að vera að ákveða hvaða börn eru verðug að taka við kórónu lífsins? Við sem í breyskleika okkar erum oft að taka vitlausar og fljótfærnislegar ákvarðanir í lífinu og erum stöðugt að sjá okkur um hönd. Erum við hugsanlega á hálum í ís hvað þetta varðar? Ég bara spyr. Ég er endalaust þakklátur móður minni fyrir að hafa, þrátt fyrir ófullkomnar aðstæður sínar á yngri árum, hleypt mér inn í þessa fallegu veröld þar sem ég nýt lífsins hvern dag með fjölskyldu og vinum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ívar Halldórsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Skoðun Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Eyðimerkurganga kosningabaráttunnar? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Kjóstu meiri árangur Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða hlekkur ert þú í keðjunni? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Laxeldið verður ekki stöðvað Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Þroskamerki þjóðar Tómas Torfason skrifar Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Var stytting náms til stúdentsprófs í þágu ungmenna? Sigurður E. Sigurjónsson skrifar Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson skrifar Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Sjálfstæðar konur? Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Fullveldinu er fórnað með aðild að Evrópusambandinu Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Endurhugsum dæmið, endurnýtum textíl Guðbjörg Rut Pálmadóttir skrifar Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Um kosningar, gulrætur og verðbólgu Jean-Rémi Chareyre skrifar Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson skrifar Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson skrifar Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson skrifar Sjá meira
Árið 1993 var ákveðið að leita að litningagöllum í ófæddum börnum. Með því að sjá hvort barnið hafi galla er hægt í framhaldinu að ákveða hvort það lendi í úrvalsliðinu - þeim hópi sem fær inngöngu inn í veröld ástar og friðar. Árið 2001 var svo ákveðið að allar konur gætu hafnað gölluðu barni, t.d. barni með Downs-heilkenni. Óli er fatlaður. Hann fæddist svoleiðis. Hann er með Downs-heilkenni og þarf auk þess að vera í hjólastól. Hann þarf mikla umönnun þótt hann geti gert ótal margt sjálfur. Hann er sko ekki heimskur. Hann er líka 13 ára. Hann elskar að leika sér úti, klappa kisum, fara í bíó og borða saltað poppkorn, tala við ömmu sína og teikna myndir af bílum. Hann elskar líka að syngja. Uppáhalds hljómsveitin hans er Bon Jovi. Hann elskar lífið. Óli heyrði einu sinni mömmu sína segja við pabba sinn að börn eins og hann væru ekki eins velkomin í samfélag okkar eins og „fullkomnu“ börnin, þ.e. börn sem eru ekki „gölluð“ eins og hann. Læknar voru meira að segja byrjaðir að reikna út hvaða börn kostuðu hugsanlega of mikið fyrir tilvonandi foreldra sína. Ef mögulegt væri að barnið yrði fatlað eins og Óli gætu foreldrarnir bara beðið lækninn um að drepa barnið á meðan það var enn inni í mömmu sinni. Óla hryllti við hugsuninni. En svona var nú tæknin orðin sniðug. Hann hafði þó verið heppinn fannst honum að mamma hans leyfði honum að fæðast og vera til. Óla varð oft hugsað til Bjössa í næsta húsi sem var 27 ára gamall. Engir fósturgallar fundust á Bjössa þegar hann var enn inni í mömmu sinni. Hann hafði samt stungið mann, stolið peningum og verið mörg ár í fangelsi. Hann var alltaf reiður og öskraði oft á ömmu sína sem hann bjó stundum hjá – af því að hann hataði víst mömmu sína. Hann hafði fæðst gallalaus – alveg öfugt við Óla. Óli vissi að hann myndi aldrei dirfast að vera vondur við neinn – hvað þá að stela peningum. Óli velti því fyrir sér hvort mamma og pabbi Bjössa hefðu ákveðið að eyða honum inni í mömmu sinni ef þau hefðu vitað að hann myndi verða svona vondur og kostað ættingja sína og samfélag svona mikinn pening. Tæknin var orðin