Organdi blaðabossar 13. desember 2011 06:00 Stök bleyja, svífandi út af fyrir sig á sporbaug um jörðu, þvælist alltaf fyrir vitum mér þegar geimfara ber á góma. Júrí Gagarín sem fór fyrstur út í geiminn, Neil Armstrong, sem steig fyrstur á tunglið og risableyjan sem geimfarinn Lisa Nowak setti á sig fyrir 1.600 kílómetra leið frá Texas til Flórída (til að þurfa ekki að stoppa til að fara á klósettið) drakk í sig hugmynd mína um geimfara. Tilgangur þeirrar ferðar var að ræna keppinaut sínum í ástarmálum og var hún dæmd fyrir tilraun til mannráns. Ég hef aldrei getað horft á geimfara eftir þá uppákomu án þess að spá í því hvort hann sé búinn að gera í bleyjuna sína. Mér varð hugsað til Nowak þegar frétt þess efnis birtist að leikskólakennarar og Félag stjórnenda á leikskólum teldu þörf á að grípa til aðgerða til að draga úr hávaða á leikskólum, sem er víða yfir hættumörkum. Hvernig væri það ef vinnustaðurinn breyttist skyndilega í leikskóla og hingað kæmu starfsmenn keyrandi í vinnuna með bleyju á bossanum og hæfu daginn á því að syngja jólalög í autotune þegar sest væri við skrifborðið. Það yrði eflaust fjör en fjör til lengdar getur líka reynt á, sem og margt annað sem fylgir leikskólastarfinu. Þannig yrði það óhjákvæmilega partur af dagsverkinu að klæða fólkið áður en það færi út í reyk. Setja trefil á Kjartan og standa svo í miðjunni að gefa eld. Stoppa áflog blaðamanna sem væru að slást um skúbb og hver ætti að taka til í kringum kaffivélina, rúllandi um gólfið í slag. Auðvitað þyrfti að þrífa alla vel eftir mat og jafnvel spúla suma sem gleyma að fara í sturtu. Enda andans menn sem skrifa um djúpvitra hluti og hugsa lítið um útlitið. Þegar allt væri síðan komið á suðupunkt og rifrildin komin yfir á Facebook yrði eina leiðin að slökkva á ráternum í stjórnstöðvunum. Eftir langan dag sæti maður með þrjá grátandi blaðamenn í fanginu sem fengu fréttirnar sínar ekki á forsíðuna. Hávaðafréttin rifjaði upp fyrir mér annað mál sem kom upp fyrir nokkrum vikum. Var það eitthvert stórmál að borga leikskólakennurum aukaálagið fyrir að aðstoða börnin okkar meðan þeir reyna sjálfir að matast? Ef minn hálftíma matartími færi í það að ganga á milli með tómatsósubrúsann og setja smekkinn á fréttastjórann kæmi mér til hugar að setja bara á mig bleyjuna og skjóta mér út um gluggann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Júlía Margrét Alexandersdóttir Skoðanir Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Stök bleyja, svífandi út af fyrir sig á sporbaug um jörðu, þvælist alltaf fyrir vitum mér þegar geimfara ber á góma. Júrí Gagarín sem fór fyrstur út í geiminn, Neil Armstrong, sem steig fyrstur á tunglið og risableyjan sem geimfarinn Lisa Nowak setti á sig fyrir 1.600 kílómetra leið frá Texas til Flórída (til að þurfa ekki að stoppa til að fara á klósettið) drakk í sig hugmynd mína um geimfara. Tilgangur þeirrar ferðar var að ræna keppinaut sínum í ástarmálum og var hún dæmd fyrir tilraun til mannráns. Ég hef aldrei getað horft á geimfara eftir þá uppákomu án þess að spá í því hvort hann sé búinn að gera í bleyjuna sína. Mér varð hugsað til Nowak þegar frétt þess efnis birtist að leikskólakennarar og Félag stjórnenda á leikskólum teldu þörf á að grípa til aðgerða til að draga úr hávaða á leikskólum, sem er víða yfir hættumörkum. Hvernig væri það ef vinnustaðurinn breyttist skyndilega í leikskóla og hingað kæmu starfsmenn keyrandi í vinnuna með bleyju á bossanum og hæfu daginn á því að syngja jólalög í autotune þegar sest væri við skrifborðið. Það yrði eflaust fjör en fjör til lengdar getur líka reynt á, sem og margt annað sem fylgir leikskólastarfinu. Þannig yrði það óhjákvæmilega partur af dagsverkinu að klæða fólkið áður en það færi út í reyk. Setja trefil á Kjartan og standa svo í miðjunni að gefa eld. Stoppa áflog blaðamanna sem væru að slást um skúbb og hver ætti að taka til í kringum kaffivélina, rúllandi um gólfið í slag. Auðvitað þyrfti að þrífa alla vel eftir mat og jafnvel spúla suma sem gleyma að fara í sturtu. Enda andans menn sem skrifa um djúpvitra hluti og hugsa lítið um útlitið. Þegar allt væri síðan komið á suðupunkt og rifrildin komin yfir á Facebook yrði eina leiðin að slökkva á ráternum í stjórnstöðvunum. Eftir langan dag sæti maður með þrjá grátandi blaðamenn í fanginu sem fengu fréttirnar sínar ekki á forsíðuna. Hávaðafréttin rifjaði upp fyrir mér annað mál sem kom upp fyrir nokkrum vikum. Var það eitthvert stórmál að borga leikskólakennurum aukaálagið fyrir að aðstoða börnin okkar meðan þeir reyna sjálfir að matast? Ef minn hálftíma matartími færi í það að ganga á milli með tómatsósubrúsann og setja smekkinn á fréttastjórann kæmi mér til hugar að setja bara á mig bleyjuna og skjóta mér út um gluggann.
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun