Á för í fortíðinni

Dans: Tímar og Sentimental, Again  Íslenski dansflokkurinn sýnir á Stóra sviði Borgarleikhússins: Tímar eftir Helenu Jónsdóttur og Sentimental, Again eftir Jo Strömgren



Þriðja og síðasta sýning Íslenska dansflokksins á afmælisárinu 2013 var frumsýnd föstudaginn 11. október. Að venju voru tvö dansverk á boðstólum. Sentimental, Again eftir Jo Strömgren og Tímar eftir Helenu Jónsdóttur en það var sérstaklega samið í tilefni 40 ára afmælis flokksins og er byggt á sögu hans.



Sentimental, Again er snyrtilega unnið dansverk, með flottri tónlist eftir Pjotr Leschenko, skemmtilegri sögu og áferðarfallegum dansi hjá þeim Cameron Corbett, Ellen Margréti Bæhrenz, Hjördísi Lilju Örnólfsdóttur og Steve Lorenz. Efni verksins er lítil ástarsaga með léttu ívafi og ögn af dramatík enda tangóinn undirliggjandi. Búningarnir í verkinu eru smartir og í stíl við þá gamaldags stemningu sem sagan og tónlistin skapa. Tjald sem var staðsett á miðju sviðinu var einföld og áhugaverð lausn til að gefa kóreógrafíunni meiri dýpt og lýsingin í verkinu gerði það skýrt og áhorfendavænt. Sentimental, Again er ekki tímamótaverk en aðgengilegt og skemmtilegt þriggja stjörnu dansverk.



Tímar er fallegur óður til horfinna tíma og sögu sem finna má í myndrænum og skrifuðum heimildum og líkömum þeirra danslistamanna sem lifað hafa söguna eða öðlast hlutdeild í henni fyrir tilstuðlan eldri kynslóða. Í verkinu dregur Helena fram í sviðsljósið hreyfingar og hreyfisamsetningar fyrri dansara og danshöfunda flokksins og nýtir í eigin danssköpun auk þess að opna inn í horfna heima með vörpun hreyfimynda úr safni dansflokksins á sviðið. Verkið hefur yfir sér hversdagslegan blæ, enda á það að gerast utan sviðs en ekki innan. Það er þó alls ekki hversdagslegt heldur vel kóreógraferuð heild margra listrænna þátta. Tímar er eins og klippimyndaverk samsett úr hlutum sem eitt sinn áttu sér aðra tilveru en mynda hér nýja heild. Verkið sýnir vel fjölhæfni Helenu sem listamanns en ekki síður hversu sterkt kóreógrafískt auga hún hefur en hún notar myndir, lýsingu, skugga, dansara, búninga og jafnvel hluti til að taka þátt í þeim dansi sem verkið er. Í því samhengi var slæðudansinn sérstaklega hrífandi og ljósadansinn flottur. Atriðið þegar dansararnir dönsuðu utan sviðs og aðeins skuggar þeirra sáust á sviðinu var frumlegt og skemmtilegt. Það tók samt smá tíma að átta sig á hvað var að gerast. Samspil veruleika og myndaveruleika var skemmtilega fram sett sérstakleg í byrjun þegar ballerínan á sviðinu fór í táskóna á sama tíma og ballerínan í myndbandinu.



Þó að kóreógrafían væri í fyrirrúmi þá var dansinn og mannslíkaminn aldrei langt undan. Dansararnir fengu að gera það sem þeir gera best, það er að dansa. Þannig endaði verkið á hreinum nútímadansfrasa, sem kallaðist á áhugaverðan hátt á við ballettdansinn í upphafi verksins. Samtalið við söguna var á fleiri stöðum ljóst eins og í formi ballerínunnar sem stóð allt verkið í aftara vinstra horni sviðsins og æfði sig við stöng. Þó að hún væri meira og minna í óljósum bakgrunni þá sást hún alltaf og minnti á þá vinnu sem fer fram áður en á sviðið er komið. Hún vísaði einnig í klassískan bakgrunn dansflokksins en þjálfun dansaranna var allt fram á síðustu ár byggð á balletti og lengi vel setti flokkurinn upp klassísk dansverk jafnt sem nútímaverk.

Tímar er frumlegt og vel gert fjögurra stjörnu verk sem sýnir vel hvað máttur kóreógrafíunnar er mikill.



Niðurstaða: Sentimental, Again er ekki tímamótaverk en aðgengilegt og skemmtilegt þriggja stjörnu dansverk. Tímar er frumlegt og vel gert fjögurra stjörnu verk sem sýnir vel hvað máttur kóreógrafíunnar er mikill.