Allt á réttri leið Björn Teitsson skrifar 31. desember 2014 11:30 Tónlist Coolboy Oyama 12 Tónar Það var virkilega spennandi á sínum tíma þegar heyrðist af tilvist Oyama, íslenskrar hljómsveitar sem spilaði skóglápstónlist (e. shoegaze). Þær hafa nefnilega ekki verið margar sveitirnar sem hafa fetað þessa vandasömu braut effekta og marglaga hljóðmúraðrar gítarsúpu; allt saman keyrt áfram af þéttri bassalínu og taktföstum trommuleik. Oyama tók slaginn og gaf út frumburð sinn í fyrra, stuttskífuna I Wanna, en Coolboy, sem kom út á haustmánuðum 2014, er þeirra fyrsta breiðskífa. Nokkuð var rætt um Oyama á árinu þegar lögin sem líta dagsins ljós á Coolboy voru frumflutt á tónleikum – jafnvel talað um að hljómsveitin hefði breytt algerlega um hljóðheim frá fyrra verki – sem er líklega ofmat, sem betur fer. Réttara væri að segja að Oyama er enn á sömu braut skóglápsins en þéttari… betri. Að sækja sér áhrif til sveita eins og My Bloody Valentine, Ride eða Slowdive er hægara sagt en gert og nauðsynlegt að vanda til verka. Upptökustjóri plötunnar, hinn góðkunni gítarleikari Pétur Ben, vinnur mikið afrek á plötunni og greinilegt að framlag hans hefur skipt miklu máli í að fullkomna hljóðheim plötunnar en hann er, tja… mjög pró. Það verður einfaldlega að viðurkennast. Þar er ekki síður mikilvægt framlag Júlíu Hermannsdóttur og Úlfs Alexanders Einarssonar, einhvers konar Rachel Goswell og Neil Halstead Íslands, sem syngja og radda (með góðri aðstoð effekta) fullkomlega til að búa til sveimkennda þoku sem svífur yfir öllu saman. Bergur Thomas Andersen fær einnig hrós fyrir að gersamlega negla hlutverk bassaleikara skóglápssveitar.Erfitt er að velja bestu lög plötunnar sem er í heild mjög jöfn. Þó eru „The Cat Has Thirst“, „Siblings“ og „Another Day“ slagarar sem slíkir, þá sérstaklega melódísk gítarsúpa undir lok síðastnefnda lagsins sem hreinlega öskrar á tónleikaheimsókn, loka augunum og hreyfa sig í slow-motion – í sömu fótsporunum, eins og árið væri 1992.Niðurstaða: Eina skóglápshljómsveit Íslands stendur undir nafni og hefur greinilega tekið miklum framförum á skömmum tíma. Gagnrýni Menning Mest lesið Sagt að koma strax upp á bráðamótttöku Lífið Fær stóru tíðindin á sama tíma og við hin Lífið Myndaveisla: Fegurstu fljóð Vesturbæjarins blótuðu þorrann Lífið Ástfangin í eitt ár og flutt inn saman Lífið Baldoni birtir myndband af tökum á umdeildu atriði Lífið Fimmtíu milljón króna hækkun eftir umfangsmiklar endurbætur Lífið Erlend Eurovision-stjarna mætir á Söngvakeppnina Lífið Harry fær afsökunarbeiðni Lífið Myndaveisla: Rífandi stemning og hópsöngur í Breiðholti Lífið „Mæli rosalega mikið með því að giftast þeim sem maður elskar“ Lífið Fleiri fréttir Litríkar umbúðir en lítið innihald Illa bruggaðar Guðaveigar Vínartónleika skorti léttleika: Dansararnir stálu senunni Kynferðislega ófullnægður forstjóri finnur sér ungan graðfola Nýársswing með handbremsu Getuleysi á stóra sviðinu Barist um arfinn í Borgó Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Sjá meira
Tónlist Coolboy Oyama 12 Tónar Það var virkilega spennandi á sínum tíma þegar heyrðist af tilvist Oyama, íslenskrar hljómsveitar sem spilaði skóglápstónlist (e. shoegaze). Þær hafa nefnilega ekki verið margar sveitirnar sem hafa fetað þessa vandasömu braut effekta og marglaga hljóðmúraðrar gítarsúpu; allt saman keyrt áfram af þéttri bassalínu og taktföstum trommuleik. Oyama tók slaginn og gaf út frumburð sinn í fyrra, stuttskífuna I Wanna, en Coolboy, sem kom út á haustmánuðum 2014, er þeirra fyrsta breiðskífa. Nokkuð var rætt um Oyama á árinu þegar lögin sem líta dagsins ljós á Coolboy voru frumflutt á tónleikum – jafnvel talað um að hljómsveitin hefði breytt algerlega um hljóðheim frá fyrra verki – sem er líklega ofmat, sem betur fer. Réttara væri að segja að Oyama er enn á sömu braut skóglápsins en þéttari… betri. Að sækja sér áhrif til sveita eins og My Bloody Valentine, Ride eða Slowdive er hægara sagt en gert og nauðsynlegt að vanda til verka. Upptökustjóri plötunnar, hinn góðkunni gítarleikari Pétur Ben, vinnur mikið afrek á plötunni og greinilegt að framlag hans hefur skipt miklu máli í að fullkomna hljóðheim plötunnar en hann er, tja… mjög pró. Það verður einfaldlega að viðurkennast. Þar er ekki síður mikilvægt framlag Júlíu Hermannsdóttur og Úlfs Alexanders Einarssonar, einhvers konar Rachel Goswell og Neil Halstead Íslands, sem syngja og radda (með góðri aðstoð effekta) fullkomlega til að búa til sveimkennda þoku sem svífur yfir öllu saman. Bergur Thomas Andersen fær einnig hrós fyrir að gersamlega negla hlutverk bassaleikara skóglápssveitar.Erfitt er að velja bestu lög plötunnar sem er í heild mjög jöfn. Þó eru „The Cat Has Thirst“, „Siblings“ og „Another Day“ slagarar sem slíkir, þá sérstaklega melódísk gítarsúpa undir lok síðastnefnda lagsins sem hreinlega öskrar á tónleikaheimsókn, loka augunum og hreyfa sig í slow-motion – í sömu fótsporunum, eins og árið væri 1992.Niðurstaða: Eina skóglápshljómsveit Íslands stendur undir nafni og hefur greinilega tekið miklum framförum á skömmum tíma.
Gagnrýni Menning Mest lesið Sagt að koma strax upp á bráðamótttöku Lífið Fær stóru tíðindin á sama tíma og við hin Lífið Myndaveisla: Fegurstu fljóð Vesturbæjarins blótuðu þorrann Lífið Ástfangin í eitt ár og flutt inn saman Lífið Baldoni birtir myndband af tökum á umdeildu atriði Lífið Fimmtíu milljón króna hækkun eftir umfangsmiklar endurbætur Lífið Erlend Eurovision-stjarna mætir á Söngvakeppnina Lífið Harry fær afsökunarbeiðni Lífið Myndaveisla: Rífandi stemning og hópsöngur í Breiðholti Lífið „Mæli rosalega mikið með því að giftast þeim sem maður elskar“ Lífið Fleiri fréttir Litríkar umbúðir en lítið innihald Illa bruggaðar Guðaveigar Vínartónleika skorti léttleika: Dansararnir stálu senunni Kynferðislega ófullnægður forstjóri finnur sér ungan graðfola Nýársswing með handbremsu Getuleysi á stóra sviðinu Barist um arfinn í Borgó Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Sjá meira