Daginn sem Skeifan brann Sara McMahon skrifar 8. júlí 2014 07:00 Á meðan Skeifan stóð í ljósum logum mjakaðist ég ásamt ótal öðrum ferðalöngum eftir Suðurlandsveginum í átt til höfuðborgarinnar. Ég missti því af brunanum en gat lesið mér til um hann á öllum fréttamiðlum í gær. Nokkrar fréttir sögðu frá margmenninu sem safnast hafði saman við Skeifuna til þess að fylgjast með því sem fram fór, þvert á ráðleggingar lögreglumannanna er vöktuðu svæðið. Í fljótu bragði mætti ætla að þeir sem söfnuðust þarna saman væru hálfgerðir kjánar, að hópast í átt að stórbruna þar sem hættuástand hafði skapast. En við nánari skoðun er ljóst að fylkingin laðaðist að brunanum líkt og mý að mykjuskán – eðlishvötin dró mannskapinn að bálinu sem átti upptök sín í efnalauginni Fönn. Vísindamenn vilja nefnilega meina að aðdráttaraflið sem eldur hefur á Vesturlandabúa stafi af því að við lærðum aldrei að meðhöndla hann sem börn, ólíkt þeim þjóðum sem nota enn eld við sín daglegu störf. Þar missa börn áhuga á eldi skömmu eftir að þau læra að kveikja hann og meðhöndla. Bálið verður hversdagslegt og óspennandi. Nútímalegt líferni okkar er því sökudólgurinn og það sem gerir logana svo lokkandi í okkar augum. Sömu helgi og Skeifubruninn átti sér stað var goslokunum í Vestmannaeyjum fagnað. Ég var viðstödd hátíðahöldin ásamt lítilli frænku minni sem spurði linnulaust út í eldgos, upphöf þeirra og afleiðingar. „Eru eldgos hættuleg?“ „Getur aftur komið eldgos?“ „Getur fólk dáið?“ Spurningunum rigndi yfir fullorðna fólkið sem reyndi eftir bestu getu að svara spurningum barnsins og um leið slá á óttann. Litla frænkan og mannskapurinn sem safnaðist saman í Skeifunni á sem sagt það sameiginlegt að heillast af og óttast eldinn, fegurð hans og eyðileggingarmátt. Þetta er allt í eðli okkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sara McMahon Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Á meðan Skeifan stóð í ljósum logum mjakaðist ég ásamt ótal öðrum ferðalöngum eftir Suðurlandsveginum í átt til höfuðborgarinnar. Ég missti því af brunanum en gat lesið mér til um hann á öllum fréttamiðlum í gær. Nokkrar fréttir sögðu frá margmenninu sem safnast hafði saman við Skeifuna til þess að fylgjast með því sem fram fór, þvert á ráðleggingar lögreglumannanna er vöktuðu svæðið. Í fljótu bragði mætti ætla að þeir sem söfnuðust þarna saman væru hálfgerðir kjánar, að hópast í átt að stórbruna þar sem hættuástand hafði skapast. En við nánari skoðun er ljóst að fylkingin laðaðist að brunanum líkt og mý að mykjuskán – eðlishvötin dró mannskapinn að bálinu sem átti upptök sín í efnalauginni Fönn. Vísindamenn vilja nefnilega meina að aðdráttaraflið sem eldur hefur á Vesturlandabúa stafi af því að við lærðum aldrei að meðhöndla hann sem börn, ólíkt þeim þjóðum sem nota enn eld við sín daglegu störf. Þar missa börn áhuga á eldi skömmu eftir að þau læra að kveikja hann og meðhöndla. Bálið verður hversdagslegt og óspennandi. Nútímalegt líferni okkar er því sökudólgurinn og það sem gerir logana svo lokkandi í okkar augum. Sömu helgi og Skeifubruninn átti sér stað var goslokunum í Vestmannaeyjum fagnað. Ég var viðstödd hátíðahöldin ásamt lítilli frænku minni sem spurði linnulaust út í eldgos, upphöf þeirra og afleiðingar. „Eru eldgos hættuleg?“ „Getur aftur komið eldgos?“ „Getur fólk dáið?“ Spurningunum rigndi yfir fullorðna fólkið sem reyndi eftir bestu getu að svara spurningum barnsins og um leið slá á óttann. Litla frænkan og mannskapurinn sem safnaðist saman í Skeifunni á sem sagt það sameiginlegt að heillast af og óttast eldinn, fegurð hans og eyðileggingarmátt. Þetta er allt í eðli okkar.