„Alls konar“ fyrir hverja?! Ása Lind Finnbogadóttir skrifar 26. mars 2014 07:00 Ég var mjög bjartsýn þegar Besti flokkurinn vann stórsigur í seinustu borgarstjórnarkosningum og náði meirihluta með mínum gamla flokki; Samfylkingunni. Ég sá fyrir mér bjarta framtíð þar sem unnið yrði af kappi við að auka jöfnuð og þar með hamingju í samfélaginu. En eins og rannsóknir segja okkur leiðir aukinn jöfnuður samfélaga til meiri lífsgæða fyrir alla íbúa þess. Áhersla Besta flokksins á bætt samskipti í pólitík hugnaðist mér vel og ég er mjög hlynnt góðum samræðum þar sem allar hliðar málsins eru dregnar fram. Því miður hefur núverandi meirihluti ekki staðið undir væntingum mínum þegar kemur að því að vinna að raunverulegum jöfnuði í borginni okkar. Staðan er sú að fátækt hefur aukist töluvert frá hruni og spilar hinn margumtalaði húsnæðisvandi veigamikið hlutverk. Flestir meirihlutar sem á undan eru gengnir hafa lagt til tæplega 100 íbúðir á ári en núverandi meirihluti hefur eingöngu bætt við 75 íbúðum á 4 árum?! Mér finnst það skjóta ansi skökku við af meirihluta sem kennir sig við jafnaðarstefnu og aukna velferð íbúa. Meirihlutinn hefur reyndar aðeins klórað í bakkann núna í lok kjörtímabils og er búinn að skipuleggja fjölgun íbúða á næstu 5 árum eða svo. Þegar þeir eru inntir eftir ástæðum fyrir þessum seinagangi og svona fáum íbúðum bera þeir við að þetta sé flókið ferli og gefa þurfi sér góðan tíma í þarfagreiningu á því m.a. hvar fólk vill búa og svo framvegis. Ég spyr aftur á móti: Hvers vegna í ósköpunum þarf þessi meirihluti lengri tíma í þarfagreiningu og skipulagningu en aðrir meirihlutar? Gæti verið að áhersla á samræðupólitík sé farin að vera markmið í sjálfu sér og vinni þar með gegn jafnaðarhugsjóninni þegar upp er staðið? Það er gott að ræða saman. En haldið þið í alvöru að fólkinu á götunni sé ekki drullusama (afsakið orðbragðið) um þarfagreiningu? Meðan ástandið er eins og það er og það vantar um 1.100 félagslegar íbúðir sem borginni ber lagaleg skylda til að sinna teljum við í Dögun ótækt að bera fyrir sig samræðu, skipulagningu og þarfagreiningu. Bak við hverja íbúð eru alltaf fleiri en einn einstaklingur og enn fleiri börn. Erum við í alvöru að bjóða þúsundum barna og fjölskyldum þeirra upp á slíkt óöryggi, flakk á milli skóla með tilheyrandi streitu og áhrif á heilsu og velferð? Er það jafnaðarstefna?! Nýverið hafa Björk Vilhelmsdóttir frá Samfylkingu og Áslaug Friðriksdóttir frá Sjálfstæðisflokki skrifað um húsnæðisvandann og talað um að ýta þurfi fólki út úr félagslega húsnæðiskerfinu svo að það festist ekki í „fátæktargildru“. Vissulega er markmið félagslegrar þjónustu að styðja og styrkja einstaklinginn um tíma þar til hann hefur getu til að takast á við sjálfstætt líf á ný. En gerum við það með því að „henda“ fólki út á almennan markað? Margt af þessu fólki er tilneytt að vera á þessum almenna markaði sem er óeðlilega dýr og erfiður um þessar mundir eins og flestir vita. Þetta er fólk sem á lagalegan rétt til að búa í félagslegu húsnæði. Ef borgin myndi sinna skyldum sínum og útvegaði þessu fólki félagslegt húsnæði myndi rýmka töluvert um á þessum almenna markaði, þannig værum við líka að búa í haginn fyrir „venjulega fólkið“ eins og samfylkingarfólki er svo tíðrætt um. Er ekki annars mannúðlegra að mæta fólki þar sem það er statt, hvetja það og virkja þar til það er tilbúið að takast á við sjálfstætt líf? Haldið þið í alvöru að fólk upp til hópa vilji eða sé stolt af því að þiggja bætur allt sitt líf? Ég er auðvitað ekki svo græn að halda að ekki sé til fólk sem sættir sig við slíkt. Það er alltaf maðkur í mysunni og fólk sem sveigir og beygir lögin til að þurfa ekki að leggja sitt af mörkum. En eigum við alltaf að miða lagarammann og reglurnar við það fólk og láta það bitna á velferð hinna sem þurfa á hjálpinni að halda? Hvað er mannúðlegt við það? Eða er jafnaðarstefna ekki mannúðarstefna? Við hjá Dögun setjum velferðarmál í algeran forgrunn. Að hafa þak yfir höfuðið eru sjálfsögð mannréttindi. Forgangsraða þarf með miklu skýrari hætti fyrir þau mál í borginni okkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Forsetakosningar 2016 Skoðun Mest lesið Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Af ofurhetjum og störfum þeirra Kristín Björnsdóttir Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson Skoðun Uppeldi frá gamla einmenningar eins-skin-litar viðhorfum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson Skoðun Þjóðaróperan á Alþingi í nær 70 ár Finnur Bjarnason,Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Uppeldi frá gamla einmenningar eins-skin-litar viðhorfum Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Af ofurhetjum og störfum þeirra Kristín Björnsdóttir skrifar Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson skrifar Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur skrifar Skoðun Framtíðarkvíði er ekki gott veganesti Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Orkan á Vestfjörðum Þorsteinn Másson skrifar Skoðun Smábátar eru þjóðhagslega hagkvæmari en togarar Kjartan Sveinsson skrifar Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson skrifar Skoðun Vísindin vakna til nýsköpunar! Einar Mäntylä skrifar Skoðun Risastórt lýðheilsumál sem Alþingi hunsar Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar Skoðun Þess vegna býð ég mig fram Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson skrifar Skoðun Einstakur atburður og viðbúnaður Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Framboð er eina leiðin Eiríkur St. Eiríksson skrifar Skoðun Háskóli Íslands er ekki að sinna skyldum sínum Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Verðmætasköpun og kennarar Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Nýjar lausnir gegn ofbeldi Drífa Snædal skrifar Skoðun Lögin um það sem er bannað Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir skrifar Skoðun Dauðarefsing Pírata Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Af hverju erum við að þessu? Kjartan Sveinn Guðmundsson skrifar Skoðun Upplýsingaóreiða í boði orkugeirans og Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Úrskurðargrautur lögmanna Ómar R. Valdimarsson skrifar Skoðun Er vitlaust gefið í stjórnmálum? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Hinn langi USArmur Ísraels Ingólfur Steinsson skrifar Skoðun Kveðja frá Heimssýn til landsfundar VG 2024 Haraldur Ólafsson skrifar Skoðun Þjóðaróperan á Alþingi í nær 70 ár Finnur Bjarnason,Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Um Ölfusárbrú og veggjöld Haukur Arnþórsson skrifar Sjá meira
Ég var mjög bjartsýn þegar Besti flokkurinn vann stórsigur í seinustu borgarstjórnarkosningum og náði meirihluta með mínum gamla flokki; Samfylkingunni. Ég sá fyrir mér bjarta framtíð þar sem unnið yrði af kappi við að auka jöfnuð og þar með hamingju í samfélaginu. En eins og rannsóknir segja okkur leiðir aukinn jöfnuður samfélaga til meiri lífsgæða fyrir alla íbúa þess. Áhersla Besta flokksins á bætt samskipti í pólitík hugnaðist mér vel og ég er mjög hlynnt góðum samræðum þar sem allar hliðar málsins eru dregnar fram. Því miður hefur núverandi