Heróínneysla til fyrirmyndar Atli Fannar Bjarkason skrifar 20. mars 2014 07:00 Charles Barkley var hetjan mín þegar ég var lítill strákur á Selfossi. Ég spilaði körfubolta, lét snoða á mér höfuðið, keypti bolina hans og setti Phoenix Suns-derhúfu á hausinn, þrátt fyrir að vera augljóslega með allt of lágt enni til að bera slíka húfu sómasamlega. Barkley var enginn engill og fór óhefðbundnar leiðir, innan vallar sem utan. Hann pantaði pitsur á varamannabekkinn í háskólaboltanum, reif kjaft, lamdi menn á börum og tapaði háum fjárhæðum í spilavítum. Þegar körfuboltaáhuginn dofnaði kom áhugi á tónlist í staðinn. Þá byrjaði ég að líta upp til Philips Anselmo, söngvara þungarokksveitarinnar Pantera. Ég lét mig dreyma um húðflúr á hausinn og klæddist snjáðum Converse-skóm. Á leiðinni í skólann hlustaði ég á frábærar plötur á borð við The Great Southern Trendkill og Vulgar Display of Power. Ég skildi ekki af hverju skólafélagar mínir vildu ekki hlusta á þessa stórkostlegu tónlist í stærðfræðitímum enda fannst mér fátt meira töff en þegar Anselmo rak upp eitt af sínum mögnuðu öskrum. Anselmo var djúpt sokkinn eiturlyfjafíkill. Svo djúpt sokkinn að hann lést einu sinni úr of stórum skammti heróíns áður en hann var endurlífgaður nokkrum mínútum síðar. Hann hvatti aðdáendur sína beinlínis til að reykja gras og bráðskemmtileg heimamyndbönd hljómsveitarinnar sýndu taumlausa áfengis- og fíkniefnaneyslu í bland við uppátæki sem engin móðir yrði stolt af. Ég hefði betur valið mér aðrar fyrirmyndir því þökk sé þeim þá nýti ég hvert tækifæri sem gefst til að rífa kjaft. Ég get ekki fundið lyktina af spilastokki án þess að leggja allt mitt undir, tapa því og skuldsetja fjölskyldu mína í leiðinni — kenni óhóflegri áfengisneyslunni um það. Hnefa mína nota ég ekki í annað en að endurraða andlitum óvina minna. Og reyndar annarra sem verða á vegi mínum og fíkniefni stenst ég ekki. Það er fátt betra en að sprauta sig með góðum skammti af heróíni. Helst vil ég sprauta mig til ólífis. Svona eins og fyrirmyndin mín. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið „Öllum er fkn drull, haltu kjafti“ Bríet Bragadóttir,Hjördís Lára D. Ingólfsdóttir,Kristjana Anna Dagnýjardóttir Skoðun 27-faldur hagnaður!? Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun Laumu risinn í landsframleiðslunni Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Er barnið sjúkt í sykur? Elísabet Konráðsdóttir,Margrét Sigmundsdóttir Skoðun Skúffuskýrslan sem lifði af Linda Heiðarsdóttir Skoðun Breytum þessari sérhagsmunagæslu Aðalsteinn Leifsson Skoðun Bleiki fíllinn í herberginu Karólína Helga Símonardóttir Skoðun Stúlkur eiga undir högg að sækja í nauðgunarmálum Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Samfylkingin er með plan um að lögfesta leikskólastigið Dagbjört Hákonardóttir Skoðun
Charles Barkley var hetjan mín þegar ég var lítill strákur á Selfossi. Ég spilaði körfubolta, lét snoða á mér höfuðið, keypti bolina hans og setti Phoenix Suns-derhúfu á hausinn, þrátt fyrir að vera augljóslega með allt of lágt enni til að bera slíka húfu sómasamlega. Barkley var enginn engill og fór óhefðbundnar leiðir, innan vallar sem utan. Hann pantaði pitsur á varamannabekkinn í háskólaboltanum, reif kjaft, lamdi menn á börum og tapaði háum fjárhæðum í spilavítum. Þegar körfuboltaáhuginn dofnaði kom áhugi á tónlist í staðinn. Þá byrjaði ég að líta upp til Philips Anselmo, söngvara þungarokksveitarinnar Pantera. Ég lét mig dreyma um húðflúr á hausinn og klæddist snjáðum Converse-skóm. Á leiðinni í skólann hlustaði ég á frábærar plötur á borð við The Great Southern Trendkill og Vulgar Display of Power. Ég skildi ekki af hverju skólafélagar mínir vildu ekki hlusta á þessa stórkostlegu tónlist í stærðfræðitímum enda fannst mér fátt meira töff en þegar Anselmo rak upp eitt af sínum mögnuðu öskrum. Anselmo var djúpt sokkinn eiturlyfjafíkill. Svo djúpt sokkinn að hann lést einu sinni úr of stórum skammti heróíns áður en hann var endurlífgaður nokkrum mínútum síðar. Hann hvatti aðdáendur sína beinlínis til að reykja gras og bráðskemmtileg heimamyndbönd hljómsveitarinnar sýndu taumlausa áfengis- og fíkniefnaneyslu í bland við uppátæki sem engin móðir yrði stolt af. Ég hefði betur valið mér aðrar fyrirmyndir því þökk sé þeim þá nýti ég hvert tækifæri sem gefst til að rífa kjaft. Ég get ekki fundið lyktina af spilastokki án þess að leggja allt mitt undir, tapa því og skuldsetja fjölskyldu mína í leiðinni — kenni óhóflegri áfengisneyslunni um það. Hnefa mína nota ég ekki í annað en að endurraða andlitum óvina minna. Og reyndar annarra sem verða á vegi mínum og fíkniefni stenst ég ekki. Það er fátt betra en að sprauta sig með góðum skammti af heróíni. Helst vil ég sprauta mig til ólífis. Svona eins og fyrirmyndin mín.
„Öllum er fkn drull, haltu kjafti“ Bríet Bragadóttir,Hjördís Lára D. Ingólfsdóttir,Kristjana Anna Dagnýjardóttir Skoðun
Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun
„Öllum er fkn drull, haltu kjafti“ Bríet Bragadóttir,Hjördís Lára D. Ingólfsdóttir,Kristjana Anna Dagnýjardóttir Skoðun
Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun