Þjóðarkakan María Bjarnadóttir skrifar 20. janúar 2017 07:00 Þegar ný ríkisstjórn var mynduð spurði mig maður, sem er upprunninn hinumegin á hnettinum og hefur aldrei komið til Íslands, hvort það væri satt að eini maðurinn í öllum heiminum sem bæði hefði verið í Panamaskjölunum og Ashley Madison-gögnunum yrði forsætisráðherra á Íslandi. „Já, það er rétt, min ven,“ svaraði ég, en útskýrði fyrir honum að þetta væri nú allt aðeins málum blandið og að ráðherrann hefði bara verið í þessum skjölum af léttúð. Þetta þótti honum ekki sannfærandi. Svo ég sýndi honum myndband í milduðum fókus og pastellitum af IceHot1 skreyta barnaafmælisköku og þá snarskipti hann um skoðun. Hann skildi vel að kjósendur legðu ekki megináherslu á óskýrar upplýsingar úr gagnalekum þegar hægt væri að horfa á kökuskreytingarvídeóið. Fleiri vildu sjá og áður en ég vissi af var fólk frá öllum heimshornum að horfa á nýja forsætisráðherrann rúlla sykurmassa ástúðlega í tölvunni minni. Af öryggi, en natni. Tvær konur báðu um slóðina á vídeóið. Örugglega bara til að sýna vinum sínum. Ísland hefur fengið verulega aukna athygli frá útlöndum undanfarið. Alþjóðlegir fjölmiðlar komu til að fylgjast með kosningum, EFTA gerir svakalegasta kombakk sem alþjóðleg samvinna hefur séð og íslenska efnahagsundrið (fyrir og eftir hrun) er rannsóknarefni fjölmargra fræðigreina. Hið sanna undur, leynivopn Íslendinga, er samstaðan. Þjóðfélag sem vinnur sig út úr efnahagshruni með því að hjálpast að. Klappar í takt. Sendir hundruð sjálfboðaliða til að finna rjúpnaskyttu. Fer út að leita þegar ungar konur týnast. Passar upp á hvert annað. Það er þessi samstaða sem er kjarninn í þjóðarkökunni. Allt hitt er bara skraut. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Bjarnadóttir Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Þegar ný ríkisstjórn var mynduð spurði mig maður, sem er upprunninn hinumegin á hnettinum og hefur aldrei komið til Íslands, hvort það væri satt að eini maðurinn í öllum heiminum sem bæði hefði verið í Panamaskjölunum og Ashley Madison-gögnunum yrði forsætisráðherra á Íslandi. „Já, það er rétt, min ven,“ svaraði ég, en útskýrði fyrir honum að þetta væri nú allt aðeins málum blandið og að ráðherrann hefði bara verið í þessum skjölum af léttúð. Þetta þótti honum ekki sannfærandi. Svo ég sýndi honum myndband í milduðum fókus og pastellitum af IceHot1 skreyta barnaafmælisköku og þá snarskipti hann um skoðun. Hann skildi vel að kjósendur legðu ekki megináherslu á óskýrar upplýsingar úr gagnalekum þegar hægt væri að horfa á kökuskreytingarvídeóið. Fleiri vildu sjá og áður en ég vissi af var fólk frá öllum heimshornum að horfa á nýja forsætisráðherrann rúlla sykurmassa ástúðlega í tölvunni minni. Af öryggi, en natni. Tvær konur báðu um slóðina á vídeóið. Örugglega bara til að sýna vinum sínum. Ísland hefur fengið verulega aukna athygli frá útlöndum undanfarið. Alþjóðlegir fjölmiðlar komu til að fylgjast með kosningum, EFTA gerir svakalegasta kombakk sem alþjóðleg samvinna hefur séð og íslenska efnahagsundrið (fyrir og eftir hrun) er rannsóknarefni fjölmargra fræðigreina. Hið sanna undur, leynivopn Íslendinga, er samstaðan. Þjóðfélag sem vinnur sig út úr efnahagshruni með því að hjálpast að. Klappar í takt. Sendir hundruð sjálfboðaliða til að finna rjúpnaskyttu. Fer út að leita þegar ungar konur týnast. Passar upp á hvert annað. Það er þessi samstaða sem er kjarninn í þjóðarkökunni. Allt hitt er bara skraut. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu.