Jag och min kändis 5. september 2007 00:01 Ég var að bíða eftir flugi frá Gotlandi þegar ég kom auga á hann. Fyrst horfði ég bara og velti því fyrir mér hvort þetta væri örugglega hann. Ég lét augun hvarfla yfir á aðra farþega og leit svo aftur á hann. Jú, í samanburði við hina var þetta Nikolaj Lie Kaas, fyrsti leikarinn til að fá þrenn Bodil-verðlaun fyrir þrítugt og lék m.a. í Idioterne. Þarna sat hann og dottaði og enginn virti hann viðlits. Svíar! hnussaði ég en bara innan í mér. Þeir vita greinilega ekkert um danska kvikmyndagerðarlist. Blaðamannseðlið tók sig upp. Mér fannst ég þurfa að gera eitthvað. Átti ég ekki að vinda mér að manninum og segja eitthvað? „Minn bara á Gotlandi! Varstu kannski að leika í bíómynd eða hvað?" Samt sat ég kyrr, enda ruddalegt að ræna þreyttan mann hvíldinni. Ég hef ekki verið nálægt jafnþekktum manni síðan ég mætti - og haldið ykkur fast - Colin McCredie í klósetttröppunum í Háskólabíói. Jú, mikið rétt, rauðhærða Skotanum sem leikur Stuart Fraser í Taggart. Auðvitað falaðist ég eftir einkaviðtali! Hvílíkt skúbb! Ég sveif líka einu sinni á Wyclef Jean úr The Fugees á Fornebu og skiptist á orðum við hann. „Minn bara í Noregi, ha? Stendur eitthvað til? Sjónvarpsþáttur! Gaman, gangi þér rosavel." Um leið og ég kom inn á hótel hringdi ég í vin minn til að segja að ég hefði rétt í þessu verið að rabba við Wyclef Jean. „Hann stóð nú við hliðina á mér á Kaffibarnum um daginn," sagði vinur minn og það rifjaðist upp fyrir mér að hljómsveitin var nýkomin af klakanum. En ég hef aldrei heyrt að Nikolaj hafi komið til Íslands. Hann átti ég alein og þarna svaf hann spottakorn frá mér án þess að nokkur gæfi honum gaum. Og líklega var það þess vegna sem óróinn seytlaðist smám saman úr mér og andardrátturinn varð aftur reglulegur. Þegar kallað var út í vél rumskaði Nikolaj, stóð upp og teygði úr sér. Hann settist rétt sfyrir aftan mig í vélinni en samt var ég pollróleg eins og sú sem umgengist hefur þá ríku og frægu alla tíð. Ég meina, ég á enn tölvupóstfang Colins McCredie! Samt fyndist mér leiðinlegt ef enginn hefði frétt af því að ég hefði næstum því spjallað við sjálfan Nikolaj Lie Kaas. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Ég var að bíða eftir flugi frá Gotlandi þegar ég kom auga á hann. Fyrst horfði ég bara og velti því fyrir mér hvort þetta væri örugglega hann. Ég lét augun hvarfla yfir á aðra farþega og leit svo aftur á hann. Jú, í samanburði við hina var þetta Nikolaj Lie Kaas, fyrsti leikarinn til að fá þrenn Bodil-verðlaun fyrir þrítugt og lék m.a. í Idioterne. Þarna sat hann og dottaði og enginn virti hann viðlits. Svíar! hnussaði ég en bara innan í mér. Þeir vita greinilega ekkert um danska kvikmyndagerðarlist. Blaðamannseðlið tók sig upp. Mér fannst ég þurfa að gera eitthvað. Átti ég ekki að vinda mér að manninum og segja eitthvað? „Minn bara á Gotlandi! Varstu kannski að leika í bíómynd eða hvað?" Samt sat ég kyrr, enda ruddalegt að ræna þreyttan mann hvíldinni. Ég hef ekki verið nálægt jafnþekktum manni síðan ég mætti - og haldið ykkur fast - Colin McCredie í klósetttröppunum í Háskólabíói. Jú, mikið rétt, rauðhærða Skotanum sem leikur Stuart Fraser í Taggart. Auðvitað falaðist ég eftir einkaviðtali! Hvílíkt skúbb! Ég sveif líka einu sinni á Wyclef Jean úr The Fugees á Fornebu og skiptist á orðum við hann. „Minn bara í Noregi, ha? Stendur eitthvað til? Sjónvarpsþáttur! Gaman, gangi þér rosavel." Um leið og ég kom inn á hótel hringdi ég í vin minn til að segja að ég hefði rétt í þessu verið að rabba við Wyclef Jean. „Hann stóð nú við hliðina á mér á Kaffibarnum um daginn," sagði vinur minn og það rifjaðist upp fyrir mér að hljómsveitin var nýkomin af klakanum. En ég hef aldrei heyrt að Nikolaj hafi komið til Íslands. Hann átti ég alein og þarna svaf hann spottakorn frá mér án þess að nokkur gæfi honum gaum. Og líklega var það þess vegna sem óróinn seytlaðist smám saman úr mér og andardrátturinn varð aftur reglulegur. Þegar kallað var út í vél rumskaði Nikolaj, stóð upp og teygði úr sér. Hann settist rétt sfyrir aftan mig í vélinni en samt var ég pollróleg eins og sú sem umgengist hefur þá ríku og frægu alla tíð. Ég meina, ég á enn tölvupóstfang Colins McCredie! Samt fyndist mér leiðinlegt ef enginn hefði frétt af því að ég hefði næstum því spjallað við sjálfan Nikolaj Lie Kaas.