Gagnrýni

Léttleikandi popp frá Elízu

Trausti Júlíusson skrifar
Elíza Newman

Heimþrá

Geimsteinn



Heimþrá er þriðja plata Elízu Newman og sú fyrsta sem er með íslenskum textum. Áður var Elíza auðvitað í hinni stórgóðu sveit Kolrössu krókríðandi, sem breyttist í Bellatrix þegar hún fór að vekja athygli erlendis, og svo eftir það í hljómsveitinni Scandinavia.

Tónlistin á sólóplötum Elízu, Empire Fall (2007), Pie in the Sky (2009) og nýju plötunni Heimþrá, er um margt lík, enda sami lagahöfundurinn. Samt er augljós þróun í gangi. Á fyrstu plötunni var indírokk, á plötu númer tvö var bjartari og léttari stemning, þá vék rafmagnsgítarinn að miklu leyti fyrir hljóðfærum eins og úkúlele, píanói og klukkuspili.

Á nýju plötunni er poppþróunin tekin enn þá lengra. Á henni er léttleikandi tónlist spiluð á hefðbundin popphljóðfæri. Létt yfirbragð tónlistarinnar er svo undirstrikað í lok viðlagsins í laginu Stjörnuryk: „Lífið er stutt, reynum að njóta þess."

Lögin eru samt ekki öll í þessum gleðipoppsstíl, eitt besta lag plötunnar, lokalagið Vetrarmávur, er t.d. hægt og stemningsfullt. Elíza semur sjálf öll lög plötunnar og meirihluta textanna, en fjögur laganna eru við ljóð íslenskra skálda.

Elíza er ágætis lagasmiður.

Hún hefur næmt eyra fyrir melódíu. Það eru nokkrir smellir á plötunni, m.a. Stjörnuryk, Hver vill ást? og Rispuð plata. Útsetningarnar eru ágætar, en platan er samt svolítið mistæk. Bestu lögin eru þó mjög góð.

Þetta er ágætis poppplata sem ætti að geta stækkað áheyrendahóp Elízu Newman.

Niðurstaða: Stjörnuryk, Hver vill ást? og fleiri poppsmellir frá fyrrum Kolrössu.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×