Hjólandi Gúffi Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 6. september 2010 06:00 Í þessum mánuði verður heimilisbílnum skipt fyrir tvö fjallahjól, tengivagn fyrir tveggja ára, strætómiða, vindklæðnað og hjálm. Það verður æ erfiðara að ná endum saman. Það er örugglega meira þreytandi að borða pasta með tómatsósu fimm daga í viku en að hjóla eða labba í vinnuna. Ég fórna bílnum fyrir fisk og kjöt. Ég sé fram á ágætis uppskeru af þessum gjörningi því samkvæmt Félagi íslenskra bifreiðaeiganda er rekstrarkostnaður bíls á ári nærri milljón. Einnig hef ég auðvitað reynt að tína til allt það frábæra við það að tilheyra þeim hópi fólks sem stundar bíllausan lífsstíl. Enda veitir ekki af þar sem bíllaus lífsstíll gæti þess vegna heitið lúðalegur lífsstíll. Útivistarklæðnaður í lególitum, veðurbarið andlit og yfirlætislegt umhverfisvænt glott á hjólareiðafólki. Af því sem er hins vegar komið er á blað yfir kosti nýja lífsstílsins eru meðal annars skemmtiferðir með strætó, holl hreyfing og kannski verð ég komin með vel formuð Beyonce-læri eftir nokkra mánuði. Vagninn sem maður dregur á eftir sér verður einnig notaður í innkaupaferðir og með því að geyma hælaskó í vinnunni til skiptanna og málningardót (þar sem meikið mun væntanlega leka af mér á leiðinni úr Vesturbæ á vinnustaðinn í Hlíðunum) verð ég kannski ekki svo mikil lumma. Ég sé fyrir mér að splæsa í leigubíla ef eitthvað sérstakt kemur upp á og veit að mínir frábæru ættingjar og vinir (þið vitið hver þið eruð) munu leyfa mér að fljóta með í Kringluna stöku sinnum til kaupa dót sem ég hefði ekki getað keypt mér þegar ég eyddi öllu í bensín. Mér hlýnaði um hjartarætur og varð staðfastari í ákvörðun minni í vikunni þegar ég las um hugmyndir Strætós um BSÍ sem nýja skipti- og endastöð strætisvagna. BSÍ var minn Hlemmur þegar ég var að alast upp en leiðin lá þá með rútu út á Garðskaga þar sem amma og afi bjuggu. Ég þekki hvern krók og kima rútumiðstöðvarinnar, prófaði spilakassa í fyrsta skipti þar inni og það var á BSÍ sem ég sá í fyrsta skipti mann með sítt hár (þess má geta að þegar ég spurði ömmu afhverju maðurinn væri með sítt hár svaraði hún því til að „það væri bara eitthvað að honum elskan"). Kannski eru BSÍ-tíðindin skilaboð að handan um að ég sé að gera rétt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Í þessum mánuði verður heimilisbílnum skipt fyrir tvö fjallahjól, tengivagn fyrir tveggja ára, strætómiða, vindklæðnað og hjálm. Það verður æ erfiðara að ná endum saman. Það er örugglega meira þreytandi að borða pasta með tómatsósu fimm daga í viku en að hjóla eða labba í vinnuna. Ég fórna bílnum fyrir fisk og kjöt. Ég sé fram á ágætis uppskeru af þessum gjörningi því samkvæmt Félagi íslenskra bifreiðaeiganda er rekstrarkostnaður bíls á ári nærri milljón. Einnig hef ég auðvitað reynt að tína til allt það frábæra við það að tilheyra þeim hópi fólks sem stundar bíllausan lífsstíl. Enda veitir ekki af þar sem bíllaus lífsstíll gæti þess vegna heitið lúðalegur lífsstíll. Útivistarklæðnaður í lególitum, veðurbarið andlit og yfirlætislegt umhverfisvænt glott á hjólareiðafólki. Af því sem er hins vegar komið er á blað yfir kosti nýja lífsstílsins eru meðal annars skemmtiferðir með strætó, holl hreyfing og kannski verð ég komin með vel formuð Beyonce-læri eftir nokkra mánuði. Vagninn sem maður dregur á eftir sér verður einnig notaður í innkaupaferðir og með því að geyma hælaskó í vinnunni til skiptanna og málningardót (þar sem meikið mun væntanlega leka af mér á leiðinni úr Vesturbæ á vinnustaðinn í Hlíðunum) verð ég kannski ekki svo mikil lumma. Ég sé fyrir mér að splæsa í leigubíla ef eitthvað sérstakt kemur upp á og veit að mínir frábæru ættingjar og vinir (þið vitið hver þið eruð) munu leyfa mér að fljóta með í Kringluna stöku sinnum til kaupa dót sem ég hefði ekki getað keypt mér þegar ég eyddi öllu í bensín. Mér hlýnaði um hjartarætur og varð staðfastari í ákvörðun minni í vikunni þegar ég las um hugmyndir Strætós um BSÍ sem nýja skipti- og endastöð strætisvagna. BSÍ var minn Hlemmur þegar ég var að alast upp en leiðin lá þá með rútu út á Garðskaga þar sem amma og afi bjuggu. Ég þekki hvern krók og kima rútumiðstöðvarinnar, prófaði spilakassa í fyrsta skipti þar inni og það var á BSÍ sem ég sá í fyrsta skipti mann með sítt hár (þess má geta að þegar ég spurði ömmu afhverju maðurinn væri með sítt hár svaraði hún því til að „það væri bara eitthvað að honum elskan"). Kannski eru BSÍ-tíðindin skilaboð að handan um að ég sé að gera rétt.