Dýrtíðartabú Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 19. september 2011 10:15 Var ekki einhvern tímann ódýrt að borða fisk? Það er eins og mig rámi í það. Í það minnsta var fiskur mörgum sinnum í viku í matinn hjá flestum sem ég þekki. Jafnvel svo oft að það var sumum til ama. Í dag heitir það fagnaður ef ekki er grísahakk í kvöldmatinn. Dýrtíðargrísir reyna stundum að þyrla því ryki upp að það sé ekkert dýrt að kaupa hollan mat. Ekki sé nú ódýrara að kaupa kexið og snakkið. Eins og það sé einmitt það sem fólkið sem kaupir ekki fisk í kvöldmatinn sé að setja í staðinn í körfuna. Kex og snakk. Ég gat svona næstum skilið kunningja minn sem sagðist stundum langa til að ráðast á fólk með lífrænt grænmeti í körfu sem hvaða-hvaðar yfir kílóverði hollustunnar. Segir fólk bara geta hætt að éta kökurnar og kaupa fisk. Stór hópur fólks hefur einmitt hvorki efni á kexi né fiski. Og kvöldmaturinn er kjötfars. Kílóverðið talar sínu máli. Kílóverðið af kjötfarsi slagar upp í einn fjórða af kílóverði fisks úti í minni búð. Þeir sem smíðuðu línuna um að lífið væri of stutt fyrir vondan mat búa ekki í fátækustu hverfum borgarinnar og hafa ekki lent í óæðri endanum á þessu röri; auraráðin leyfa ekki holla fæðu. Það er ótrúlegt hve viðkvæmt það er að velta þeim steinum við að það sé dýrt að borða hollan mat. Eins og það sé móðgun við Lýðheilsustöð. Eins og feita fólkið sé að réttlæta það að geta haldið áfram að borða rusl með því að benda á verðið. Afsaki sig með kílóverðinu sem stendur þó þarna skýrum stöfum. Það þurfi bara að skipuleggja sig betur. En það skipuleggur enginn fáar krónur þannig að úr verði eitthvað meira en dugar fyrir klósettpappír og nauðsynjum. Nágranni vinnufélaga míns, átta ára, hefur aldrei farið í bíó þótt hann hafi alla ævi langað. Aurarnir eru bara ekki til. Hvorki fyrir fiski né miða. Því miður. En aftur að fiskinum, sem ég er með á heilanum, játa það. Ég les hverja einustu smáfrétt um hollusturannsóknir á fiski og veit hversu ljómandi vel mér líður snæði ég hann daglega. Ég gleymi því ekki þegar þá sjötugur kennari minn í málsögu í Háskóla Íslands, Helgi Guðmundsson, sagði mér að á ákveðnu skeiði lífs síns hefði hann einungis borðað fisk, alla daga vikunnar. Engar vísindalegar rannsóknir sem tengja þetta saman svo sem, en margir nemendur héldu að skekkja væri í kennitölu Helga, svo unglegur var hann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Var ekki einhvern tímann ódýrt að borða fisk? Það er eins og mig rámi í það. Í það minnsta var fiskur mörgum sinnum í viku í matinn hjá flestum sem ég þekki. Jafnvel svo oft að það var sumum til ama. Í dag heitir það fagnaður ef ekki er grísahakk í kvöldmatinn. Dýrtíðargrísir reyna stundum að þyrla því ryki upp að það sé ekkert dýrt að kaupa hollan mat. Ekki sé nú ódýrara að kaupa kexið og snakkið. Eins og það sé einmitt það sem fólkið sem kaupir ekki fisk í kvöldmatinn sé að setja í staðinn í körfuna. Kex og snakk. Ég gat svona næstum skilið kunningja minn sem sagðist stundum langa til að ráðast á fólk með lífrænt grænmeti í körfu sem hvaða-hvaðar yfir kílóverði hollustunnar. Segir fólk bara geta hætt að éta kökurnar og kaupa fisk. Stór hópur fólks hefur einmitt hvorki efni á kexi né fiski. Og kvöldmaturinn er kjötfars. Kílóverðið talar sínu máli. Kílóverðið af kjötfarsi slagar upp í einn fjórða af kílóverði fisks úti í minni búð. Þeir sem smíðuðu línuna um að lífið væri of stutt fyrir vondan mat búa ekki í fátækustu hverfum borgarinnar og hafa ekki lent í óæðri endanum á þessu röri; auraráðin leyfa ekki holla fæðu. Það er ótrúlegt hve viðkvæmt það er að velta þeim steinum við að það sé dýrt að borða hollan mat. Eins og það sé móðgun við Lýðheilsustöð. Eins og feita fólkið sé að réttlæta það að geta haldið áfram að borða rusl með því að benda á verðið. Afsaki sig með kílóverðinu sem stendur þó þarna skýrum stöfum. Það þurfi bara að skipuleggja sig betur. En það skipuleggur enginn fáar krónur þannig að úr verði eitthvað meira en dugar fyrir klósettpappír og nauðsynjum. Nágranni vinnufélaga míns, átta ára, hefur aldrei farið í bíó þótt hann hafi alla ævi langað. Aurarnir eru bara ekki til. Hvorki fyrir fiski né miða. Því miður. En aftur að fiskinum, sem ég er með á heilanum, játa það. Ég les hverja einustu smáfrétt um hollusturannsóknir á fiski og veit hversu ljómandi vel mér líður snæði ég hann daglega. Ég gleymi því ekki þegar þá sjötugur kennari minn í málsögu í Háskóla Íslands, Helgi Guðmundsson, sagði mér að á ákveðnu skeiði lífs síns hefði hann einungis borðað fisk, alla daga vikunnar. Engar vísindalegar rannsóknir sem tengja þetta saman svo sem, en margir nemendur héldu að skekkja væri í kennitölu Helga, svo unglegur var hann.
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun