Meiri peningar í morð Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 29. maí 2012 06:00 Ísland er ekki stórt land og vægi þess í alþjóðlegu samstarfi er ekki mikið. Samt virðist stundum eins og íslenskir stjórnmálamenn finni sig verða meiri og mikilvægari þegar þeir eru aðilar að alvarlegum ákvörðunum sem hafa gríðarleg áhrif. Þannig mátti beinlínis sjá hvernig Davíð Oddsson og Halldór Ásgrímsson belgdust út og stækkuðu þegar þeir fengu að vera með í því að samþykkja árás á Írak. Hróðugir sátu þeir og sögðu ábúðarfullir frá mikilvægi ákvörðunar sinnar og þess að Ísland skoraðist ekki undan ábyrgð sinni. Minntu helst á litla drengi sem fá að spila fótbolta með stóru strákunum og finna eigið mikilvægi springa út. Össur Skarphéðinsson var ekki síður ábúðarfullur þegar hann lýsti stuðningi Íslendinga við hernaðaraðgerðir í Líbíu. Þar á bæ hefur góða liðið, sem Íslendingar studdu, nú sett lög um að það sé ólöglegt að móðga líbísku þjóðina og stofnanir hennar. Gagnrýni á byltinguna, sem Íslendingar studdu með ráðum og dáð, getur þýtt lífstíðarfangelsi. Og ekki virðist þurfa typpi til að mikilvægið vaxi við ákvarðanir um líf og dauða. Ekki var annað að sjá en Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fyndi mikið til sín þegar hún samþykkti gagnrýnislaust áframhaldandi hernað í Afganistan sem utanríkisráðherra vor. Flestar þær stríðsaðgerðir sem íslensk stjórnvöld hafa staðið að eru á vettvangi Atlantshafsbandalagsins, Nató. Þar höfum við verið frá stofnun, enda þótti einhverjum nauðsynlegt að hér væri her til að vernda okkur gegn Sovétríkjunum. Það að þau eru ekki lengur til hefur í engu breytt afstöðunni, í hernaðarbandalaginu skulum við vera. Sumt fólk þarf ekki rök fyrir að vera í samtökum sem drepa annað fólk, það er nefnilega svo mikilvægt. Íslendingar hafa á síðustu 5 árum greitt tæpan milljarð til Atlantshafsbandalagsins, eða 911 milljónir króna. Vinstri stjórnin sem nú situr við völd stóð að hækkun framlaga úr 87,6 milljónum króna árið 2009, í 216,4 árið 2010. Það virðist samrýmast nútíma vinstri stefnu að vilja eyða meiri peningum í morð. Ísland er ekki stórt land og vægi þess í alþjóðlegu samstarfi er ekki mikið. Það gæti hins vegar verið það, ef íslenskir stjórnmálamenn hefðu kjark til að samþykkja ekki alla drápsleiðangra. Ísland gæti verið rödd friðar, en er rödd hernaðar. Mikið er það trist. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Af ofurhetjum og störfum þeirra Kristín Björnsdóttir Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Uppeldi frá gamla einmenningar eins-skin-litar viðhorfum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir Skoðun Einstakur atburður og viðbúnaður Marinó G. Njálsson Skoðun
Ísland er ekki stórt land og vægi þess í alþjóðlegu samstarfi er ekki mikið. Samt virðist stundum eins og íslenskir stjórnmálamenn finni sig verða meiri og mikilvægari þegar þeir eru aðilar að alvarlegum ákvörðunum sem hafa gríðarleg áhrif. Þannig mátti beinlínis sjá hvernig Davíð Oddsson og Halldór Ásgrímsson belgdust út og stækkuðu þegar þeir fengu að vera með í því að samþykkja árás á Írak. Hróðugir sátu þeir og sögðu ábúðarfullir frá mikilvægi ákvörðunar sinnar og þess að Ísland skoraðist ekki undan ábyrgð sinni. Minntu helst á litla drengi sem fá að spila fótbolta með stóru strákunum og finna eigið mikilvægi springa út. Össur Skarphéðinsson var ekki síður ábúðarfullur þegar hann lýsti stuðningi Íslendinga við hernaðaraðgerðir í Líbíu. Þar á bæ hefur góða liðið, sem Íslendingar studdu, nú sett lög um að það sé ólöglegt að móðga líbísku þjóðina og stofnanir hennar. Gagnrýni á byltinguna, sem Íslendingar studdu með ráðum og dáð, getur þýtt lífstíðarfangelsi. Og ekki virðist þurfa typpi til að mikilvægið vaxi við ákvarðanir um líf og dauða. Ekki var annað að sjá en Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fyndi mikið til sín þegar hún samþykkti gagnrýnislaust áframhaldandi hernað í Afganistan sem utanríkisráðherra vor. Flestar þær stríðsaðgerðir sem íslensk stjórnvöld hafa staðið að eru á vettvangi Atlantshafsbandalagsins, Nató. Þar höfum við verið frá stofnun, enda þótti einhverjum nauðsynlegt að hér væri her til að vernda okkur gegn Sovétríkjunum. Það að þau eru ekki lengur til hefur í engu breytt afstöðunni, í hernaðarbandalaginu skulum við vera. Sumt fólk þarf ekki rök fyrir að vera í samtökum sem drepa annað fólk, það er nefnilega svo mikilvægt. Íslendingar hafa á síðustu 5 árum greitt tæpan milljarð til Atlantshafsbandalagsins, eða 911 milljónir króna. Vinstri stjórnin sem nú situr við völd stóð að hækkun framlaga úr 87,6 milljónum króna árið 2009, í 216,4 árið 2010. Það virðist samrýmast nútíma vinstri stefnu að vilja eyða meiri peningum í morð. Ísland er ekki stórt land og vægi þess í alþjóðlegu samstarfi er ekki mikið. Það gæti hins vegar verið það, ef íslenskir stjórnmálamenn hefðu kjark til að samþykkja ekki alla drápsleiðangra. Ísland gæti verið rödd friðar, en er rödd hernaðar. Mikið er það trist.
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun