Veiðibjöllurnar Svavar Hávarsson skrifar 29. ágúst 2012 06:00 Kryddlögurinn samanstóð af appelsínusafa, sykri og sjávarsalti, pipar, kúmíni, óreganó og steinselju. Einnig hvítlauk, soja og fleira smálegu. Þetta fór yfir eðalvöðva úr svíni sem ég raðaði á fat. Filma fór yfir og þetta var látið ryðja sig í ísskáp eina nótt. Daginn eftir þurfti ég að kyngja nokkrum sinnum þegar ég hélt á fatinu út á grill og líka á leiðinni aftur inn í eldhús í salatgerð. Tuttugu mínútum seinna skrifaði ég eftirfarandi færslu á Facebook: „Ef þið sjáið feitan máf á flugi með sérkryddaða svínakótelettu í kjaftinum, þá vinsamlegast skjótið hann umsvifalaust. Kjötsneiðinni má skila til mín, ef hún er heilleg. Annars svíður mig í sálina eftir að hafa séð á eftir helvítis illfyglinu með steikina mína. Það var máfahláturinn sem fór í mig; en ekki síður helvítis túristinn sem gekk fram hjá húsinu glottandi. Hugga er í Nóatúni að kaupa kjöt." Auðvitað vakti þetta allnokkra kátínu í mínum vinahópi, en ég sá hlálegu hliðina við kóteletturánið fyrst þegar ég var búinn að borða síðar um kvöldið. Sérstaklega þá staðreynd að svartbakurinn hafði rifið plastið ofan af fatinu til að komast að innihaldinu. Síðan þetta var hefur þó reglulega sótt að mér sú hugsun að æðri máttarvöld hafi verið að segja mér eitthvað þennan dag. Brjótum þetta aðeins niður. Einhver leggur á sig töluverða fyrirhöfn til að gera vel við sig og sína. Lágmarksvarnir eru til staðar til að passa upp á eignina. Þá kemur vel haldin veiðibjalla, reyndar afmynduð af gjálífi síðustu missera, og stelur öllu saman. Hún heldur síðan hlæjandi út í nóttina. Þeir sem eftir standa eru varnarlausir, og bölvandi óska þess eins að illfyglið verði skotið. Þegar reiðin er runnin af viðkomandi vonast hann til þess að eitthvað skili sér til baka af því sem var stolið. Það gerist svo ekki og nagandi gremjan tekur við af óskhyggjunni. Það eina sem er áþreifanlegt eru allar veiðibjöllurnar sem voka yfir og halda rányrkjunni áfram. Á sama tíma hlakkar í útlendingum yfir því hvað þú varst vitlaus. Það eina sem svo er hægt að gera er að byrja aftur á núllpunkti og reyna að sætta sig við orðinn hlut. Kannski er maður bara orðinn svona gegnsýrður af ástandi síðustu ára, en skilaboðin frá máttarvöldunum gætu verið að veiðibjöllur verði alltaf til og eðli þeirra breytist aldrei. Þær munu áfram graðga í sig öllu sem að kjafti þeirra kemur án tillits til þess hver er eigandinn. Því skuli fara varlega í návist þeirra. Það ætla ég að gera. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Skoðanir Svavar Hávarðsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Kryddlögurinn samanstóð af appelsínusafa, sykri og sjávarsalti, pipar, kúmíni, óreganó og steinselju. Einnig hvítlauk, soja og fleira smálegu. Þetta fór yfir eðalvöðva úr svíni sem ég raðaði á fat. Filma fór yfir og þetta var látið ryðja sig í ísskáp eina nótt. Daginn eftir þurfti ég að kyngja nokkrum sinnum þegar ég hélt á fatinu út á grill og líka á leiðinni aftur inn í eldhús í salatgerð. Tuttugu mínútum seinna skrifaði ég eftirfarandi færslu á Facebook: „Ef þið sjáið feitan máf á flugi með sérkryddaða svínakótelettu í kjaftinum, þá vinsamlegast skjótið hann umsvifalaust. Kjötsneiðinni má skila til mín, ef hún er heilleg. Annars svíður mig í sálina eftir að hafa séð á eftir helvítis illfyglinu með steikina mína. Það var máfahláturinn sem fór í mig; en ekki síður helvítis túristinn sem gekk fram hjá húsinu glottandi. Hugga er í Nóatúni að kaupa kjöt." Auðvitað vakti þetta allnokkra kátínu í mínum vinahópi, en ég sá hlálegu hliðina við kóteletturánið fyrst þegar ég var búinn að borða síðar um kvöldið. Sérstaklega þá staðreynd að svartbakurinn hafði rifið plastið ofan af fatinu til að komast að innihaldinu. Síðan þetta var hefur þó reglulega sótt að mér sú hugsun að æðri máttarvöld hafi verið að segja mér eitthvað þennan dag. Brjótum þetta aðeins niður. Einhver leggur á sig töluverða fyrirhöfn til að gera vel við sig og sína. Lágmarksvarnir eru til staðar til að passa upp á eignina. Þá kemur vel haldin veiðibjalla, reyndar afmynduð af gjálífi síðustu missera, og stelur öllu saman. Hún heldur síðan hlæjandi út í nóttina. Þeir sem eftir standa eru varnarlausir, og bölvandi óska þess eins að illfyglið verði skotið. Þegar reiðin er runnin af viðkomandi vonast hann til þess að eitthvað skili sér til baka af því sem var stolið. Það gerist svo ekki og nagandi gremjan tekur við af óskhyggjunni. Það eina sem er áþreifanlegt eru allar veiðibjöllurnar sem voka yfir og halda rányrkjunni áfram. Á sama tíma hlakkar í útlendingum yfir því hvað þú varst vitlaus. Það eina sem svo er hægt að gera er að byrja aftur á núllpunkti og reyna að sætta sig við orðinn hlut. Kannski er maður bara orðinn svona gegnsýrður af ástandi síðustu ára, en skilaboðin frá máttarvöldunum gætu verið að veiðibjöllur verði alltaf til og eðli þeirra breytist aldrei. Þær munu áfram graðga í sig öllu sem að kjafti þeirra kemur án tillits til þess hver er eigandinn. Því skuli fara varlega í návist þeirra. Það ætla ég að gera.