Öskrað í eyru áhorfandans Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 1. júlí 2011 13:30 Transformers: Dark of the Moon. Bíó. Transformers: Dark of the Moon. Leikstjóri: Michael Bay. Aðalhlutverk: Shia LaBeouf, John Turtorro, Rosie Huntington-Whiteley, Patrick Dempsey, John Malcovich, Frances McDormand. Fyrsta myndin í Transformers-seríunni var nokkuð skemmtileg en framhald hennar var dapurt. Þriðja myndin var því mikið lottó og ég ákvað að gera mér ekki of miklar vonir. Enn á ný fylgjumst við með baráttu góðra vélmenna við illa bræður sína. Hinn kveifarlegi Sam Witwicky (LaBeouf) flækist sem áður inn í atburðarásina og í þetta sinn ætla hinir illu Decepticons að sölsa undir sig jörðina fyrir fullt og allt. Transformers: Dark of the Moon er þreytandi. Mér leið hálfpartinn eins og Michael Bay sjálfur sæti við hliðina á mér í kvikmyndahúsinu og öskraði í eyrun á mér. Hljóðstyrkurinn var að vísu ekki vandamálið, heldur sá sjónræni hávaði sem virtist engan endi ætla að taka. Ég ímynda mér að handritið allt sé skrifað í caps lock og að allar setningar endi á þremur upphrópunarmerkjum. Í upphafi seríunnar var Sam Witwicky dúllulegur flækjufótur en nú ber hann öll helstu einkenni kókaínfíkils. Hann er paranojusjúklingur og gjörðir hans eru óútreiknanlegar. Megan Fox hefur vikið fyrir hinni útgeislunarsnauðu Rosie Huntington-Whitely í hlutverki kærustunnar. Michael Bay er þekktur fyrir harðræði á tökustað og Whitely ber þess líkamleg merki, en hún er með bólgna efri vör alla myndina. Eftir klaufalegan (en þó þolanlegan) fyrri hluta hefst hasarinn. Á rúmum klukkutíma er Chicago lögð í rúst og áhorfandinn fær að sjá afdrif hvers einasta múrsteins. Það er merkilegt þegar myndir snúast svona gjörsamlega í andhverfu sína. Hasarinn er svo yfirdrifinn að áhorfandinn byrjar að geispa. Hann gæti eins legið í sófanum heima að horfa á golf. Niðurstaða: Þreytandi brellusvall sem hefði mátt enda í hléi. Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið „Hrátt háþróað krass, langt leitt krot“ Menning Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Bíó. Transformers: Dark of the Moon. Leikstjóri: Michael Bay. Aðalhlutverk: Shia LaBeouf, John Turtorro, Rosie Huntington-Whiteley, Patrick Dempsey, John Malcovich, Frances McDormand. Fyrsta myndin í Transformers-seríunni var nokkuð skemmtileg en framhald hennar var dapurt. Þriðja myndin var því mikið lottó og ég ákvað að gera mér ekki of miklar vonir. Enn á ný fylgjumst við með baráttu góðra vélmenna við illa bræður sína. Hinn kveifarlegi Sam Witwicky (LaBeouf) flækist sem áður inn í atburðarásina og í þetta sinn ætla hinir illu Decepticons að sölsa undir sig jörðina fyrir fullt og allt. Transformers: Dark of the Moon er þreytandi. Mér leið hálfpartinn eins og Michael Bay sjálfur sæti við hliðina á mér í kvikmyndahúsinu og öskraði í eyrun á mér. Hljóðstyrkurinn var að vísu ekki vandamálið, heldur sá sjónræni hávaði sem virtist engan endi ætla að taka. Ég ímynda mér að handritið allt sé skrifað í caps lock og að allar setningar endi á þremur upphrópunarmerkjum. Í upphafi seríunnar var Sam Witwicky dúllulegur flækjufótur en nú ber hann öll helstu einkenni kókaínfíkils. Hann er paranojusjúklingur og gjörðir hans eru óútreiknanlegar. Megan Fox hefur vikið fyrir hinni útgeislunarsnauðu Rosie Huntington-Whitely í hlutverki kærustunnar. Michael Bay er þekktur fyrir harðræði á tökustað og Whitely ber þess líkamleg merki, en hún er með bólgna efri vör alla myndina. Eftir klaufalegan (en þó þolanlegan) fyrri hluta hefst hasarinn. Á rúmum klukkutíma er Chicago lögð í rúst og áhorfandinn fær að sjá afdrif hvers einasta múrsteins. Það er merkilegt þegar myndir snúast svona gjörsamlega í andhverfu sína. Hasarinn er svo yfirdrifinn að áhorfandinn byrjar að geispa. Hann gæti eins legið í sófanum heima að horfa á golf. Niðurstaða: Þreytandi brellusvall sem hefði mátt enda í hléi.
Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið „Hrátt háþróað krass, langt leitt krot“ Menning Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira