Ástarbréf til heimsins Saga Garðarsdóttir skrifar 14. febrúar 2014 06:00 Allar Önnur í Afríku, Malíkar Grænlands, Litháar, kaffidrekkandi Kínverjar, Svíar sem flokka ekki rusl, gagnkynhneigðir skautadansarar, ófullnægðar unglingsstelpur, graðir búddistar, glaðir Samar, Indverjar í ástarsorg, Finnar í Hlíðunum, konan sem seldi mér ilmvatn á Rue du Borg Tibourg, strákarnir sem rændu mig í sumar, lögfræðingurinn minn, og þeirra, amma mín, Breivik, nauðgarar, samverjar, skipverjar, einherjar, þú og þið hin. Stundum ligg ég andvaka og hugsa um hvað þið séuð að gera. Hvort ég hitti ykkur öll á morgun, hvort einhvern tíma komi sá dagur að við sjáumst öll, nótt þar sem ég mæti ykkur öllum í draumi, einu af öðru og þakka ykkur fyrir allar hugmyndirnar, áhyggjurnar, reiðina, hlátrana og myndböndin af ykkur á YouTube. Sum þeirra eru mjög góð. Oftast sef ég þó og oftast er mér sama. Sjaldan er ég sanngjörn. Sum ykkar hef ég hatað án þess að þekkja, sum án þess að skammast mín, sum alltof lítið og einhverja í hárnákvæmu magni. Suma hef ég blekkt, aðra hrekkt, ég hef rifist vitandi að ég hafði rangt fyrir mér, neitað að fyrirgefa til að pína, ég hef hugsað illa til Mæðrastyrksnefndar, leitað hefnda og fundið til annarlegra kennda. Ég hef verið fífl. Og á köflum andstyggilegt fífl. En stundum skipta gallar og mistök mig engu. Ég gleymi bráðnandi jöklum, sól sem fuðrar upp fyrir rest og stjörnuþokunni Andrómedu sem mun sundra okkur öllum á endanum. Þá megið þið vera mér ósammála um allt, hella sápu í sjóinn, setja dömubindi í klósettin, kaupa ykkur ólífræna útlenska innflutta óhamingjusama genabætta tómata úr mengandi flugvélum af ökrum ósanngjarnra óðalsbænda sem borga engum fyrir að tína þá. Og ég hef aldrei sagt ykkur þetta. Öllum í einu; Ekkert hreyfir mig meira en þú, elsku mannkynið mitt. Ef ég skyldi ekki ná ykkur öllum saman eða hitta á rétta drauminn langar mig að þakka ykkur, hér og nú, fyrir allar vökustundirnar, fíflaskapinn og algleymið. Takk fyrir allar tilfinningarnar. Án ykkar væri mér alltaf sama. Einmitt núna, þegar einhver hrasar í hlíðum Himalaja og Austurvöllur lyktar eins og allt gubb síðasta vetrar, er líkami minn undirlagður af ást til ykkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Saga Garðarsdóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Allar Önnur í Afríku, Malíkar Grænlands, Litháar, kaffidrekkandi Kínverjar, Svíar sem flokka ekki rusl, gagnkynhneigðir skautadansarar, ófullnægðar unglingsstelpur, graðir búddistar, glaðir Samar, Indverjar í ástarsorg, Finnar í Hlíðunum, konan sem seldi mér ilmvatn á Rue du Borg Tibourg, strákarnir sem rændu mig í sumar, lögfræðingurinn minn, og þeirra, amma mín, Breivik, nauðgarar, samverjar, skipverjar, einherjar, þú og þið hin. Stundum ligg ég andvaka og hugsa um hvað þið séuð að gera. Hvort ég hitti ykkur öll á morgun, hvort einhvern tíma komi sá dagur að við sjáumst öll, nótt þar sem ég mæti ykkur öllum í draumi, einu af öðru og þakka ykkur fyrir allar hugmyndirnar, áhyggjurnar, reiðina, hlátrana og myndböndin af ykkur á YouTube. Sum þeirra eru mjög góð. Oftast sef ég þó og oftast er mér sama. Sjaldan er ég sanngjörn. Sum ykkar hef ég hatað án þess að þekkja, sum án þess að skammast mín, sum alltof lítið og einhverja í hárnákvæmu magni. Suma hef ég blekkt, aðra hrekkt, ég hef rifist vitandi að ég hafði rangt fyrir mér, neitað að fyrirgefa til að pína, ég hef hugsað illa til Mæðrastyrksnefndar, leitað hefnda og fundið til annarlegra kennda. Ég hef verið fífl. Og á köflum andstyggilegt fífl. En stundum skipta gallar og mistök mig engu. Ég gleymi bráðnandi jöklum, sól sem fuðrar upp fyrir rest og stjörnuþokunni Andrómedu sem mun sundra okkur öllum á endanum. Þá megið þið vera mér ósammála um allt, hella sápu í sjóinn, setja dömubindi í klósettin, kaupa ykkur ólífræna útlenska innflutta óhamingjusama genabætta tómata úr mengandi flugvélum af ökrum ósanngjarnra óðalsbænda sem borga engum fyrir að tína þá. Og ég hef aldrei sagt ykkur þetta. Öllum í einu; Ekkert hreyfir mig meira en þú, elsku mannkynið mitt. Ef ég skyldi ekki ná ykkur öllum saman eða hitta á rétta drauminn langar mig að þakka ykkur, hér og nú, fyrir allar vökustundirnar, fíflaskapinn og algleymið. Takk fyrir allar tilfinningarnar. Án ykkar væri mér alltaf sama. Einmitt núna, þegar einhver hrasar í hlíðum Himalaja og Austurvöllur lyktar eins og allt gubb síðasta vetrar, er líkami minn undirlagður af ást til ykkar.