Sama heygarðshornið 1. júlí 2004 00:01 Ég kynntist Fear Factory fyrst á Ozzfest-hátíðinni á Bretlandi fyrir einhverjum árum síðan og hef, fyrir tilviljun, séð hana tvisvar síðan. Get seint talist til dyggra unnenda hljómsveitarinnar, hljómur hennar er full vélrænn fyrir minn smekk sem gerir tónlistina illflytjanlega á tónleikum, þó að þar séu Fear Factory-menn alveg ágætir. Eftir að hljómsveitin hafði tímabundið lagt upp laupana var ákveðið að bassaleikarinn, Christian Olde Wolbers, myndi færa sig yfir á gítarinn og var Byron Stroud úr Strapping Young Lad fenginn til að plokka bassastrengina. Platan Archetype er afrakstur þessarar nýju myndar sem Fear Factory tók á sig eftir að gítarleikarinn Dino Cazares hvarf á braut. Tónlistin er sem fyrr í tæknilegri kantinum, en það gefur manni einna mest efni til að gleðjast að útkoman er ekki jafn vélræn og áður. Wolbers gefur Dino lítið eftir sem gítarleikari, þéttleikinn ekkert síðri en á þeirra fyrri verkum. Hins vegar hefði hljómborðið alveg mátt missa sín, finnst það óþarft á köflum og ekki eiga við. Sköpun Fear Factory kemur víða við á þessari plötu, hljómsveitin tekur oft grimma grindcore-keyrslu, á til að detta niður í melódíska kafla með ágætum árangri og vélbyssulegu gítarriffin eru sem fyrr mjög áberandi. Söngurinn hjá Burton C. Bell er þó oft kæfður með bjögunareffektum, hefði vafalítið hljómað betur án þeirra og maður áttar sig ekki alveg á tilgangi þeirra. Lagið Human Shields hitti mig þó beint í mark, en þar fer hljómsveitin í nettan Deftones-gír sem fer henni alveg ágætlega. Það hefði verið gaman að heyra þá félaga gera meira í þeim stíl á þessari plötu, sem er að hljómnum undanskildum full keimlík því sem þeir hafa gert áður. Archetype er ekkert meistaraverk, lumar bara á sprettum hér og þar, en er mér þó meira að skapi en fyrri verk hljómsveitarinnar. Smári Jósepsson Fear Factory: Archetype Tónlist Mest lesið „Þegar menn vaða svona í fjölskylduna mína þá tek ég boxhanskana af“ Lífið Gaf langömmu tattú í afmælisgjöf Lífið Eva flutt inn í verðlaunahús Kára Lífið „Það er einhver sjarmi yfir París sem er ekki annarsstaðar“ Lífið Skálda opnar: „Kannski ekki margir nógu vitlausir til að framkvæma þessa hugmynd“ Menning Fréttatía vikunnar: Þingframboð, þýfi og brúarframkvæmdir Lífið Heldur ekki vatni yfir konunni sinni Lífið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Þriðja barnið á leiðinni Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Alien Romulus: Ungmenna Alien May December: Seint koma sumir en koma þó Sjá meira
Ég kynntist Fear Factory fyrst á Ozzfest-hátíðinni á Bretlandi fyrir einhverjum árum síðan og hef, fyrir tilviljun, séð hana tvisvar síðan. Get seint talist til dyggra unnenda hljómsveitarinnar, hljómur hennar er full vélrænn fyrir minn smekk sem gerir tónlistina illflytjanlega á tónleikum, þó að þar séu Fear Factory-menn alveg ágætir. Eftir að hljómsveitin hafði tímabundið lagt upp laupana var ákveðið að bassaleikarinn, Christian Olde Wolbers, myndi færa sig yfir á gítarinn og var Byron Stroud úr Strapping Young Lad fenginn til að plokka bassastrengina. Platan Archetype er afrakstur þessarar nýju myndar sem Fear Factory tók á sig eftir að gítarleikarinn Dino Cazares hvarf á braut. Tónlistin er sem fyrr í tæknilegri kantinum, en það gefur manni einna mest efni til að gleðjast að útkoman er ekki jafn vélræn og áður. Wolbers gefur Dino lítið eftir sem gítarleikari, þéttleikinn ekkert síðri en á þeirra fyrri verkum. Hins vegar hefði hljómborðið alveg mátt missa sín, finnst það óþarft á köflum og ekki eiga við. Sköpun Fear Factory kemur víða við á þessari plötu, hljómsveitin tekur oft grimma grindcore-keyrslu, á til að detta niður í melódíska kafla með ágætum árangri og vélbyssulegu gítarriffin eru sem fyrr mjög áberandi. Söngurinn hjá Burton C. Bell er þó oft kæfður með bjögunareffektum, hefði vafalítið hljómað betur án þeirra og maður áttar sig ekki alveg á tilgangi þeirra. Lagið Human Shields hitti mig þó beint í mark, en þar fer hljómsveitin í nettan Deftones-gír sem fer henni alveg ágætlega. Það hefði verið gaman að heyra þá félaga gera meira í þeim stíl á þessari plötu, sem er að hljómnum undanskildum full keimlík því sem þeir hafa gert áður. Archetype er ekkert meistaraverk, lumar bara á sprettum hér og þar, en er mér þó meira að skapi en fyrri verk hljómsveitarinnar. Smári Jósepsson Fear Factory: Archetype
Tónlist Mest lesið „Þegar menn vaða svona í fjölskylduna mína þá tek ég boxhanskana af“ Lífið Gaf langömmu tattú í afmælisgjöf Lífið Eva flutt inn í verðlaunahús Kára Lífið „Það er einhver sjarmi yfir París sem er ekki annarsstaðar“ Lífið Skálda opnar: „Kannski ekki margir nógu vitlausir til að framkvæma þessa hugmynd“ Menning Fréttatía vikunnar: Þingframboð, þýfi og brúarframkvæmdir Lífið Heldur ekki vatni yfir konunni sinni Lífið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Þriðja barnið á leiðinni Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Alien Romulus: Ungmenna Alien May December: Seint koma sumir en koma þó Sjá meira