Fortíðardraugar fastir í meðalmennsku Tómas Valgeirsson skrifar 2. nóvember 2017 15:00 Björn Stefánsson og Sigurður Þór Óskarsson eru fínir saman en betri hvor í sínu lagi. Rökkur Leikstjóri: Erlingur Óttar Thoroddsen Framleiðendur: Baldvin Kári Sveinbjörnsson, Búi Baldvinsson Handrit: Erlingur Óttar Thoroddsen Kvikmyndataka: John Wakayama Carey Klipping: Erlingur Óttar Thoroddsen Tónlist: Einar Tryggvason Aðalhlutverk: Björn Stefánsson, Sigurður Þór Óskarsson Hingað til hefur enginn íslenskur leikstjóri sérhæft sig í hryllingsgeiranum eða markað spor sín í hann með sama hætti og Erlingur Óttar Thoroddsen. Á undarlega skömmum tíma hefur hann spreytt sig með mikilli fjölbreytni á því sviði og sýnt fram á hversu margt má gera við smátt. Fyrir rúmlega ári frumsýndi Erlingur indí-hrollvekjuna Child Eater. Þar sáust merki um ástríðufull vinnubrögð, þekkingu á hryllingi og áhuga á skuggalegu andrúmslofti með skvettu af súrrealisma. Þó myndin hafi verið klunnaleg, misvel leikin og þunn bætti hún það upp með bröttu rennsli og ágætis skrímsli í forgrunni. Aftur á móti er ýmislegt sem betur tekst til með í Rökkri, sem bæði er betur skotin og leikurinn er af öllu meiri gæðum, en í þessu tvennu liggja helstu styrkleikar myndarinnar. Afgangurinn er sambland af metnaði fyrir „minimalisma“, kunnuglegum klisjum og einlægum augnablikum sem virka sem sjálfstæðar senur en hrynja innan um götótta heild þar sem myndlíkingar og þemu eru hálfbökuð. Það hefði heldur ekki veitt af því að stytta myndina um korter eða svo. Myndin segir frá Gunnari sem nótt eina fær símtal frá fyrrverandi kærastanum sínum, Einari, sem er í miklu uppnámi. Gunnar brunar upp í afskekktan bústað þar sem Einar hefur lokað sig af og fljótlega eru drengirnir farnir að gera upp samband sitt og fortíð sína. Á meðan berja vaxandi vandamál úr öðrum áttum bókstaflega að dyrum og veröld þeirra Gunnars og hans fyrrverandi fer á hvolf, en það tekur reyndar söguna talsverðan tíma að komast þangað almennilega. Rökkur er saga um flótta, fjarlægð og fortíðardrauga með mátulega stemmdum „draugagangi“ sem á það til að vera örlítið píndur og bitlaus. En það sem umfram allt dregur myndina niður eru samtölin sem eru oftar en ekki frekar stirð og óeðlileg. Frammistaða beggja leikara í burðarhlutverkum er tilþrifarík. Björn Stefánsson og Sigurður Þór eru fínir saman, en betri þó hvor í sínu lagi (sérstaklega þegar þeir detta í einræður sínar), ekki síst vegna þess að ákveðinn neista vantar á milli mannanna til að gera samband þeirra trúverðugt. En ópússuðu samtölin gera það eflaust að verkum að myndin gæti betur höfðað til hópa sem skilja ekki tungumálið og finna þar af leiðandi síður fyrir tilgerðinni. Rökkur nær sínum hæstu hæðum í kyrrðinni og flott kvikmyndataka skilar sínu einnig þó betur hefði mátt fara með klippingu og hljóðvinnslu til að sigla stemninguna inn almennt. Myndin var gerð fyrir lítið fé og fámennt var í tökuliðinu. Því má að henni dást á ýmsa vegu en innihaldið rís sjaldan upp úr meðalmennskunni hvort sem litið er á myndina sem persónudrifinn dramatrylli eða hrollvekju af gamla skólanum. Þetta breytir því samt ekki að Erlingur er ótvírætt með forvitnilegri og meira spennandi íslenskum kvikmyndagerðarmönnum af sinni kynslóð. Af fyrra verki hans að dæma gæti þó verið ljóst að samræður á ensku séu honum auðveldari en samtal á móðurmálinu.Niðurstaða: Ágætis tilraun með góðum leikurum en samtölin eru ósannfærandi, sagan ristir ekki djúpt og hefði mátt skafa meira af lengdinni. Bíó og sjónvarp Mest lesið Dó í 33 mínútur og 3 sekúndur Lífið Bestu hrekkjavökubúningar stjarnanna Lífið Fréttatía vikunnar: Kosningasvik, náttúruhamfarir og sorg Lífið Stefnir að því að gera mömmu sína að stjörnu Lífið Afmæliskaka hinnar sönnu raunveruleikastjörnu? Lífið Bjarni Ben orðinn tvöfaldur afi Lífið „Baneitraður veruleiki að vera í þessari vinnu“ Lífið Hollywood stjarna til liðs við Laufeyju Lífið Ríða, drepa, giftast setti Ingu í ómögulega stöðu Lífið Hlutir sem skapa notalega stemningu á heimilinu Lífið Fleiri fréttir The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira
Rökkur Leikstjóri: Erlingur Óttar Thoroddsen Framleiðendur: Baldvin Kári Sveinbjörnsson, Búi Baldvinsson Handrit: Erlingur Óttar Thoroddsen Kvikmyndataka: John Wakayama Carey Klipping: Erlingur Óttar Thoroddsen Tónlist: Einar Tryggvason Aðalhlutverk: Björn Stefánsson, Sigurður Þór Óskarsson Hingað til hefur enginn íslenskur leikstjóri sérhæft sig í hryllingsgeiranum eða markað spor sín í hann með sama hætti og Erlingur Óttar Thoroddsen. Á undarlega skömmum tíma hefur hann spreytt sig með mikilli fjölbreytni á því sviði og sýnt fram á hversu margt má gera við smátt. Fyrir rúmlega ári frumsýndi Erlingur indí-hrollvekjuna Child Eater. Þar sáust merki um ástríðufull vinnubrögð, þekkingu á hryllingi og áhuga á skuggalegu andrúmslofti með skvettu af súrrealisma. Þó myndin hafi verið klunnaleg, misvel leikin og þunn bætti hún það upp með bröttu rennsli og ágætis skrímsli í forgrunni. Aftur á móti er ýmislegt sem betur tekst til með í Rökkri, sem bæði er betur skotin og leikurinn er af öllu meiri gæðum, en í þessu tvennu liggja helstu styrkleikar myndarinnar. Afgangurinn er sambland af metnaði fyrir „minimalisma“, kunnuglegum klisjum og einlægum augnablikum sem virka sem sjálfstæðar senur en hrynja innan um götótta heild þar sem myndlíkingar og þemu eru hálfbökuð. Það hefði heldur ekki veitt af því að stytta myndina um korter eða svo. Myndin segir frá Gunnari sem nótt eina fær símtal frá fyrrverandi kærastanum sínum, Einari, sem er í miklu uppnámi. Gunnar brunar upp í afskekktan bústað þar sem Einar hefur lokað sig af og fljótlega eru drengirnir farnir að gera upp samband sitt og fortíð sína. Á meðan berja vaxandi vandamál úr öðrum áttum bókstaflega að dyrum og veröld þeirra Gunnars og hans fyrrverandi fer á hvolf, en það tekur reyndar söguna talsverðan tíma að komast þangað almennilega. Rökkur er saga um flótta, fjarlægð og fortíðardrauga með mátulega stemmdum „draugagangi“ sem á það til að vera örlítið píndur og bitlaus. En það sem umfram allt dregur myndina niður eru samtölin sem eru oftar en ekki frekar stirð og óeðlileg. Frammistaða beggja leikara í burðarhlutverkum er tilþrifarík. Björn Stefánsson og Sigurður Þór eru fínir saman, en betri þó hvor í sínu lagi (sérstaklega þegar þeir detta í einræður sínar), ekki síst vegna þess að ákveðinn neista vantar á milli mannanna til að gera samband þeirra trúverðugt. En ópússuðu samtölin gera það eflaust að verkum að myndin gæti betur höfðað til hópa sem skilja ekki tungumálið og finna þar af leiðandi síður fyrir tilgerðinni. Rökkur nær sínum hæstu hæðum í kyrrðinni og flott kvikmyndataka skilar sínu einnig þó betur hefði mátt fara með klippingu og hljóðvinnslu til að sigla stemninguna inn almennt. Myndin var gerð fyrir lítið fé og fámennt var í tökuliðinu. Því má að henni dást á ýmsa vegu en innihaldið rís sjaldan upp úr meðalmennskunni hvort sem litið er á myndina sem persónudrifinn dramatrylli eða hrollvekju af gamla skólanum. Þetta breytir því samt ekki að Erlingur er ótvírætt með forvitnilegri og meira spennandi íslenskum kvikmyndagerðarmönnum af sinni kynslóð. Af fyrra verki hans að dæma gæti þó verið ljóst að samræður á ensku séu honum auðveldari en samtal á móðurmálinu.Niðurstaða: Ágætis tilraun með góðum leikurum en samtölin eru ósannfærandi, sagan ristir ekki djúpt og hefði mátt skafa meira af lengdinni.
Bíó og sjónvarp Mest lesið Dó í 33 mínútur og 3 sekúndur Lífið Bestu hrekkjavökubúningar stjarnanna Lífið Fréttatía vikunnar: Kosningasvik, náttúruhamfarir og sorg Lífið Stefnir að því að gera mömmu sína að stjörnu Lífið Afmæliskaka hinnar sönnu raunveruleikastjörnu? Lífið Bjarni Ben orðinn tvöfaldur afi Lífið „Baneitraður veruleiki að vera í þessari vinnu“ Lífið Hollywood stjarna til liðs við Laufeyju Lífið Ríða, drepa, giftast setti Ingu í ómögulega stöðu Lífið Hlutir sem skapa notalega stemningu á heimilinu Lífið Fleiri fréttir The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira