Stjörnur á hátindi ferilsins Snærós Sindradóttir skrifar 8. júlí 2015 00:00 Ég mun seint gleyma tónleikasumrinu mikla 2004. Þá var ég tólf að verða þrettán ára gömul og gerðist svo fræg að sjá Kraftwerk og Pixies í Kaplakrika og Lou Reed, Sugababes, Pink og emórokksveitina Placebo í Laugardalshöll. Allt á einu sumri. Minningin um 2004 kveikti hjá mér vangaveltur um það hvaða risastóru hljómsveitir hefðu komið hingað til lands á toppi ferils síns. Það vill nefnilega oft þannig til að við fáum afgangana. Restar goðsagnakenndra tónlistarmanna. Fjóra af níu. Forna frægð. Og svo fáum við hingað tónlistarmenn sem verða risavaxnir ári síðar. Hafandi troðið upp á Gauki á Stöng undir súð en fylla svo heilu leikvangana af grátandi aðdáendum. Og koma þá aldrei aftur. Árið 1970 komu Led Zeppelin og kenndu okkur að rokka. Íslenskir aðdáendur sátu eftirvæntingarfullir á steyptu gólfi Laugardalshallarinnar. Nákvæmlega eins og þeir voru vanir að sitja á gulbrúnu teppalögðu gólfi í stofunni sinni við eina plötuspilara heimilisins. Deep Purple kom tveimur árum síðar á hátindi ferilsins. The Stranglers mætti svo með síðpönkið árið 1978, þegar pönkið var í blóma, og tveimur árum síðar kom Clash, pönksveitin sem allir geta sungið með. Þvílíkur áratugur. Á þessari öld hafa vissulega komið stór bönd á hátindinum. Rammstein-menn voru heimsfrægir á Íslandi árið 2001. Konur rifu sig úr að ofan og þakið ætlaði af Laugardalshöll í bókstaflegri merkingu. Nick Cave hefur nokkrum sinnum komið, oft þegar hann hefur verið upp á sitt vinsælasta. 50 Cent var guð í hugum þrettán ára stráka árið 2004 og Snoop Dogg var virkilega stór. Mér myndi ekki endast plássið til að telja upp öll þau bönd sem hafa haldið tónleika hér á landi þegar stjarna þeirra er tekin að síga. En það skiptir samt ekki máli. Það var örugglega gaman á tíundu tónleikum Jethro Tull eða þegar Bryan Ferry tók Slave to Love í Hörpu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Snærós Sindradóttir Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun
Ég mun seint gleyma tónleikasumrinu mikla 2004. Þá var ég tólf að verða þrettán ára gömul og gerðist svo fræg að sjá Kraftwerk og Pixies í Kaplakrika og Lou Reed, Sugababes, Pink og emórokksveitina Placebo í Laugardalshöll. Allt á einu sumri. Minningin um 2004 kveikti hjá mér vangaveltur um það hvaða risastóru hljómsveitir hefðu komið hingað til lands á toppi ferils síns. Það vill nefnilega oft þannig til að við fáum afgangana. Restar goðsagnakenndra tónlistarmanna. Fjóra af níu. Forna frægð. Og svo fáum við hingað tónlistarmenn sem verða risavaxnir ári síðar. Hafandi troðið upp á Gauki á Stöng undir súð en fylla svo heilu leikvangana af grátandi aðdáendum. Og koma þá aldrei aftur. Árið 1970 komu Led Zeppelin og kenndu okkur að rokka. Íslenskir aðdáendur sátu eftirvæntingarfullir á steyptu gólfi Laugardalshallarinnar. Nákvæmlega eins og þeir voru vanir að sitja á gulbrúnu teppalögðu gólfi í stofunni sinni við eina plötuspilara heimilisins. Deep Purple kom tveimur árum síðar á hátindi ferilsins. The Stranglers mætti svo með síðpönkið árið 1978, þegar pönkið var í blóma, og tveimur árum síðar kom Clash, pönksveitin sem allir geta sungið með. Þvílíkur áratugur. Á þessari öld hafa vissulega komið stór bönd á hátindinum. Rammstein-menn voru heimsfrægir á Íslandi árið 2001. Konur rifu sig úr að ofan og þakið ætlaði af Laugardalshöll í bókstaflegri merkingu. Nick Cave hefur nokkrum sinnum komið, oft þegar hann hefur verið upp á sitt vinsælasta. 50 Cent var guð í hugum þrettán ára stráka árið 2004 og Snoop Dogg var virkilega stór. Mér myndi ekki endast plássið til að telja upp öll þau bönd sem hafa haldið tónleika hér á landi þegar stjarna þeirra er tekin að síga. En það skiptir samt ekki máli. Það var örugglega gaman á tíundu tónleikum Jethro Tull eða þegar Bryan Ferry tók Slave to Love í Hörpu.