Kóngur á spítala

Þrátt fyrir að vera nýskriðinn á fertugsaldurinn lagðist ég á skurðarborðið á þriðjudaginn. Brjósklos í mjóbakinu hefur angrað mig undanfarið hálft ár. Á biðstofuna mætti ég og hafði staðið með bók í hendi í líklega fimm mínútur þegar hjúkrunarfræðingur spurði hvort ég kynni ekki betur við að leggjast? Ég sagðist þiggja það með þökkum.

Tveggja tíma bið reyndist öllu notalegri uppi í rúmi, með tilheyrandi dotti, en hún hefði verið á biðstofunni. Þótt tvær tilraunir tæki að setja upp æðalegg skipti það engu máli enda hjúkkan sérlega hress og skemmtileg.

Á svæfingardeildina var mér rúllað með góðum kveðjum þar sem þrjár grímuklæddar konur tóku á móti mér. Voru þær í góðu stuði og vissu nákvæmlega hvernig fara ætti að sjúklingi sem væri vafalítið ögn kvíðinn fyrir svæfinguna. Þær kynntu sig allar með nafni og sögðust myndu hlýða mér yfir að aðgerð lokinni. Sem betur fer gerðu þær það ekki því ég man aðeins tvö af nöfnunum þremur.

Skurðlæknirinn mætti hinn hressasti á svæðið að aðgerðinni lokinni. „Allt gekk ljómandi vel,“ sagði reynsluboltinn með hnífana eldhress og óskaði mér góðs gengis. Í höndum fagfólks var mér aftur rúllað inn á herbergið mitt þar sem jógúrt, ristað brauð með osti og djúsglas var sem vin í eyðimörk fastandi mannsins.

Sjúkraþjálfarinn mætti í banastuði, gaf sér góðan tíma með mér með nóg af góðum ráðum í pokahorninu fyrir næstu vikur. Áður en yfir lauk ætlaði svo nýr hjúkrunarfræðingur á vakt ekki að leyfa mér að rölta einsamall út, þar sem farið beið mín, fyrr en ég hafði lofað því að taka því rólega næstu vikurnar. Og skola niður tveimur vatnsglösum í viðbót.

Ég var bara maur í þeirri mergð sjúklinga af einum eða öðrum toga sem ganga inn og út af spítölum landsins á hverjum degi. Miðað við þjónustuna mætti ætla að ég væri af kóngafólki kominn.