Bakþankar

Stilltu árin

Haukur Viðar Alfreðsson skrifar
Um síðustu helgi fór ég í árlega bústaðarferð með „strákunum“. Þessi sex manna og samtals rúmlega 200 ára gamli hópur hefur róast í skrallinu með árunum. Hávært dauðarokk og viskí af stút hefur vikið fyrir ostafylltum sveppum, göngutúrum og Somersby í dós. Ég kom til baka í bæinn með álíka mikið magn áfengis og ég tók með mér í bústaðinn.

Við grínumst stundum með það hvað við séum nú orðnir gamlir, þrátt fyrir að við teljumst nú líklega enn þá nokkuð ungir, svona í stóra samhenginu. Ég fékk áfall um daginn þegar það rann upp fyrir mér að það er jafn langt frá því ég fæddist og tíminn sem leið frá endalokum seinni heimsstyrjaldar og þar til ég fæddist. Það er út í hött. En svona virkar þetta. Tíminn líður. Ungir verða gamlir, gamlir verða að beinum og bein verða að ryki.

Í fyrradag var laugardagur. Ég fór með fjölskylduna í Ikea. Um kvöldið horfðum við svo á breskan sjónvarpsþátt um líf og störf ljósmæðra í Lundúnum í gamla daga. Fórum svo í háttinn rétt fyrir miðnætti. Á laugardagskvöldi - villtasta kvöldi vikunnar. En fyrir mér var þetta fullkominn dagur.

Þrátt fyrir að unglingsár mín hafi verið laus við dramatík að mestu þá fór það mér aldrei neitt sérstaklega vel að vera unglingur. „Villtu árin“ á milli tvítugs og þrítugs voru skemmtilegri en það er ástæða fyrir því að ég set þau í gæsalappir. Þau voru nefnilega ekkert sérlega villt. Ég reyndi að vera drykkfelldur dólgur og alltaf í stuði en það var bara ekki ég.

Ég er nefnilega frekar óáhugaverður náungi. Mannmergð hræðir mig og mér líður hvergi betur en heima í stofu í ljótu, rauðu stuttbuxunum mínum. Það hefur ekkert með aldur að gera. Svona hef ég alltaf verið. Meira að segja þegar ég reyndi að þykjast vera eitthvað annað.






×