Flugvélaði maðurinn Stígur Helgason skrifar 24. maí 2013 06:00 Það er bara tvennt sem ég get sagt við fólk sem gerir það undantekningalítið alveg agndofa. Annað er að mér finnist gaman í flugvélum. Það virðist ekki vera algeng skoðun, sem er óskiljanlegt. Þegar þetta er skrifað eru örfáar klukkustundir í að ég fari í flugferð og tilhlökkunin er að bera mig ofurliði. Ég hlakka auðvitað til ferðarinnar sjálfrar og samneytis við förunautana, en ekki síður þess að geta hreiðrað um mig í mjúku flugvélarsæti í þrjá til fjóra tíma, hallað aftur bakinu eftir flugtak og notið fullkomins áhyggjuleysis með góða rapptónlist í eyrunum og jafnvel lélega flugvallarbók á plastborðinu fyrir framan mig, við hliðina á hálffullu máli af kóki. Ég var líka að eignast töfratækið iPad og mér hefur verið sagt að fátt veiti meiri sælu en að spila Candy Crush á flugi. Ég trúi því vel. Besta tilfinning sem ég þekki er að þrýstast niður í sætið þegar vélin tekur á span eftir brautinni andartökum áður en hún hefur sig á loft og drunurnar úr hreyflunum slæva á manni heilabúið. Ég tel mig líka búa yfir frumstæðum skilningi á eðlisfræðinni að baki flugvísindum og engin flugslysamynd getur innrætt mér hræðslu við þennan ferðamáta, sem mér hefur reyndar alltaf fundist jafnóskiljanleg og það að finnast leiðinlegt að fljúga. Ég hugsa að ég gæti lesið útskriftina úr svarta kassanum úr Air France-vélinni sem fórst úti fyrir Brasilíu, æsilegustu og dramatískustu lesningu lífs míns, um borð í flugvélinni án þess að líða illa með það. Ég held ég geri það bara. Svo er það ókyrrðin. Vonandi fáum við ókyrrð. Þá fær maður fiðring í magann í bónus – eins og í skemmtigarði. Það eina sem ég kvíði er lendingin. Ekki lendingin sem slík svo sem, heldur að þurfa að standa upp og yfirgefa vélina þegar ég kem á leiðarenda. Ætli maður muni í framtíðinni geta pantað sér flugferð með sólarorkuknúnu loftfari sem tekur aldrei endi? Hitt sem gerir fólk nánast alltaf alveg rasandi er skoðun mín á sjónvarpsþáttunum Seinfeld. Meira um það einhvern tímann síðar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun
Það er bara tvennt sem ég get sagt við fólk sem gerir það undantekningalítið alveg agndofa. Annað er að mér finnist gaman í flugvélum. Það virðist ekki vera algeng skoðun, sem er óskiljanlegt. Þegar þetta er skrifað eru örfáar klukkustundir í að ég fari í flugferð og tilhlökkunin er að bera mig ofurliði. Ég hlakka auðvitað til ferðarinnar sjálfrar og samneytis við förunautana, en ekki síður þess að geta hreiðrað um mig í mjúku flugvélarsæti í þrjá til fjóra tíma, hallað aftur bakinu eftir flugtak og notið fullkomins áhyggjuleysis með góða rapptónlist í eyrunum og jafnvel lélega flugvallarbók á plastborðinu fyrir framan mig, við hliðina á hálffullu máli af kóki. Ég var líka að eignast töfratækið iPad og mér hefur verið sagt að fátt veiti meiri sælu en að spila Candy Crush á flugi. Ég trúi því vel. Besta tilfinning sem ég þekki er að þrýstast niður í sætið þegar vélin tekur á span eftir brautinni andartökum áður en hún hefur sig á loft og drunurnar úr hreyflunum slæva á manni heilabúið. Ég tel mig líka búa yfir frumstæðum skilningi á eðlisfræðinni að baki flugvísindum og engin flugslysamynd getur innrætt mér hræðslu við þennan ferðamáta, sem mér hefur reyndar alltaf fundist jafnóskiljanleg og það að finnast leiðinlegt að fljúga. Ég hugsa að ég gæti lesið útskriftina úr svarta kassanum úr Air France-vélinni sem fórst úti fyrir Brasilíu, æsilegustu og dramatískustu lesningu lífs míns, um borð í flugvélinni án þess að líða illa með það. Ég held ég geri það bara. Svo er það ókyrrðin. Vonandi fáum við ókyrrð. Þá fær maður fiðring í magann í bónus – eins og í skemmtigarði. Það eina sem ég kvíði er lendingin. Ekki lendingin sem slík svo sem, heldur að þurfa að standa upp og yfirgefa vélina þegar ég kem á leiðarenda. Ætli maður muni í framtíðinni geta pantað sér flugferð með sólarorkuknúnu loftfari sem tekur aldrei endi? Hitt sem gerir fólk nánast alltaf alveg rasandi er skoðun mín á sjónvarpsþáttunum Seinfeld. Meira um það einhvern tímann síðar.