Bakþankar

Svefninn mikli

Kolbeinn Tumi Daðason skrifar
Stóran hluta skólagöngu minnar átti ég við mikið vandamál að stríða. Skipti þá ekki máli hvort um var að ræða jarðfræðitíma í dimmum sal hjá Guðbjarti pabba hans Lækna-Tómasar í MR eða í vega- og flugvallagerð í verkfræðinni. Alltaf sótti svefninn að mér.

Á menntaskólaárunum átti ég það til að leggja mig hreinlega fram á borðið og sofna. Fæstir kennarar gerðu mál úr því enda átti ég í góðum samskiptum við þá þær stundir sem augun voru opin. Arnbjörn íslenskukennari var þó ekki par sáttur í einum tímanum þegar Óli lokbrá kíkti í heimsókn. Ætli mér hafi nokkurn tímann brugðið jafnmikið og þegar hann sló með krepptum hnefa í borðið og öskraði: „Svona gerir þú ekki hér.“

Tæknin þróaðist og seinni hluta MR náði ég meira að segja stundum að hlusta á kennarann, sem er þó ekki það sama og að skilja eða meðtaka mikilvægar upplýsingar, og þegar athugasemdin barst: „Tumi, vertu með okkur!“ opnaði ég augun um leið, brosti og hélt baráttunni við svefninn áfram. Eitt skiptið í verkfræðinni fór ég hins vegar bara heim í hléi, svo þreyttur var ég. Meistari Þorsteinn Þorsteinsson kveikti svo vel í bekknum eftir hlé þegar hann hóf tímann á setningunni: „Ég sé að Tumi er farinn á fætur!“

Undanfarin ár hef ég þó þróað með mér aðferðir til að halda mér vakandi þessar örfáu mínútur þar sem svefninn sækir hvað harðast að. Þegar íslenskur lögfræðiprófessor dottaði undir fyrirlestri í fámennum sal í Finnlandi á dögunum brosti ég í kampinn enda kann ég öll brögðin í bókinni. Hafði ég þegar klætt mig úr skóm og peysu, sat uppréttur í sætinu og japlaði á nautsterkum brjóstsykri. Reynsla, eftir margra ára dott.






×