Réttlæting letiblóðs Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 31. ágúst 2010 06:00 Faðir minn, sextugur upp á dag, er staddur í eftirlætislandinu sínu að borða eftirlætismatinn sinn. Hann, hálfur Þjóðverji, er sérlegur aðdáandi Bæjaralands og það var aldrei spurning hvar hann myndi eyða þessum degi. Í Ölpunum, við stórt stöðuvatn, horfandi á seglbáta. Það er reyndar daglegt brauð, og gæti allt eins gerst þótt hann væri 59 eða 61. Sjálf get ég ekki ímyndað mér hvar ég verð stödd árið 2037, sextug. Ég hef ekki enn þá þróað með mér smekk á neinu eftirlætislandi og markmið mín í lífinu eru yfirleitt svo einföld og lítilfjörleg að flestir myndu kalla það metnaðarleysi á einfaldri íslensku. Þegar ég er sérstaklega löt í markmiðum og áætlunum í lífi mínu les ég stundum endurholdgunarfræði og gleðst innra með mér yfir því að „gömlu sálirnar" - þær sem eru búnar að lifa flest líf á jörðinni - eru samkvæmt þeim fræðum jafnframt sagðar þær lötustu þegar kemur að metnaði fyrir eigin hönd. „Til hvers? Hlaupa hvert? Gera hvað? Við erum öll á leið á sama stað hvort sem er," segja þær og halda áfram að leika sér í Farmville. Já, já, öllu má nú nafn gefa. Líka leti og metnaðarleysi sem er sem sagt orðið að því að vera „þroskuð sál" í þessum skrifuðu línum. En þetta truflar mig bara svolítið með tilganginn. Er hann sá að skila sjálfum sér í æðislega höfn? Eða langar mann kannski frekar að kjafta við fólkið í bátnum á leiðinni? Maraþonhlaupararnir, þeir fremstu, þeir hafa ekki tíma fyrir neitt nema stöku vatnssopa. Það er nú varla stuð hjá þeim. Þessir sem lalla geta gert svo margt sem maraþonhlauparinn hefur ekki tíma fyrir. Þeir geta borðað bland í poka á leiðinni, tínt blóm, lesið upp úr brandarabókinni „1000 brandarar" og skoðað inn um gluggana í húsunum við veginn. Um leið er líka auðveldara að bjarga kisum úr trjám.Til er hópur fólks sem segir öðru fólki, á námskeiðum, að lífið krefjist þess að maður finni leiðtogann í sjálfum sér, vinni eftir markmiðum og uppskeri „bónusa". „Tíminn er peningar - lífið er það sem þú gerir úr því." Það er jafnvel herjað á „litlu leiðtogana" sem foreldrum er sagt að rækta í eigin börnum. Er ekki einhver til í að taka þessi sjálfselskandi námskeið og skipta þeim út fyrir eitthvað tjillaðra þema? Útrásin búin og svona. „Elskið friðinn og strjúkið friðinn." Það væri námskeið að mínu skapi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson Skoðun
Faðir minn, sextugur upp á dag, er staddur í eftirlætislandinu sínu að borða eftirlætismatinn sinn. Hann, hálfur Þjóðverji, er sérlegur aðdáandi Bæjaralands og það var aldrei spurning hvar hann myndi eyða þessum degi. Í Ölpunum, við stórt stöðuvatn, horfandi á seglbáta. Það er reyndar daglegt brauð, og gæti allt eins gerst þótt hann væri 59 eða 61. Sjálf get ég ekki ímyndað mér hvar ég verð stödd árið 2037, sextug. Ég hef ekki enn þá þróað með mér smekk á neinu eftirlætislandi og markmið mín í lífinu eru yfirleitt svo einföld og lítilfjörleg að flestir myndu kalla það metnaðarleysi á einfaldri íslensku. Þegar ég er sérstaklega löt í markmiðum og áætlunum í lífi mínu les ég stundum endurholdgunarfræði og gleðst innra með mér yfir því að „gömlu sálirnar" - þær sem eru búnar að lifa flest líf á jörðinni - eru samkvæmt þeim fræðum jafnframt sagðar þær lötustu þegar kemur að metnaði fyrir eigin hönd. „Til hvers? Hlaupa hvert? Gera hvað? Við erum öll á leið á sama stað hvort sem er," segja þær og halda áfram að leika sér í Farmville. Já, já, öllu má nú nafn gefa. Líka leti og metnaðarleysi sem er sem sagt orðið að því að vera „þroskuð sál" í þessum skrifuðu línum. En þetta truflar mig bara svolítið með tilganginn. Er hann sá að skila sjálfum sér í æðislega höfn? Eða langar mann kannski frekar að kjafta við fólkið í bátnum á leiðinni? Maraþonhlaupararnir, þeir fremstu, þeir hafa ekki tíma fyrir neitt nema stöku vatnssopa. Það er nú varla stuð hjá þeim. Þessir sem lalla geta gert svo margt sem maraþonhlauparinn hefur ekki tíma fyrir. Þeir geta borðað bland í poka á leiðinni, tínt blóm, lesið upp úr brandarabókinni „1000 brandarar" og skoðað inn um gluggana í húsunum við veginn. Um leið er líka auðveldara að bjarga kisum úr trjám.Til er hópur fólks sem segir öðru fólki, á námskeiðum, að lífið krefjist þess að maður finni leiðtogann í sjálfum sér, vinni eftir markmiðum og uppskeri „bónusa". „Tíminn er peningar - lífið er það sem þú gerir úr því." Það er jafnvel herjað á „litlu leiðtogana" sem foreldrum er sagt að rækta í eigin börnum. Er ekki einhver til í að taka þessi sjálfselskandi námskeið og skipta þeim út fyrir eitthvað tjillaðra þema? Útrásin búin og svona. „Elskið friðinn og strjúkið friðinn." Það væri námskeið að mínu skapi.