Stökkbreyttur óskapnaður jónas sen skrifar 24. apríl 2015 15:00 Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri. Fréttablaðið/Vilhelm Tectonics Upphafstónleikar Tectonics. Fram komu Sarah Kenchington og SLÁTUR í Norðurljósum í Hörpu fimmtudaginn 16. apríl Það er gaman að skoða hvernig menn sáu fyrir sér framtíðina í gamla daga. Flugbílar voru algerlega gefins og vélmenni á hverju strái. Eða þá að fyrirbæri úr samtímanum voru ýkt út í það óendanlega. Í framtíðarmyndinni Brazil (1985) eftir Terry Gilliam var allt morandi í pípum og slöngum. Ef það þurfti að senda skeyti á milli skrifstofa, þá var bréfi pakkað inn í lítið hylki og það sent með ofurhraða eftir einni pípunni. Brazil kom upp í huga mér á upphafstónleikum tónlistarhátíðarinnar Tectonics í Norðurljósum í Hörpu síðdegis á fimmtudaginn. Tectonics er helguð nútímatónlist og er núna haldin í fjórða sinn. Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri ásamt tónlistarhópnum SLÁTUR. Það er skammstöfun fyrir Samtök listrænt ágengra tónsmiða umhverfis Reykjavík. Pípur og slöngur voru aðall hljóðfæranna. Meðal annars höfðu slöngur verið festar á ýmiss konar málmblásturshljóðfæri og tónar myndaðir með því að stíga á loftpumpur. En bíðum við. Tónar? Megnið af þeim tónum sem framkallaðir voru á tónleikunum voru miklu meira í ætt við óyndisleg búkhljóð en tóna eins og á venjulegum tónleikum. Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla tónlistina prump, en fögur var hún ekki. Þetta var fyrst og fremst samansafn af óhljóðum sem voru miður skemmtileg áheyrnar. Það sem gaf tónleikunum gildi var sjónræna hliðin. Heimasmíðuðu hljóðfærin voru eins og vélbúnaður í gamalli framtíðarkvikmynd. Eitt þeirra var t.d. keyrt áfram með tveimur pedölum eins og reiðhjól. Sarah Kenchington sem áður var nefnd steig pedalana, og mekanisminn strauk fiðlu, pumpaði lofti í lúður og barði trommu. Þetta var einn hrærigrautur af vírum og slöngum. Rétt eins og í Brazil. Ekki er hægt að neita því að tónleikarnir voru fyndnir. Eitt það skondnasta var þegar þrír náungar gengu meðfram áheyrendabekkjunum í myrkrinu. Skórnir þeirra voru físibelgir og slöngur gengu út úr þeim. Hvert fótatak blés loftinu í lúðra sem var haldið á. Þar á meðal var risastór túba. Hljóðfæraleikararnir vou eins og stökkbreyttir óskapnaðir úr framtíðinni. Líkt og fyrirbæri sem höfðu orðið fyrir geislavirkni en neituðu að deyja. Nú er það svo að ný hljóðfæri þurfa ekki að hljóma hræðilega. Á Bíófilíu-tónleikum Bjarkar Guðmundsdóttur voru mörg ný hljóðfæri. Eitt var risavaxin spiladós, annað var pendúll með strengjum, það þriðja framkallaði tóna með eldingum. Hljóðfærin gáfu tónlistinni framandi yfirbragð og útkoman var heillandi. Það vantaði svona listrænan metnað hér.Niðurstaða: Sjónræna hliðin var áhugaverð, en sú tónræna ekki. Gagnrýni Menning Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið Áslaug Arna fór í meðferð til að vinna bug á köngulóafælni Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Tectonics Upphafstónleikar Tectonics. Fram komu Sarah Kenchington og SLÁTUR í Norðurljósum í Hörpu fimmtudaginn 16. apríl Það er gaman að skoða hvernig menn sáu fyrir sér framtíðina í gamla daga. Flugbílar voru algerlega gefins og vélmenni á hverju strái. Eða þá að fyrirbæri úr samtímanum voru ýkt út í það óendanlega. Í framtíðarmyndinni Brazil (1985) eftir Terry Gilliam var allt morandi í pípum og slöngum. Ef það þurfti að senda skeyti á milli skrifstofa, þá var bréfi pakkað inn í lítið hylki og það sent með ofurhraða eftir einni pípunni. Brazil kom upp í huga mér á upphafstónleikum tónlistarhátíðarinnar Tectonics í Norðurljósum í Hörpu síðdegis á fimmtudaginn. Tectonics er helguð nútímatónlist og er núna haldin í fjórða sinn. Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri ásamt tónlistarhópnum SLÁTUR. Það er skammstöfun fyrir Samtök listrænt ágengra tónsmiða umhverfis Reykjavík. Pípur og slöngur voru aðall hljóðfæranna. Meðal annars höfðu slöngur verið festar á ýmiss konar málmblásturshljóðfæri og tónar myndaðir með því að stíga á loftpumpur. En bíðum við. Tónar? Megnið af þeim tónum sem framkallaðir voru á tónleikunum voru miklu meira í ætt við óyndisleg búkhljóð en tóna eins og á venjulegum tónleikum. Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla tónlistina prump, en fögur var hún ekki. Þetta var fyrst og fremst samansafn af óhljóðum sem voru miður skemmtileg áheyrnar. Það sem gaf tónleikunum gildi var sjónræna hliðin. Heimasmíðuðu hljóðfærin voru eins og vélbúnaður í gamalli framtíðarkvikmynd. Eitt þeirra var t.d. keyrt áfram með tveimur pedölum eins og reiðhjól. Sarah Kenchington sem áður var nefnd steig pedalana, og mekanisminn strauk fiðlu, pumpaði lofti í lúður og barði trommu. Þetta var einn hrærigrautur af vírum og slöngum. Rétt eins og í Brazil. Ekki er hægt að neita því að tónleikarnir voru fyndnir. Eitt það skondnasta var þegar þrír náungar gengu meðfram áheyrendabekkjunum í myrkrinu. Skórnir þeirra voru físibelgir og slöngur gengu út úr þeim. Hvert fótatak blés loftinu í lúðra sem var haldið á. Þar á meðal var risastór túba. Hljóðfæraleikararnir vou eins og stökkbreyttir óskapnaðir úr framtíðinni. Líkt og fyrirbæri sem höfðu orðið fyrir geislavirkni en neituðu að deyja. Nú er það svo að ný hljóðfæri þurfa ekki að hljóma hræðilega. Á Bíófilíu-tónleikum Bjarkar Guðmundsdóttur voru mörg ný hljóðfæri. Eitt var risavaxin spiladós, annað var pendúll með strengjum, það þriðja framkallaði tóna með eldingum. Hljóðfærin gáfu tónlistinni framandi yfirbragð og útkoman var heillandi. Það vantaði svona listrænan metnað hér.Niðurstaða: Sjónræna hliðin var áhugaverð, en sú tónræna ekki.
Gagnrýni Menning Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið Áslaug Arna fór í meðferð til að vinna bug á köngulóafælni Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira