Gagnrýni

Þunnur þrettándi á opnunartónleikum Jazzhátíðar í Reykjavík

Jónas Sen skrifar
Tómas R. Einarsson, bassaleikari.
Tómas R. Einarsson, bassaleikari.
Tónlist

Opnunartónleikar Jazzhátíðar

Tómas R. Einarsson ásamt Sigríði Thorlacius, Rósu Guðrúnu Sveinsdóttur, Ómari Guðjónssyni, Davíð Þór Jónssyni, Snorra Sigurðarsyni, Samúel Jóni Samúelssyni, Sigtryggi Baldurssyni, Kristófer R. Svönusyni og Einari Scheving.

Norðurljós í Hörpu

Miðvikudaginn 10. ágúst



Ég hef lengi haldið upp á tónlist Tómasar R. Einarssonar bassaleikara. Geisladiskarnir hans fara oft á fóninn hér á heimilinu. Tónlistin hans er kúbanskur djass, einkar líflegur og grípandi. Engu að síður hefði þurft að gera betur á upphafstónleikum Djasshátíðar Reykjavíkur, þar sem tónlist Tómasar var í forgrunni.

Með honum lék hátt í tíu manna hópur valinkunnra hljóðfæraleikara. Þar af voru fjórir sem spiluðu á ýmiss konar slagverk. Segjast verður eins og er að útkoman var býsna groddaleg. Kannski var hljóðblöndunin ekki nógu góð. En svo velti maður því fyrir sér hvort útsetningarnar hefðu ekki mátt vera fjölbreyttari. Það var of mikið um að allir væru að spila á fullu á sama tíma. Þetta skilaði sér í óþarflega þykkum tónmassa, einhverskonar klunnalegheitum sem leiðinlegt var að upplifa.

Slagverkið var ekki létt og leikandi, eða þrungið ástríðum eins og á að einkenna svona tónlist. Það var aðallega síendurtekinn glymjandi sem varð fljótt tilbreytingarsnauður. Nokkrir hljóðfæraleikarar voru þó með skemmtileg sóló, eins og Davíð Þór Jónsson á píanó og Snorri Sigurðarson á trompet. Það dugði samt ekki til að lyfta heildarhljómn­um upp úr meðalmennskunni.

Söngurinn var almennt ekki heldur ásættanlegur. Hann var fyrst og fremst í höndunum á Sigríði Thorlacius. Hinn voldugi hljóðfæraleikur valtaði yfir hana hvað eftir annað. Erfitt var að skilja hvað hún var að syngja. Sumpart var það henni sjálfri að kenna. Hún hefur jú fína rödd en textaframburðurinn var nokkuð loðinn. Hún var of mikið inni í sér, það vantaði hjartað í sönginn. Mögulega hefði hljóðmaðurinn mátt hækka eilítið í henni.

Rósa Guðrún Sveinsdóttir söng aðeins með Sigríði á tímabili. Það virkaði yfirleitt ágætlega, textinn var skýrari. Miklu skemmtilegra var þó þegar Bogomil Font/Sigtryggur Baldursson kom stuttlega fram. Söngur hans var mun áhrifameiri, flæðandi og fallega óheftur. Af hverju söng hann ekki fleiri lög?

Í heild voru þessir tónleikar þunnur þrettándi. Skorturinn á fjölbreytni í útsetningum og flatur söngurinn hafði þær afleiðingar að það var eins og sífellt væri verið að flytja sama lagið aftur og aftur. Vissulega var ekki mikil breidd í lögunum í sjálfu sér, en það hefði samt verið hægt að gera þau áhugaverðari og meira spennandi.

Niðurstaða: Svæfandi tónleikar sem liðu fyrir einhæfar útsetningar og slappan söng.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×