meirihluti ekki staðið undir væntingum mínum þegar kemur að því að vinna að raunverulegum jöfnuði í borginni okkar. Staðan er sú að fátækt hefur aukist töluvert frá hruni og spilar hinn margumtalaði húsnæðisvandi veigamikið hlutverk. Flestir meirihlutar sem á undan eru gengnir hafa lagt til tæplega 100 íbúðir á ári en núverandi meirihluti hefur eingöngu bætt við 75 íbúðum á 4 árum?! Mér finnst það skjóta ansi skökku við af meirihluta sem kennir sig við jafnaðarstefnu og aukna velferð íbúa. Meirihlutinn hefur reyndar aðeins klórað í bakkann núna í lok kjörtímabils og er búinn að skipuleggja fjölgun íbúða á næstu 5 árum eða svo. Þegar þeir eru inntir eftir ástæðum fyrir þessum seinagangi og svona fáum íbúðum bera þeir við að þetta sé flókið ferli og gefa þurfi sér góðan tíma í þarfagreiningu á því m.a. hvar fólk vill búa og svo framvegis. Ég spyr aftur á móti: Hvers vegna í ósköpunum þarf þessi meirihluti lengri tíma í þarfagreiningu og skipulagningu en aðrir meirihlutar? Gæti verið að áhersla á samræðupólitík sé farin að vera markmið í sjálfu sér og vinni þar með gegn jafnaðarhugsjóninni þegar upp er staðið? Það er gott að ræða saman. En haldið þið í alvöru að fólkinu á götunni sé ekki drullusama (afsakið orðbragðið) um þarfagreiningu? Meðan ástandið er eins og það er og það vantar um 1.100 félagslegar íbúðir sem borginni ber lagaleg skylda til að sinna teljum við í Dögun ótækt að bera fyrir sig samræðu, skipulagningu og þarfagreiningu. Bak við hverja íbúð eru alltaf fleiri en einn einstaklingur og enn fleiri börn. Erum við í alvöru að bjóða þúsundum barna og fjölskyldum þeirra upp á slíkt óöryggi, flakk á milli skóla með tilheyrandi streitu og áhrif á heilsu og velferð? Er það jafnaðarstefna?! Nýverið hafa Björk Vilhelmsdóttir frá Samfylkingu og Áslaug Friðriksdóttir frá Sjálfstæðisflokki skrifað um húsnæðisvandann og talað um að ýta þurfi fólki út úr félagslega húsnæðiskerfinu svo að það festist ekki í „fátæktargildru“. Vissulega er markmið félagslegrar þjónustu að styðja og styrkja einstaklinginn um tíma þar til hann hefur getu til að takast á við sjálfstætt líf á ný. En gerum við það með því að „henda“ fólki út á almennan markað? Margt af þessu fólki er tilneytt að vera á þessum almenna markaði sem er óeðlilega dýr og erfiður um þessar mundir eins og flestir vita. Þetta er fólk sem á lagalegan rétt til að búa í félagslegu húsnæði. Ef borgin myndi sinna skyldum sínum og útvegaði þessu fólki félagslegt húsnæði myndi rýmka töluvert um á þessum almenna markaði, þannig værum við líka að búa í haginn fyrir „venjulega fólkið“ eins og samfylkingarfólki er svo tíðrætt um. Er ekki annars mannúðlegra að mæta fólki þar sem það er statt, hvetja það og virkja þar til það er tilbúið að takast á við sjálfstætt líf? Haldið þið í alvöru að fólk upp til hópa vilji eða sé stolt af því að þiggja bætur allt sitt líf? Ég er auðvitað ekki svo græn að halda að ekki sé til fólk sem sættir sig við slíkt. Það er alltaf maðkur í mysunni og fólk sem sveigir og beygir lögin til að þurfa ekki að leggja sitt af mörkum. En eigum við alltaf að miða lagarammann og reglurnar við það fólk og láta það bitna á velferð hinna sem þurfa á hjálpinni að halda? Hvað er mannúðlegt við það? Eða er jafnaðarstefna ekki mannúðarstefna? Við hjá Dögun setjum velferðarmál í algeran forgrunn. Að hafa þak yfir höfuðið eru sjálfsögð mannréttindi. Forgangsraða þarf með miklu skýrari hætti fyrir þau mál í borginni okkar.
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur skrifar
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun