Aðeins of glæsileg uppbygging 8. nóvember 2011 06:00 Aðstaða til íþróttaiðkunar á Íslandi hefur tekið gríðarlegum stakkaskiptum á undanförnum árum. Ný fjölnota íþróttahús og gervigrasvellir sem nota má allt árið hafa komið til sögu í fjöldamörgum sveitarfélögum. Þetta hefur komið öllum íþróttaiðkendum til góða, ekki sízt börnum og unglingum. Þótt mörg þessara mannvirkja hafi risið í samstarfi íþróttafélaga og sveitarfélaga hafa skattgreiðendur borið mest af kostnaðinum og glæsileg uppbygging íþróttamannvirkja á sinn þátt í fjárhagsstöðu margra sveitarfélaga, sem er ekki alveg eins glæsileg. Stundum hefur verið gagnrýnt hversu miklu fé hefur verið varið til íþróttamannvirkja, til dæmis í samanburði við menningarhús. Ábendingar um að stjórnmálamenn séu líklegir til að beita sér fyrir háum fjárframlögum til íþróttamannvirkja vegna þess hvað íþróttafélög séu gagnlegir bakhjarlar í prófkjörs- og kosningabaráttu eru heldur ekki út í bláinn. Ef marka má áfangaskýrslu starfshóps sveitarfélaganna á höfuðborgarsvæðinu, sem var falið að skoða breytingar á rekstri íþróttamannvirkja, hefur verið farið fram með meira kappi en forsjá í uppbyggingunni. Niðurstaða starfshópsins er sú að í Kópavogi sé „mikil umframafkastageta fyrir hópíþróttir“, enda voru bæjaryfirvöld þar í bæ stórtækust í uppbyggingunni í góðærinu. Starfshópurinn leggur til að íþróttamannvirkin í Kópavogi verði fullnýtt áður en ráðizt verði í byggingu fleiri íþróttahúsa og -valla á höfuðborgarsvæðinu. Í því skyni verði meðal annars komið á samræmdri gjaldskrá á milli sveitarfélaganna þannig að þau geti leigt tíma í íþróttamannvirkjum sín á milli, komið verði upp gagnabanka um áhöld og tæki sem leigja megi á milli íþróttahúsa svo ekki þurfi að kaupa margt af hverju og tekið verði upp sameiginlegt kerfi til að fylgjast með nýtingu og aðsókn í íþróttamannvirkjum sveitarfélaganna. Þá er lagt til að skoðaðir verði möguleikar á sameiginlegum innkaupum og útboðum. Loks leggur starfshópurinn til að staðsetning dýrustu mannvirkjanna, með mesta afkastagetu, verði framvegis ákveðin í samvinnu sveitarfélaganna til að tryggja sem bezta nýtingu til framtíðar. Allt hljómar þetta býsna skynsamlega. Það hljóta að vera hagsmunir skattgreiðenda að sveitarfélögin vinni saman og samnýti dýr mannvirki. Þáttur í því er það sem starfshópurinn leggur líka til; að nýta megi frístunda- og íþróttastyrki í einu sveitarfélagi til að stunda íþróttir í öðru. Hópurinn bendir á að börn og unglingar þurfi oft að ferðast um langan veg til að stunda íþróttir eða tómstundir í eigin sveitarfélagi, þótt stutt sé í íþróttamannvirki í nágrannasveitarfélagi. Í slíku fyrirkomulagi er auðvitað ekkert vit. Nú þegar harðnar á dalnum þurfa sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu, sem að mörgu leyti eru runnin saman í eina samfellda borg, að sýna vilja til samstarfs og samnýtingar dýrra fjárfestinga. Það á ekki eingöngu við um íþróttamannvirkin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Ólafur Stephensen Skoðanir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Aðstaða til íþróttaiðkunar á Íslandi hefur tekið gríðarlegum stakkaskiptum á undanförnum árum. Ný fjölnota íþróttahús og gervigrasvellir sem nota má allt árið hafa komið til sögu í fjöldamörgum sveitarfélögum. Þetta hefur komið öllum íþróttaiðkendum til góða, ekki sízt börnum og unglingum. Þótt mörg þessara mannvirkja hafi risið í samstarfi íþróttafélaga og sveitarfélaga hafa skattgreiðendur borið mest af kostnaðinum og glæsileg uppbygging íþróttamannvirkja á sinn þátt í fjárhagsstöðu margra sveitarfélaga, sem er ekki alveg eins glæsileg. Stundum hefur verið gagnrýnt hversu miklu fé hefur verið varið til íþróttamannvirkja, til dæmis í samanburði við menningarhús. Ábendingar um að stjórnmálamenn séu líklegir til að beita sér fyrir háum fjárframlögum til íþróttamannvirkja vegna þess hvað íþróttafélög séu gagnlegir bakhjarlar í prófkjörs- og kosningabaráttu eru heldur ekki út í bláinn. Ef marka má áfangaskýrslu starfshóps sveitarfélaganna á höfuðborgarsvæðinu, sem var falið að skoða breytingar á rekstri íþróttamannvirkja, hefur verið farið fram með meira kappi en forsjá í uppbyggingunni. Niðurstaða starfshópsins er sú að í Kópavogi sé „mikil umframafkastageta fyrir hópíþróttir“, enda voru bæjaryfirvöld þar í bæ stórtækust í uppbyggingunni í góðærinu. Starfshópurinn leggur til að íþróttamannvirkin í Kópavogi verði fullnýtt áður en ráðizt verði í byggingu fleiri íþróttahúsa og -valla á höfuðborgarsvæðinu. Í því skyni verði meðal annars komið á samræmdri gjaldskrá á milli sveitarfélaganna þannig að þau geti leigt tíma í íþróttamannvirkjum sín á milli, komið verði upp gagnabanka um áhöld og tæki sem leigja megi á milli íþróttahúsa svo ekki þurfi að kaupa margt af hverju og tekið verði upp sameiginlegt kerfi til að fylgjast með nýtingu og aðsókn í íþróttamannvirkjum sveitarfélaganna. Þá er lagt til að skoðaðir verði möguleikar á sameiginlegum innkaupum og útboðum. Loks leggur starfshópurinn til að staðsetning dýrustu mannvirkjanna, með mesta afkastagetu, verði framvegis ákveðin í samvinnu sveitarfélaganna til að tryggja sem bezta nýtingu til framtíðar. Allt hljómar þetta býsna skynsamlega. Það hljóta að vera hagsmunir skattgreiðenda að sveitarfélögin vinni saman og samnýti dýr mannvirki. Þáttur í því er það sem starfshópurinn leggur líka til; að nýta megi frístunda- og íþróttastyrki í einu sveitarfélagi til að stunda íþróttir í öðru. Hópurinn bendir á að börn og unglingar þurfi oft að ferðast um langan veg til að stunda íþróttir eða tómstundir í eigin sveitarfélagi, þótt stutt sé í íþróttamannvirki í nágrannasveitarfélagi. Í slíku fyrirkomulagi er auðvitað ekkert vit. Nú þegar harðnar á dalnum þurfa sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu, sem að mörgu leyti eru runnin saman í eina samfellda borg, að sýna vilja til samstarfs og samnýtingar dýrra fjárfestinga. Það á ekki eingöngu við um íþróttamannvirkin.