Bakþankar

Fyrsti Íslendingurinn

Haukur Viðar Alfreðsson skrifar
Hann er óheflaður og hávær. Hann heldur að allur heimurinn snúst í kringum hann og freku börnin hans. Hann er einkennilega fölur en um leið rauðþrútinn af bjórsulli síðustu daga. Við þekkjum hann öll og við hötum hann. Hann er fyrsti Íslendingurinn sem við mætum á flugvellinum á leið heim úr fríinu.

Hann minnir okkur á svo margt, þessi gjammandi mannapi. Vinnuna sem bíður okkar á mánudagsmorguninn. Nístandi kuldann sem tekur á móti okkur eftir nokkra klukkutíma í Leifsstöð. Handónýta samfélagið sem við neyðumst til að taka þátt í um leið og dekk vélarinnar snerta jörðina.

Í nokkra daga leið okkur eins og sannkölluðum heimsborgurum. Við gengum um götur stórborgar í brakandi ferskum fötum úr H&M sem við borguðum nokkuð eðlilegt verð fyrir. Við borðuðum á fínum veitingastöðum og gátum gert grín að nefstærð mannsins á næsta borði án þess að þurfa að hvísla. Ef við heyrðum íslensku einhvers staðar þá þóttumst við ekki heyra hana, þó okkur langaði auðvitað innst inni að hrópa: „Hey, eruð þið íslensk?“ Við erum nefnilega yfir Íslendinga hafin þegar við förum í frí.

Og þarna er hann mættur út á völl, íslenski ruddinn, að röfla eitthvað um Tax Free á bjagaðri ensku við þolinmóðan flugvallarstarfsmann. Berandi vaff fram eins og tvöfalt vaff, alveg eins og fáráður. Hann er holdgervingur alls þess sem við þolum ekki við landið okkar. Hann staupar sig með litlum flöskum í vélinni, eyðir stórfé í sígarettur og ilmvötn úr skranvagninum og svo klappar hann þegar flugvélin lendir. Hann er smáborgari fram í fingurgóma – og hann er alveg eins og við.






×