Áskorunin að vera einn

Eftir langan vinnudag og mikið áreiti er stundum fátt betra en að vera einn með sjálfum sér, svona allavega rétt á meðan maður er að gíra sig niður. Mér finnst óskaplega gott að vera ein með sjálfri mér, stundum finnst mér það jafnvel einum of notalegt. Það er þó alltaf notalegt þegar húsið fyllist á ný af fjölskyldumeðlimum og vinum.

Margir líta á einveruna sem einhvers konar tómarúm og verða eirðarlausir í slíkum aðstæðum, líður jafnvel illa. Gjarnan fara dagarnir í að fylla upp í þetta tómarúm, þeir raða verkefnum hverju á eftir öðru svo að aldrei eða sjaldan sé laus stund eða rými fyrir tómið.

Margir finna jafnvel fyrir snert af samviskubiti ef stórar eyður er að finna í dagatalinu og finnst þeir þurfa að gera eitthvað við tímann sem sífellt líður hraðar.

Svo er það nú líka þannig að okkur mannfólkinu þykir gaman að segja frá annríki og fjölbreyttum uppátækjum, jafnvel í óspurðum fréttum.

Það er ekkert spennandi við að gera ekki neitt, eða hvað?

Vanmetið fyrirbæri

Segja mætti að í nútímaþjóðfélagi væri þetta tómarúm vanmetið fyrirbæri því ef ekki væri fyrir það hefði efnið varla mikinn tilgang.

Kyrrðin, friðurinn, rými til að velta hlutum fyrir okkur og vinna okkar verk liggur í tómarúminu. Við höfum gott af því að vera stundum ein svo að við njótum frekar og kunnum að meta félagsskap annarra og aðra tilbreytingu í lífinu.

Lífið á ekki að vera eins og rússíbani alla daga, allan ársins hring. Stundum þarf að staldra við, hugsa um það hvernig okkur líður núna, gera alls ekki neitt í smátíma heldur leyfa sér að sleppa takinu á tímanum og njóta tómarúmsins.

Fyrir flestalla sem ég þekki og sjálfa mig líka er þetta hrein og bein áskorun sem vert er að taka, allavega endrum og eins.