Margt býr í myrkrinu Ólöf Skaftadóttir skrifar 10. september 2013 09:17 Foreldrar mínir bjuggu um skeið í Malaví í Afríku. Þar hefur tíminn að sumu leyti staðið í stað og pabbi hefur sagt mér að fólk hefur ekki fjarlægst náttúruna með sama hætti og við. Þar sögðust foreldrar mínir hafa kynnst fólki sem var ánægðara með sitt hlutskipti en nokkur annar sem þau þekktu, þó að fátækt og mannskæðir sjúkdómar væru hluti af þeirra daglega lífi. Foreldrar mínir hafa sagt mér margar sögur af samspili dýra og fólks í þorpum við Malavívatn. Þar er flóðhesturinn til að mynda gjarnan ógnvaldur söguhetjunnar. Í hverju þorpi er til saga af flóðhestum, sem drepa fólk. Það er meira og minna sama sagan, en alltaf á hún sér stað í heimaþorpi sögumanns. Alls staðar eru til óskráðar reglur um hvernig beri að umgangast flóðhesta, sem eru um allt. Þeir sem sleppa úr klóm flóðhesta og tekst að flæma þá útí vatnið eru miklar hetjur í augum þorpsbúa. Þeim hefur tekist að forða yfirvofandi ógæfu. Í hverju þorpi eru líka vaktmenn, sem gæta þorpsbúa meðan dimmt er, frá kvöldi til morguns. Þeir óttast ekki þjófa og ræningja heldur villidýr. Ekki dregur það úr, að þarna er ekki rafmagn og því ekki götulýsing, ekki einu sinni lýsing á heimilum – og margt býr í myrkrinu. Munurinn á vaktmanni dagsins í dag og vaktmanninum fyrir þúsund árum er kannski sá, að byssa hefur komið í stað spjóts, hugsanlega á hann vasaljós. Varð bara hugsað til þessa þegar ég vafraði á internetinu og fann þar til sölu einhverskonar raf-leðurarmband sem segir manni hvenær maður á að borða, sofa og hreyfa sig. Ég sé dálítið eftir að hafa slegið til. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólöf Skaftadóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Foreldrar mínir bjuggu um skeið í Malaví í Afríku. Þar hefur tíminn að sumu leyti staðið í stað og pabbi hefur sagt mér að fólk hefur ekki fjarlægst náttúruna með sama hætti og við. Þar sögðust foreldrar mínir hafa kynnst fólki sem var ánægðara með sitt hlutskipti en nokkur annar sem þau þekktu, þó að fátækt og mannskæðir sjúkdómar væru hluti af þeirra daglega lífi. Foreldrar mínir hafa sagt mér margar sögur af samspili dýra og fólks í þorpum við Malavívatn. Þar er flóðhesturinn til að mynda gjarnan ógnvaldur söguhetjunnar. Í hverju þorpi er til saga af flóðhestum, sem drepa fólk. Það er meira og minna sama sagan, en alltaf á hún sér stað í heimaþorpi sögumanns. Alls staðar eru til óskráðar reglur um hvernig beri að umgangast flóðhesta, sem eru um allt. Þeir sem sleppa úr klóm flóðhesta og tekst að flæma þá útí vatnið eru miklar hetjur í augum þorpsbúa. Þeim hefur tekist að forða yfirvofandi ógæfu. Í hverju þorpi eru líka vaktmenn, sem gæta þorpsbúa meðan dimmt er, frá kvöldi til morguns. Þeir óttast ekki þjófa og ræningja heldur villidýr. Ekki dregur það úr, að þarna er ekki rafmagn og því ekki götulýsing, ekki einu sinni lýsing á heimilum – og margt býr í myrkrinu. Munurinn á vaktmanni dagsins í dag og vaktmanninum fyrir þúsund árum er kannski sá, að byssa hefur komið í stað spjóts, hugsanlega á hann vasaljós. Varð bara hugsað til þessa þegar ég vafraði á internetinu og fann þar til sölu einhverskonar raf-leðurarmband sem segir manni hvenær maður á að borða, sofa og hreyfa sig. Ég sé dálítið eftir að hafa slegið til.