Ég mætti inn í salinn með skælbrosandi fólki allt í kringum mig. Ég heyrði jafnvel einn mann segja: „Ef þau spila ekki The Chain, þá krefst ég endurgreiðslu!“ – og ég var eiginlega sammála. Þegar ljósin fóru niður og fyrstu tónarnir bárust um salinn rann upp fyrir mér að þetta yrði ekki kvöld þar sem ég myndi sitja kyrr.

Ferðalag til gullaldar Fleetwood Mac

Hljómsveitin byrjaði af krafti og það tók mig ekki langan tíma að átta mig á því hvers vegna þau eru talin besta Fleetwood Mac-tribute band í heimi. Þau voru ekki bara með svipaðan hljóm – þau voru með alla orkuna, dramatíkina og dýptina sem gerði Fleetwood Mac að goðsagnakenndri sveit.

Söngkonan sem tók að sér hlutverk Stevie Nicks var ekki bara með röddina í lagi – hún hafði jafnvel náð hnykkjunum hennar Stevie á sviðinu. Hver einasta sveifla í síða silkikjólnum hennar virtist vera útpæld til að gera upplifunina raunverulegri. Ég lokaði augunum í smá stund á meðan þau spiluðu Dreams og í alvöru talað, hefði einhver skellt svona old school sígarettulykt inn í salinn, þá hefði ég haldið að ég væri staddur á tónleikum Fleetwood Mac árið 1977.

Bassaleikarinn, sem tók hlutverk John McVie, var með þann sama yfirvegaða cool-faktor sem maður býst við af manni sem hefur eytt áratugum í að spila lög sem allir þekkja. Trommarinn, sem átti að vera Mick Fleetwood, var með sama hálfbrjálaða glampann í augunum og alvöru Mick – mér var eiginlega farið að gruna að þeir hefðu smyglað honum til Íslands undir dulnefni.

Hápunktar kvöldsins

Skrilljón hápunktar voru á tónleikunum og stemningin datt aldrei niður. Í The Chain missti fólk sig. Það var eins og maður væri staddur á kappaksturskeppni þar sem allir höfðu beðið eftir klikkaða bassaútspilinu. Ég held að ég hafi heyrt einhvern öskra „YEEEESSS!!!“ og ég vorkenndi örlítið þeim sem sat við hliðina á honum.

Ekki síðra var Rhiannon.Þeir sem mættu á tónleikana til að finna hina „andlegu Stevie Nicks-vídd“ fengu sína þörf fullnægða með þessu lagi. Söngkonan sveiflaði sér í trans, áhorfendur fylgdu með, og ég sá meira að segja eitt par með lokuð augun og hendur lausar í loftið.

Loks verð ég að nefna Landslide.Þegar söngkonan tók þetta lag, var það eins og tíminn stoppaði. Fólk tók upp síma og ég sá einhverja þurrka sér um augun.

Eftir tónleikana – næstum því eins og í draumi

Þegar síðustu tónarnir hljómuðu í salnum, var ekki sála sem vildi yfirgefa Hörpu. Áheyrendur stóðu upp og klöppuðu eins og þeir væru að bíða eftir aukalagi á raunverulegum Fleetwood Mac-tónleikum. En staðreyndin var sú – þetta VAR raunveruleg upplifun. Rumours of Fleetwood Mac náðu ekki bara að spila lögin af ótrúlegri nákvæmni, heldur veittu þau okkur líka þá tilfinningu að við værum þátttakendur í einhverju stærra.

Á leiðinni út heyrði ég einn eldri mann segja: „Þetta var frábært… ég ætla að fara heim og setja Rumours á fóninn!“ Og það, kæru lesendur, er kannski mesta hrósið sem tribute band getur fengið. Þegar eftirlíkingin verður svo góð að hún lætur mann vilja lifa allt aftur – þá veistu að tónleikarnir voru góðir, og betri en það.

Niðurstaða:

Ef þú ert Fleetwood Mac-aðdáandi og færð tækifæri til að sjá Rumours of Fleetwood Mac, þá skaltu ekki hika. Þeir eru ekki bara tribute band – þeir eru tímahylki sem færir þig aftur til gullaldar rokksins.