Vélin er því miður full 15. febrúar 2012 06:00 Aren"t you glad we never had any children?" Ég leit undrandi upp við nefmælta spurninguna og horfði beint upp í nefið á amerískum ferðamanni á sjötugsaldri, íklæddum liprum æfingagalla en súrum á svip. Spurningin var ekki ætluð mér beinlínis þó hann hefði ekki lækkað róminn, heldur eiginkonu hans sem stóð við hlið hans, í eins galla. Ég var að baksast gegnum flugstöðina í Reykjavík með tvo organdi smákrakka, barnakerru, ferðatösku, skiptitösku og bílstóla og manninum blöskraði svo fyrirgangurinn að hann gat ekki orða bundist, í trausti þess að ég skildi fullkomlega ensku. Í annari ferð hafði ég komið mér fyrir í gluggasæti flugvélar og sat með tæplega tveggja ára skottuna í fanginu. Farþegarnir tíndust inn í vélina og þegar maðurinn sem átti sætið við hliðina sá okkur mæðgurnar varð honum að orði: „Nú, það er svona já!" Ég sá að honum leist ekki á okkur sem ferðafélaga í þröngri vélinni, enda spurði hann flugfreyjuna strax og án þess að lækka róminn, hvort eitthvert annað sæti væri laust. Henni var litið á okkur og sagði manninum skilningsrík að „því miður" væri vélin full. Hann kom sér andvarpandi fyrir. Við mæðgur vorum allt í einu orðnar eins og óvelkomnir aðskotahlutir og ekkert óeðlilegt að það væri gefið berlega í skyn. Þó höfðum við greitt fyrir farið! Það heyrðist ekki í skottunni meðan á flugferðinni stóð og við strunsuðum snúðugar fram hjá sessunaut okkar þegar á áfangastað var komið. Barnsgrátur í þröngu rými er óþolandi. Sjálf gat ég orðið hundfúl í slíkum flugferðum og gerði þá lítið til að fela þóttasvipinn á andlitinu. Þá átti ég engin börn sjálf. Lét jafnvel út úr mér athugasemdir án þess að lækka róminn. Þóttafullar athugasemdir um börn og ónæðið af þeim eru frímiði sem fólk notar hikstalaust til að létta á sér enda allir sammála um að börnum fylgir þreytandi hávaði. En það er ósanngjarnt. Þó ekki væri nema fyrir það að öll höfum við sjálf verið organdi börn einhvern tíma. Ég held að sá ameríski með snúðinn á flugstöðinni um árið hafi ekki ætlast til svars við spurningu sinni, enda virti frúin mann sinn ekki viðlits. Hún fylgdist bara þegjandi með okkur skakklappast þetta fram hjá þeim. Þegar hún blikkaði skyndilega framan í drenginn minn svo lítið bar á vissi ég hvert svar hennar hefði verið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Aren"t you glad we never had any children?" Ég leit undrandi upp við nefmælta spurninguna og horfði beint upp í nefið á amerískum ferðamanni á sjötugsaldri, íklæddum liprum æfingagalla en súrum á svip. Spurningin var ekki ætluð mér beinlínis þó hann hefði ekki lækkað róminn, heldur eiginkonu hans sem stóð við hlið hans, í eins galla. Ég var að baksast gegnum flugstöðina í Reykjavík með tvo organdi smákrakka, barnakerru, ferðatösku, skiptitösku og bílstóla og manninum blöskraði svo fyrirgangurinn að hann gat ekki orða bundist, í trausti þess að ég skildi fullkomlega ensku. Í annari ferð hafði ég komið mér fyrir í gluggasæti flugvélar og sat með tæplega tveggja ára skottuna í fanginu. Farþegarnir tíndust inn í vélina og þegar maðurinn sem átti sætið við hliðina sá okkur mæðgurnar varð honum að orði: „Nú, það er svona já!" Ég sá að honum leist ekki á okkur sem ferðafélaga í þröngri vélinni, enda spurði hann flugfreyjuna strax og án þess að lækka róminn, hvort eitthvert annað sæti væri laust. Henni var litið á okkur og sagði manninum skilningsrík að „því miður" væri vélin full. Hann kom sér andvarpandi fyrir. Við mæðgur vorum allt í einu orðnar eins og óvelkomnir aðskotahlutir og ekkert óeðlilegt að það væri gefið berlega í skyn. Þó höfðum við greitt fyrir farið! Það heyrðist ekki í skottunni meðan á flugferðinni stóð og við strunsuðum snúðugar fram hjá sessunaut okkar þegar á áfangastað var komið. Barnsgrátur í þröngu rými er óþolandi. Sjálf gat ég orðið hundfúl í slíkum flugferðum og gerði þá lítið til að fela þóttasvipinn á andlitinu. Þá átti ég engin börn sjálf. Lét jafnvel út úr mér athugasemdir án þess að lækka róminn. Þóttafullar athugasemdir um börn og ónæðið af þeim eru frímiði sem fólk notar hikstalaust til að létta á sér enda allir sammála um að börnum fylgir þreytandi hávaði. En það er ósanngjarnt. Þó ekki væri nema fyrir það að öll höfum við sjálf verið organdi börn einhvern tíma. Ég held að sá ameríski með snúðinn á flugstöðinni um árið hafi ekki ætlast til svars við spurningu sinni, enda virti frúin mann sinn ekki viðlits. Hún fylgdist bara þegjandi með okkur skakklappast þetta fram hjá þeim. Þegar hún blikkaði skyndilega framan í drenginn minn svo lítið bar á vissi ég hvert svar hennar hefði verið.