svo mikil að nú hlytu læknarnir bráðum að geta séð hverjir verða vondir og hverji verða góðir, hverjir yrðu fjárglæframenn, hverjir nauðgarar og hverjir myndu stela undan skatti. Það myndi örugglega vera gott fyrir mömmur að þurfa bara að fæða börn sem kosta ekki mikið, eru góð, ekki til skammar og búa ekki til vesen fyrir þær. Ég fór í orðabók og fletti upp orðinu „fóstur“. Orðið er skilgreint sem barn í móðurkviði. Þá fletti ég upp orðinu „eyðing“. Þetta orð táknar m.a. „að drepa“ „tortíma“ eða „útrýma“. Ég veigra mér við að setja þessi tvö orð saman hér í þessum pistli því að útkoman er afar ólæknisfræðileg og hljómar alls ekki mannúðlega. Í Læknablaðinu frá árinu 1997 er orðið „fóstur“ skilgreint á eftirfarandi hátt: „Rétt er að vekja athygli á skýringu íslensku orðabókarinnar á orðinu fóstur: afkvœmi (barn) í móðurkviði (á hvað stigi sem er milli eggfrjóvgunar og fœðingar). Fósturfræðin takmarkar hins vegar notkun á heitinu fetus við tímabilið frá lokum áttundu viku meðgöngu til fæðingar. Fyrir þann tíma nefnist hið verðandi afkvæmi embryo eða fósturvísir.“ Inni á doktor.is er fólki ráðlagt að bíða ekki lengur með að eyða afkvæmi en fram á 16. viku meðgöngutímans – eða 8 vikum eftir að fósturvísir breytist í barn skv. fósturfræðinni. Ef miða á við fósturfræðina er því í lagi að eyða fóstri 8 vikum eftir að fósturvísir hefur breyst í barn. Það vekur þá einnig athygli að ekki virðist vera gert ráð fyrir bráðum þroska fósturvísa - þ.e. að í einhverjum tilfellum geti fósturvísir breyst í barn eftir sjö vikur í stað átta. Samkvæmt sérfræðingum virðast töfrarnir eiga sér stað eftir nákvæmlega átta vikur; hvort sem um fatlað barn er að ræða eða ekki. Ég átta mig þó ekki alveg á því hvaða töfrar gerast eftir nákvæmlega 16 vikna meðgöngu, upp á dag – enda er ég enginn sérfræðingur á þessu sviði. Ég neyðist eins og svo margir aðrir til að leggja bara saman tvo og tvo út frá misvísandi og mis-sannfærandi vangaveltum sérfræðinga. Salvör Nordal, hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands, sagði nýlega í viðtali á Sprengisandi á Bylgjunni að það hljóti að skipta tilvonandi foreldra máli hvort ófæddir einstaklingar séu velkomnir inn í samfélag okkar, þrátt fyrir sína meðfæddu galla, þegar þeir standa frammi fyrir þeirri ákvörðun hvort barnið fái að halda lífi. Salvör sagði þetta: „Þetta er ekki bara ákvörðun einstaklingsins um þessa valkosti. Þetta er samfélagsleg ákvörðun. Hvers konar samfélag viljum við skapa"..."er þetta samfélag sem lítur á þá (fötluðu einstaklingana) sem jafningja, eða ekki. Það er grunnspurninginn.“ Okkur finnst kvikindislegt þegar fullfæddu, fötluðu barni er meinaður aðgangur í afmælisveislu á þeim forsendum að hann takmarki gæði veislunnar með fötlun sinni. Ef við lítum á lífið sem gleðiviðburð, er þá ekki jafn kvikindislegt að meina fötluðum aðgang í slíka stórveislu á þeim forsendum að hann geri okkur erfiðara fyrir? Fyrir mitt leyti myndi ég ekki treysta mér til að taka rétta ákvörðun þegar kemur að því að dæma ófæddan einstakling til dauða eða lífs. Erum við mannfólkið nógu fullkomið til að geta dansað á þessu gráa svæði milli lífs og dauða? Er okkur treystandi til að taka alltaf rétta ákvörðum um það hverjir eiga rétt á að vera í samfélags-elítunni? Eigum við yfirleitt að vera að ákveða hvaða börn eru verðug að taka við kórónu lífsins? Við sem í breyskleika okkar erum oft að taka vitlausar og fljótfærnislegar ákvarðanir í lífinu og erum stöðugt að sjá okkur um hönd. Erum við hugsanlega á hálum í ís hvað þetta varðar? Ég bara spyr. Ég er endalaust þakklátur móður minni fyrir að hafa, þrátt fyrir ófullkomnar aðstæður sínar á yngri árum, hleypt mér inn í þessa fallegu veröld þar sem ég nýt lífsins hvern dag með fjölskyldu og vinum.
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar
Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar
Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar