Þakkargjörðarkalkúnninn er kominn í IKEA Brynhildur Björnsdóttir skrifar 24. nóvember 2012 06:00 Og ekki degi of snemma. Satt að segja hef ég beðið eftir því í mörg ár að þakkargjörðin næði fótfestu á Íslandi, að við tækjum upp þann frábæra sið að þakka fyrir að einhver hafi numið landið. Þetta nemur sig ekki sjálft. Feðurnir frægu og frjálsræðishetjurnar góðu frá Noregi (og nokkrar írskar konur) eiga á hættu að falla í gleymsku og dá á hverri stundu og bráðnauðsynlegt að minna sig á þau einu sinni á ári með því að helga þeim dag. Þakkargjörðarhátíðin er einmitt haldin í Bandaríkjunum til að fagna landafundum og búflutningum frá austurheimi á sautjándu öld. Þakkargjörðin varð þó ekki opinber hátíðisdagur fyrr en Abraham Lincoln Bandaríkjaforseta þótti það góð hugmynd að gefa út tilskipun þess efnis og það var ekki fyrr en starfsbróðir hans nokkrum áratugum síðar, Franklin D. Roosevelt, ákvað að hátíðina skyldi halda fjórða fimmtudag í nóvembermánuði að einhver skriður og skipulag komst á þakkarveitur Bandaríkjamanna. Þar er siður að nota tækifærið téðan fimmtudag til að þakka fyrir allt sem hægt er að láta sér til hugar koma að sé þakkarvert, veðrið, afkomuna, afkomendurna, mat og drykk og annað meira og minna nauðsynlegt til viðurværis. Í þessu sem ýmsu öðru eru Bandaríkjamenn ljósárum á undan Íslendingum, sem aldrei dettur í hug að þakka fyrir sig og óska þess í mismiklu laumi að skipið hans Ingólfs Arnarsonar hefði sokkið, svo vitnað sé í þjóðskáld. Við eigum auðvelt með að kvarta og kveina, veðrið er vont á Íslandi, allt er dýrt, kalt og dimmt og erfitt að vera til. Öll eru þessi umkvörtunarefni raunveruleg, ekkert þeirra ímyndað eða uppdiktað og varla einu sinni ýkt. Sumir ganga svo langt að lýsa frati á þessa tilraun sem hefur staðið í ellefu hundruð og eitthvað ár og snúa aftur til Noregs til að taka upp þráðinn. Við hin sem eftir þraukum veltum stundum fyrir okkur af hverju. Og þrátt fyrir allt er af nógu að taka. Hér er almenn velmegun miðað við nánast allan heiminn, langlangflestir hafa í sig og á og sprengjuregn er fátítt þó stundum komi eldgos. Við höfum trúfrelsi, tjáningarfrelsi (sem við notum til óbóta á stundum), við lifum lengi, erum frekar hraust og svo er það náttúran, fjölskyldutengslin, nándin og firrðin. Við höfum fulla ástæðu til að halda þakkargjörðarhátíð. Komið með kalkúninn! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Brynhildur Björnsdóttir Skoðanir Mest lesið Lægjum öldurnar Halla Hrund Logadóttir Skoðun Að hata einhvern sem þú þarft á að halda? Katrín Pétursdóttir Skoðun Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun Frans páfi kvaddur eða meðtekinn? Bjarni Karlsson Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann Skoðun „Þessu er alltaf lofað fyrir kosningar en alltaf svikið“ Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun
Og ekki degi of snemma. Satt að segja hef ég beðið eftir því í mörg ár að þakkargjörðin næði fótfestu á Íslandi, að við tækjum upp þann frábæra sið að þakka fyrir að einhver hafi numið landið. Þetta nemur sig ekki sjálft. Feðurnir frægu og frjálsræðishetjurnar góðu frá Noregi (og nokkrar írskar konur) eiga á hættu að falla í gleymsku og dá á hverri stundu og bráðnauðsynlegt að minna sig á þau einu sinni á ári með því að helga þeim dag. Þakkargjörðarhátíðin er einmitt haldin í Bandaríkjunum til að fagna landafundum og búflutningum frá austurheimi á sautjándu öld. Þakkargjörðin varð þó ekki opinber hátíðisdagur fyrr en Abraham Lincoln Bandaríkjaforseta þótti það góð hugmynd að gefa út tilskipun þess efnis og það var ekki fyrr en starfsbróðir hans nokkrum áratugum síðar, Franklin D. Roosevelt, ákvað að hátíðina skyldi halda fjórða fimmtudag í nóvembermánuði að einhver skriður og skipulag komst á þakkarveitur Bandaríkjamanna. Þar er siður að nota tækifærið téðan fimmtudag til að þakka fyrir allt sem hægt er að láta sér til hugar koma að sé þakkarvert, veðrið, afkomuna, afkomendurna, mat og drykk og annað meira og minna nauðsynlegt til viðurværis. Í þessu sem ýmsu öðru eru Bandaríkjamenn ljósárum á undan Íslendingum, sem aldrei dettur í hug að þakka fyrir sig og óska þess í mismiklu laumi að skipið hans Ingólfs Arnarsonar hefði sokkið, svo vitnað sé í þjóðskáld. Við eigum auðvelt með að kvarta og kveina, veðrið er vont á Íslandi, allt er dýrt, kalt og dimmt og erfitt að vera til. Öll eru þessi umkvörtunarefni raunveruleg, ekkert þeirra ímyndað eða uppdiktað og varla einu sinni ýkt. Sumir ganga svo langt að lýsa frati á þessa tilraun sem hefur staðið í ellefu hundruð og eitthvað ár og snúa aftur til Noregs til að taka upp þráðinn. Við hin sem eftir þraukum veltum stundum fyrir okkur af hverju. Og þrátt fyrir allt er af nógu að taka. Hér er almenn velmegun miðað við nánast allan heiminn, langlangflestir hafa í sig og á og sprengjuregn er fátítt þó stundum komi eldgos. Við höfum trúfrelsi, tjáningarfrelsi (sem við notum til óbóta á stundum), við lifum lengi, erum frekar hraust og svo er það náttúran, fjölskyldutengslin, nándin og firrðin. Við höfum fulla ástæðu til að halda þakkargjörðarhátíð. Komið með kalkúninn!
Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun
Iðjuþjálfar í leik- og grunnskólum: Tækifæri í baráttunni gegn agavanda og skólaforðun Hekla Björt Birkisdóttir,Hrefna Dagbjört Arnardóttir,Inga Fríða Guðbjörnsdóttir,Íris Kristrún Kristmundsdóttir Skoðun