Myndir, eða það gerðist ekki! Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 26. júní 2013 06:00 Þegar ég var í grunnskóla var hvorki til Fésbók né Instagram. Farsíma fékk ég seint og um síðir og eini tímaþjófurinn sem þar bjó var snákur sem borðaði epli. High score í Snake var einmanaleg tala sem enginn deildi með öðrum nema montrassar. Símarnir tóku hvorki vídjó né myndir. Skólaganga mín er munnleg heimild. Í dagfer líf mitt fram á Internetinu. Þar hittumst við krakkarnir, skellum inn stöðuuppfærslum, deilum svölustu fréttunum, sendum á milli myndir úr lífi fólks sem við könnumst við, eða ekki, og einstaka sinnum minnist einhver á atburði úr lífi sínu í raunheimum. Lífi sem er fjarlæg hugmynd fyrir flestum. Þá segja sumir: „Myndir, eða það gerðist ekki!“ og krefja þannig sögumann myndrænnar sönnunar á máli sínu. Nú er nefnilega svo komið að ekki má kaupa sushi eða kveikja á kerti án þess að einhver nærstaddur stöðvi augnablikið, breyti uppröðuninni á borðinu, smelli af, fjórum sinnum, raði myndunum upp í eitthvert kassarugl og beint á vefinn. Og raunverulega er þetta keppni, hvort sem fólk er tilbúið að viðurkenna þátttöku sína eða ekki. Veitt eru verðlaun í flokknum Besta lífið. Aukaverðlaun í flokknum Besti kvöldmaturinn. Um þessar mundir er líka verið að veita verðlaun í flokknum Besta brúðkaupið á minni Fésbókarsíðu. Flestir vinir mínir þar eru að gifta sig. Hinir eru að skoða myndirnar af þeim í kvíðakasti. Þegar ég ramba inn á síður hjá unglingum sem bauna inn sjálfsmyndum og vandræðalegum stöðuuppfærslum þakka ég í huganum fyrir að Fésbókin hafi ekki verið til þegar ég var í níunda bekk. En í framhaldinu velti ég því fyrir mér hvernig ég geti sannað fyrir niðjum mínum að ég hafi einhvern tímann verið unglingur. Ég trúi því varla sjálf. Google myndaleit skilar engum niðurstöðum... Legsteinar með QR-kóða frétti ég að væri nýjasta æðið. Kóðinn vísar komandi kynslóðum á vefsíðu þar sem minningin lifir í netheimum. Það lítur því út fyrir að friðurinn sé úti. Og ég þarf að fara að skanna. Myndir, eða það gerðist ekki. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun Þegar Vestfjörðum gengur vel, gengur Íslandi vel Jón Páll Hreinsson Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Þegar ég var í grunnskóla var hvorki til Fésbók né Instagram. Farsíma fékk ég seint og um síðir og eini tímaþjófurinn sem þar bjó var snákur sem borðaði epli. High score í Snake var einmanaleg tala sem enginn deildi með öðrum nema montrassar. Símarnir tóku hvorki vídjó né myndir. Skólaganga mín er munnleg heimild. Í dagfer líf mitt fram á Internetinu. Þar hittumst við krakkarnir, skellum inn stöðuuppfærslum, deilum svölustu fréttunum, sendum á milli myndir úr lífi fólks sem við könnumst við, eða ekki, og einstaka sinnum minnist einhver á atburði úr lífi sínu í raunheimum. Lífi sem er fjarlæg hugmynd fyrir flestum. Þá segja sumir: „Myndir, eða það gerðist ekki!“ og krefja þannig sögumann myndrænnar sönnunar á máli sínu. Nú er nefnilega svo komið að ekki má kaupa sushi eða kveikja á kerti án þess að einhver nærstaddur stöðvi augnablikið, breyti uppröðuninni á borðinu, smelli af, fjórum sinnum, raði myndunum upp í eitthvert kassarugl og beint á vefinn. Og raunverulega er þetta keppni, hvort sem fólk er tilbúið að viðurkenna þátttöku sína eða ekki. Veitt eru verðlaun í flokknum Besta lífið. Aukaverðlaun í flokknum Besti kvöldmaturinn. Um þessar mundir er líka verið að veita verðlaun í flokknum Besta brúðkaupið á minni Fésbókarsíðu. Flestir vinir mínir þar eru að gifta sig. Hinir eru að skoða myndirnar af þeim í kvíðakasti. Þegar ég ramba inn á síður hjá unglingum sem bauna inn sjálfsmyndum og vandræðalegum stöðuuppfærslum þakka ég í huganum fyrir að Fésbókin hafi ekki verið til þegar ég var í níunda bekk. En í framhaldinu velti ég því fyrir mér hvernig ég geti sannað fyrir niðjum mínum að ég hafi einhvern tímann verið unglingur. Ég trúi því varla sjálf. Google myndaleit skilar engum niðurstöðum... Legsteinar með QR-kóða frétti ég að væri nýjasta æðið. Kóðinn vísar komandi kynslóðum á vefsíðu þar sem minningin lifir í netheimum. Það lítur því út fyrir að friðurinn sé úti. Og ég þarf að fara að skanna. Myndir, eða það gerðist ekki.
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun