Gagnrýni

Sjónrænar blekkingar

Sesselja G. Magnúsdóttir skrifar
Hið ótrúlega birtist áhorfendum á sviðinu aftur og aftur.
Hið ótrúlega birtist áhorfendum á sviðinu aftur og aftur. Mynd/Hulda Sif Ásmundsdóttir
Óraunveruleikir

Danssýning

Kassanum, Þjóðleikhúsinu

Höfundar: Valgerður Rúnarsdóttir, Þyrí Árnadóttir og Urður Hákonardóttir



Það er ekki á hverjum degi sem hlátrasköll heyrast á danssýningu en sú var reyndin á frumsýningunni á verki Valgerðar Rúnarsdóttur, Þyríar Árnadóttur og Urðar Hákonardóttur, Óraunveruleikir.

Höfundar buðu áhorfendum inn í óvæntan heim sjónhverfinga að hætti „Black light theatre“, stíls innan leikhússins sem með hjálp útfjólublárra ljósa og neonlitaðra búninga skapar undraveröld innan ramma svarta kassans – Stíls sem sem varð vinsæll á Vesturlöndum á 6. og 7. áratug 20. aldar og má rekja til fjöllistasýninga í Kína til hins forna og hins japanska brúðuleikhússtíls Bunraku.

Umgjörðin ásamt listrænni færni höfunda og færni flytjenda í látbragði, dans- og akróbatískri tækni skapar undraheima.

Í Óraunveruleikum mátti einnig finna keim af verkum Alwins Nikolais frá 6. áratugnum en eftir tilfinningaþrungna áratugi móderndansins, þar sem höfundar eins og Martha Graham tjáðu átök og gleði mannlegrar tilveru í hreyfingum, kom fram kynslóð dansara og danshöfunda sem leit á dans sem hreyfingu og ekkert annað – eða eins og Nikolais setti það fram þá var dans hreyfing á sviði þar sem dansarinn varð eitt með umhverfi sínu og því erfitt að greina hvar líkami og hreyfing dansaranna endaði og hreyfing ljósa, sviðsmyndar og leikmuna tók við.

Efni sýningarinnar var að mestu sjónrænt og höfundar lögðu áherslu á húmoríska framsetningu. Sýningin rann vel frá atriði til atriðis svo úr varð heildstæð mynd þó að hún hefði í sjálfu sér engan sýnilegan rauðan þráð annan en leik að formi.

Atriðin voru hvert fyrir sig ágætlega útfærð nema þá helst lokaatriðið sem hefði þurft meiri tíma og nákvæmni.

Höfundar nýttu hæfileika sína vel bæði hvað varðar sköpun og framsetningu. Tónlist Urðar var áhugaverð og féll vel að því sjónræna og söngurinn ljúfur. Hljóðið var þó ekki alltaf hreint. Um hreyfifærni Þyríar og Valgerðar þarf varla að fjölyrða en hún er með þeim hætti að hið ótrúlega birtist áhorfendum á sviðinu aftur og aftur.

Niðurstaða: Sýningin Óraunveruleikir var ekki hnökralaus en hún var skemmtileg og bar færni aðstandenda sinna gott vitni. Framsetning og efniviður er þess eðlis að það væri óskandi að hún yrði sýnd áfram og þá á sýningartíma sem hentar fjölskyldum því hún á ekki síður erindi við yngri kynslóð leikhúsgesta en þá eldri.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×