Gagnrýni

Eitt barn, eitt par, einn heimur

Sigríður Jónsdóttir skrifar
Þorvaldur Davíð Kristjánsson og Hera Hilmarsdóttir í hlutverkum sínum í Andaðu sem er sýnt í Iðnó um þessar mundir.
Þorvaldur Davíð Kristjánsson og Hera Hilmarsdóttir í hlutverkum sínum í Andaðu sem er sýnt í Iðnó um þessar mundir. Mynd/Kristín Bogadóttir
Leiklist

Andaðu

eftir Duncan Macmillan

Iðnó

Leikfélagið Fljúgandi fiskar

Leikarar: Þorvaldur Davíð Kristjánsson og Hera Hilmarsdóttir

Leikstjóri: Þórey Sigþórsdóttir

Þýðing: Hera Hilmarsdóttir

Hreyfingar: Alicja Ziolko

Lýsing: Kjartan Darri Kristjánsson



Leikfélagið Fljúgandi fiskar frumsýndi tiltölulega nýtt breskt leikrit í Iðnó síðastliðinn sunnudag. Í Andaðu leitast breska leikskáldið Duncan Macmillan við að skoða samband ungra einstaklinga og leggur alla veröldina undir á sama tíma.

Hugmyndin um barneignir er fyrst nefnd í IKEA, ekki endilega mest viðeigandi staðsetningin, viðbrögðin láta ekki á sér standa. Konan og maðurinn bera engin nöfn en eru ósköp venjulegt ungt fólk að finna sinn stað í veröldinni. Hún er doktorsnemi og hann er fremur misheppnaður tónlistarmaður. Skötuhjúin komast fljótlega að því að lífið lætur illa að stjórn. Stundum er hreinlega ómögulegt að finna hlutunum réttan tíma og farveg. En geta þau borið ábyrgð á því að fæða barn inn í þennan heim sem er að umhverfishruni kominn?

Andaðu er maraþonverk fyrir leikara en Þorvaldur Davíð Kristjánsson og Hera Hilmarsdóttir standa ein á tómu sviðinu í nær tvo tíma. Orðaskiptin eru snörp og tilfinningarússíbaninn spannar nánast allan tilfinningaskalann. En þegar allt kemur til alls er verkið yfirskrifað, þ.e. það er bæði of langt og skortir málefnalegan fókus, sérstaklega síðustu þrjátíu mínúturnar. Hera þýðir texta Macmillans nokkuð vel en herslumuninn vantar til að finna rétta tóninn. Einnig er breytingin á titlinum afleit, en upphaflega er verkið kallað Lungu, og staðfæringin óþarfi.

Aftur á móti er leikur þeirra beggja virkilega góður. Þorvaldur er trúverðugur sem örlítið misheppnaði ungi maðurinn sem gerir sitt besta til að styðja kærustuna sína. Náttúrulegar hreyfingar hans og einlægt augnaráð gefa þessum ósköp venjulega manni dýpt. Hera er að sama skapi góð og vonandi eigum við eftir að sjá hana meira á íslensku leiksviði. Stundum fór móðursýkin aðeins yfir strikið en leikur Heru er skínandi þegar heiftarleg sorg skellur á parinu. Örvæntingu og þögn þeirra beggja er virkilega vel komið til skila, samleikur þeirra er líka eftirtektarverður.

Umgjörðin er nánast engin sem gerir vinnu leikaranna ennþá markverðari. Áhorfendur sitja á stólum sem stillt hefur verið upp í hring á gólfinu og umkringja leiksviðið. Þessi lausn er bæði skynsamleg og áhugaverð en þess væri óskandi að leikstjórn Þóreyjar Sigþórsdóttur hefði verið aðeins lágstemmdari. Þó að sviðshreyfingarnar eftir Alicjiu Ziolko séu stundum ágætar þá er þeim algjörlega ofaukið í sýningunni og verða stundum hreinlega fyrir leikurunum. Kjartan Darri Kristjánsson sér um lýsinguna en hún er djörf að því leytinu til að engar ljósabreytingar eru gerðar á allri sýningunni heldur er unga parið undir smásjá allan tímann.

Sviðsetning Fljúgandi fiska er virðingarvert framtak og fleiri leikhópar mættu taka þau sér til fyrirmyndar. Andaðu er fínasta tækifæri fyrir áhorfendur til að sjá unga og spennandi leikara takast á við krefjandi hlutverk með takmörkuðu prjáli, bara fínum leik.

Niðurstaða: Slagkraftinn vantar í annars ágætri sýningu.

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 4. febrúar.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×